Το καλοκαίρι μ’ αφήνει αμήχανο.
Μια γλάστρα αναστατώνει τη ζωή δύο εραστών. Η θάλασσα μακριά ανακαλεί τη μνήμη των σωμάτων. Το λίγο φως που έμπαινε στο δωμάτιο έγινε ιαχή και χάθηκε. Τα δέντρα του κήπου – κόκκινα και καφετιά – ξέρουν απέξω τη ναυμαχία της Έλλης και την επανάσταση του ΄17. Ένας ποιητής μεταμορφώνεται σε ομιλητή υπαίθριων συγκεντρώσεων της δεκαετίας του ΄60 και συναρπάζει τα πλήθη. Μια κουφόβραση ξεχειλίζει πάνω στην πόλη, πλημμυρίζει τα σπίτια, τα μαγαζιά και τα σχολεία και μεταβάλλει τους κατοίκους σε κάκτους.
Ζάχος Σιαφλέκης
από τη συλλογή Τα ινδάλματα των ημερών, 1993
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Aπό τους πολύ ιδιαιτερους στιχους που εχω διαβασει.
Πολυ καλοί με εικόνες που δεν ειχα φανταστει.
Καλημερα
Στην υπερρεαλιστική ποίηση είναι μάλλον δύσκολο να φανταστείς τις εικόνες που βγαίνουν ανάκατα από τα σώψυχα του ποιητή. Διάλεξα το λιγότερα ακατανόητο (ή ασυνάρτητο) ποίημα του Σιαφλέκη. Σίγουρα κάτι θέλει να πει, όπως τα όνειρα που θυμόμαστε το άλλο πρωί μπερδεμένα.
Χαίρομαι που σου άρεσε το ποίημα, Μαρία. Υπάρχουν πολλοί που θεωρούν τον σουρεαλισμό μια ξεπερασμένη ιστορία.
Τέτοια εντύπωση μου έκανε κι εμένα, δηλαδή σαν να ήταν ένα όνειρο που είδα λίγο πριν ξυπνήσω κι αγωνιζόμουν να κρατήσω τις εικόνες του στο μυαλό μου πριν σβήσουν τελείως.
Στα όνειρα βγαίνει στην επιφάνεια το υποσυνείδητο. Χωρίς πλέον τον χωροφύλακα της καθιερωμένης ηθικής και των κοινωνικών συμβάσεων. Και χωρίς λογική αλληλουχία. Στον σουρεαλισμό ο καλλιτέχνης αποπειράται να κάνει κάτι ανάλογο.
Η προσωπική μου άποψη είναι ότι στη ζωγραφική τα αποτελέσματα είναι πολύ καλύτερα. Στην τέχνη του λόγου δεν γίνεται ανεκτή η εξάρθρωση της ανθρώπινης γλώσσας. Εξάλλου ό,τι είχε να προσφέρει αυτό το κίνημα, το έχει ήδη προσφέρει.
μια πόλη είναι αυτό το ποίημα
μια γνώριμη πόλη...
τόσες φορές έχω χαθεί μέσα της...
ιδίως τα καλοκαίρια που όλα αναπνέουν
παραίτηση...
και τα αγκάθια της σιωπής φυτρώνουν στους άνυδρους δρόμους..
Δεν ξέρω τι θέλει να πει ο ποιητής κι ούτε μ΄ ενδιαφέρει το απροσπέλαστο των ονείρων...
ξέρω μόνο πως κι αυτός επιθυμεί όπως κι εγώ...την ανθοφορία των κάκτων...
... και των ανθρώπων.
Δημοσίευση σχολίου