Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2008

Four quartets by T.S.Eliot

Ας περιμένουν λίγο ακόμη οι έλληνες ποιητές και ας αρχίσει η εβδομάδα με ένα διαμάντι. Με έναν από τους πιο αγαπημένους μου ποιητές και ένα από τα πιο αγαπημένα βιβλία μου. Ένα απόσπασμα από την αρχή.

I

Time present and time past
Are both perhaps contained in time future,
And time future contained in time past.
If all time is eternally present
All time is unredeemable.
What might have been is an abstraction
Remaining a perpetual possibility
Only in a world of speculation.
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present.
Footfalls echo in the memory
Down the passage which we did not take
Towards the door we never opened
Into the rose-garden. My words echo
Thus, in your mind.

But to what purpose
Disturbing the dust on a bowl of rose-leaves
I do not know.
Other echoes
inhabit the garden, Shall we follow?
Quick, said the bird, find them, find them,
Round the corner. Through the first gate,
Into our first world, shall we follow
The deception of the thrush? Into our first world.
There they were, dignified, invisible,
Moving without pressure, over the dead leaves,
In the autumn heat, through the vibrant air,
And the bird called, in response to
The unheard music hidden in the shrubbery,
…………………………………………………….

Go, said the bird, for the leaves were full of children,
Hidden excitedly, containing laughter.
Go, go, go, said the bird : human kind
Cannot bear very much reality.
Time past and time future
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present.

4 σχόλια:

Administrator είπε...

Πώς να μην είναι από τα αγαπημένα σου; Ολόκληρο είναι ένα θαύμα.

Είναι από αυτά που με συγκινούν βαθιά, χωρίς να μπορώ να εξηγήσω για ποιο λόγο ακριβώς.

Κι αυτό πιο πολύ απ' όλα:

Time past and time future
What might have been and what has been
Point to one end, which is always present.

Poet είπε...

Και περίμενε να βάλω το τέλος αργότερα. Εκείνο είναι το πιο συγκλονιστικό.

Ο περίφημος αυτός αμερικανοεγγλέζος επηρέασε και τον Γιώργο Σεφέρη, είναι γνωστό. Επηρεάζει τώρα και το τρελό, ουτοπικό φορτηγό, φορτωμένο λουλούδια και όνειρα, που είναι αυτό το ιστολόγιο. Από τον Έλληνα στον Πέρση, μετά στον Ισπανό, τον Ρώσσο, τον Αγγλοσάξωνα, τον Πορτογάλο. Από τον 20ο αιώνα στον 11ο και πίσω πάλι (ή μπροστά).
All time is eternally present, δεν είπαμε; (ή δεν θα πούμε;). Αρπαχτά και ασύνταχτα, αναρχικά, όπως μου αρμόζει.

Ένα αόρατο χέρι σκορπίζει ποιήματα από τον ουρανό (ε, Μαρία;). Κι εμείς προσευχόμαστε στο άγνωστο, διαβάζοντας ποιήματα, γράφοντας άλλα ποιήματα, που εκείνο υπαγορεύει. Κόσμος απέραντος και μαγικός, κόσμος ανεξιχνίαστος.

Ανώνυμος είπε...

Μπορούμε κι εμείς οι ταπεινοί και ανώνυμοι να ανεβούμε στο φορτηγό σας, κύριε Νικηφόρου; Ή είναι μόνο για τους λίγους;

Poet είπε...

Θνητοί, ταπεινοί κι ανώνυμοι είμαστε όλοι, φίλε/φίλη μου. Dust to dust. Άλλοι το καταλαβαίνουν κι άλλοι όχι.

Το φορτηγό αυτό έχει χώρο για κάθε καθαρή καρδιά.