Στη ζήση αυτή που τη μισούμε
στη γης αυτή που μας μισεί,
κι όσο να πιούμε δε σε σβηούμε,
πόνε πικρέ και πόνε αψύ,
που μας κρατάς και σε κρατούμε,
σ' αυτή τη μαύρη γης και ζήση,
που περπατούσαμε τυφλά
κι ανθός για μας δεν είχε ανθίσει
κι ούτε σε δέντρον αψηλά
κρυμμένο αηδόνι κελαηδήσει,
ήρθες Εσύ μιαν άγιαν ώρα,
όραμα θείο και ξαφνικό,
και γέμισε ήλιο ανθόν, οπώρα,
κελαηδισμόν παθητικό
όλ' η καρδιά μας, όλ' η χώρα.
Αχ ! τόσο λίγο να βαστάξει
τούτ' η γιορτή κ' η Πασκαλιά !...
Έφυγες κ' έχουμε ρημάξει
ξανά και πάλ' η Πασκαλιά
γιατ' έτσι λίγο να βαστάξει !
Κώστας Βάρναλης
από τα Ποιητικά, 1956
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Γιατί τα καλά να κρτάνε λίγο; ή μήπως έτσι μας φαίνεται;
Φοβάμαι ότι δεν γίνεται αλλιώς. Από τη φύση τους οι εξάρσεις και οι μεγάλες συγκινήσεις δεν κρατάνε πολύ. Κλασικό παράδειγμα ο έρωτας.
Στο ρολόι της ζωής, οι πραγματικά ευτυχισμένες στιγμές είναι ελάχιστες. Γι' αυτό έγραψα κι εγώ τη «γοητεία των δευτερολέπτων».
ΥΓ Αγαπάω πολύ αυτό το ποίημα του Βάρναλη.
Δημοσίευση σχολίου