στο λευκό ταξίδι σώμα σου
με φευγαλέο το περίγραμμα
κι ένα πλανόδιο διαβήτη πόθο
χάραζα με σιωπές αδρές
φυγόκεντρη
τη μέδουσα φθορά
την περίμετρο της λύπης σου μόνο ζητούσα
κι εσύ μου χάρισες όλα τα τετραγωνικά
του ονείρου
κι εκείνο …
το μονόπετρο της απουσίας βλέμμα σου
πώς έλαμνε στις περιγραφές των δύσεων!
με όλα τα πλεούμενα των οριζόντων
βυθισμένα στη γραμματοσειρά των κυμάτων
κι αν ήρθες;
κι αν δε σ΄ άκουσα;
πώς κατοίκησες ερήμην μου εντός μου;
Τζούλια Φορτούνη
Μάϊος 2008
δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιό της
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Η αλκοολούχος αφή κι η μέδουσα φθορά
με το μονόπετρο της απουσίας βλέμμα
αλκοολικό θα με καταντήσει...
Οι μεταφορές ζωσμένες τον υπερρεαλισμό τους
η απροσδόκητη φράση
που μπροστά στα μάτια μας
σε μια στιγμή
από ξύλινη αφηρημένη έννοια
έγινε δρων πρόσωπο
και κατοικεί ερήμην εντός μας....
συνεπαίρνουν σε απόγεις τροχιές
Μέθυσέ μας με τα αινίγματα του λόγου σου
και το αποτέλεσμα είναι δραστικό:
Τάσο μου, εγώ που δεν παίρνω χαμπάρι από υπερρεαλισμό, δίνω ρέστα (και ταπί) για τον συγκλονιστικό υπερβατικό ρεαλισμό των τριών τελευταίων στίχων:
«Κι αν ήρθες;
κι αν δεν σ' άκουσα;
Πώς κατοικείς ερήμην εντός μου;»
Βεβαίως, τώρα είμαι μεθυσμένος και μπορεί να μην ξέρω τι λέω.
Τα μεσάνυχτα έφαγαν ένα γράμμα από
τις "απόγειες τροχιές"
και άφησαν ευκόλως εννοούμενο
(από τα συμφαζόμενα;)
το δραστικό αποτέλεσμα:
έτσι κι αλλιώς ουδεμία ανάγκη προκύπτει να το συμπληρώσω τώρα, πρωί που ξύπνησα ξεμέθυστος,
αφού μπροστά βγήκες εσύ
ζωντανό παράδειγμα,
Τόλη
Τι σύμπτωση ! Τα μεσάνυχτα έφαγαν ένα «μου» και από μένα (η νύχτα έχει τον δικό της νόμο). Όμως, να γράφουμε και να διαβάζουμε ποιήματα πρωί-πρωί, αποδεικνύει γι' ακόμη μια φορά ότι είμαστε ανίατοι.
Εμείς ξεμέθυστοι, το ποίημα αιώνια μεθυσμένο !
Δημοσίευση σχολίου