Τα παράδοξα της ζωής. Αυτό το ποίημα γράφτηκε
την περασμένη άνοιξη για μια γυναίκα που αγαπούσα.
Κι έσωσε στις αρχές Αυγούστου τη ζωή μιας άλλης
γυναίκας που δεν γνώριζα. Αφιερώνεται λοιπόν τώρα
σε εκείνη και στον φίλο που της το έστειλε σε μια κρίσιμη
στιγμή.
την περασμένη άνοιξη για μια γυναίκα που αγαπούσα.
Κι έσωσε στις αρχές Αυγούστου τη ζωή μιας άλλης
γυναίκας που δεν γνώριζα. Αφιερώνεται λοιπόν τώρα
σε εκείνη και στον φίλο που της το έστειλε σε μια κρίσιμη
στιγμή.
σ’ ένα δωμάτιο παλιό μοναχικό
σ’ ένα δωμάτιο γκρίζο
να μου διαβάζεις το βαθύ γαλάζιο
και το κόκκινο,
να μου διαβάζεις ήχους, μουσικές,
να μου διαβάζεις ποιήματα
στο μισοσκόταδο τα μάτια σου να λάμπουν
να κελαρύζει, να μοσκοβολάει η φωνή σου
να πλημμυρίζει το δωμάτιο λέξεις μυστικές
που αχνίζουν και θαμπώνουν τα παγωμένα τζάμια
στα χείλη σου να ανθίζει
ένα χαμόγελο κρυφό
όπως πετούμενο που ξαφνικά φτερούγισε
σε ερειπωμένο σπίτι
ή ο ξενιτεμένος που επιτέλους γύρισε
στη μία και μοναδική πατρίδα του
να μου διαβάζεις ποιήματα
και να μ’ αγγίζεις με το φως
με κείνο το αχνό λησμονημένο όνειρο
Τόλης Νικηφόρου, Ανέκδοτο ποίημα, 2008
Δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο της Βίκυς Παπαπροδρόμου
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
Το βρίσκω συνταρακτικό. Μου φέρνει δάκρυα στα μάτια. Το πώς μια σύμπτωση, την κατάλληλη στιγμή, την κρίσιμη, όπως λες, στιγμή, μπορεί να φέρει τέτοιο αποτέλεσμα.
Για τη δύναμη της ποίησης, βέβαια, δεν έχω καμιά αμφιβολία.
Αυτά που λέω, Λίνα, δεν είναι σχήμα λόγου. Αν προσέξεις την εικόνα, θα δεις μια γυναίκα στο χείλος της αβύσσου. Μια υπέροχη ευγενική γυναίκα. Την κρίσιμη εκείνη στιγμή, είχε ένα μήνυμα στο κινητό. Ήταν αυτό το ποίημα. Κάτι έλαμψε μέσα της, κάτι την κράτησε.
Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι ένα ποίημά μου, ένα οποιοδήποτε ποίημα, θα μπορούσε να έχει τέτοιο αποτέλεσμα. Όταν μου το είπε, δάκρυσα κι εγώ.
Μα, από την αφιέρωση καταλαβαίνω ότι δεν είναι σχήμα λόγου αυτά που λές.
Απλά μένω έκθαμβη με το θαύμα που συντελέστηκε εκείνη τη στιγμή. Γιατί για θαύμα πρόκειται.
Στο σημείο αυτό συμφωνώ απολύτως. Πρόκειτα για θαύμα.
Να ήταν λέει οι λέξεις
κύματα
Και στ’ ανοιχτά
Μιας θάλασσας ανώνυμης
Να μας παρέσερναν
Και εγώ ξάφνου
Οργή ασίγαστη
Στα ποσειδώνια διαμερίσματά της
Τότε θα βλεπες σε τι δίνη
Θα μας έριχνα
Καλημέρα Τόλη
Μαρία Ρ.
Παράδοξο κι όμως οι λέξεις έχουν πολύ μεγαλύτερη δύναμη από τα κύματα. Αυτές μας ανεβάζουν στον ουρανό, αυτές μας ρίχνουν στον Άδη. Στις δίνες του μυαλού και τις καρδιάς.
Καλημέρα, Μαρία.
Δημοσίευση σχολίου