αφιερωμένο στη Λίνα και τη Μαρία,
σαν συνέχεια και τέλος
στο λιβάδι και τη φωτογραφία
σαν συνέχεια και τέλος
στο λιβάδι και τη φωτογραφία
μια φορά κι έναν καιρό, στα βάθη της ανατολής ζούσε ένας ήλιος μόνος. σχεδόν παράνομος με την πυρακτωμένη του καρδιά, προορισμένος ν' ανατέλλει, να φωτίζει, πάντα να βρίσκεται στον ουρανό και να τα βλέπει όλα. είπε η γιαγιά του κόσμου γι' ακόμα μια φορά θλιμμένη. εδώ τελειώνει κάπως πρόωρα αυτό το παραμύθι, ώρα να πάτε για ύπνο. ε, όπως πάντα, ο ήλιος έζησε καλά κι εμείς βεβαίως καλύτερα
Τόλης Νικηφόρου
από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο, 1999
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
και απάντησε η μικρή
που κοιμισμένη ηταν στα πόδια της..
"μα τι ωραιότερο από κεινη
την ομιχλη που ονειρεύτηκα..
Ταξίδεψα στου κόσμου τη δροσιά
στα μάγουλα του φθινοπώρου
κατοίκησα για λίγο..
Ήρθες στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή, μικρή μου. Εδώ είναι το μυθικό Ελντοράντο για όνειρα μες στην ομίχλη. Γιατί μόνο με παραμύθια και με όνειρα αντέχεται η ζωή.
"Mικρή"???
Με εκανε και χαμογελασα αυτό..
Θα το θυμηθώ την Παρασκευή στα γεννεθλιά μου .. :)
Αυτό θέλουμε κι εμείς, να χαμογελάς.
Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου, σημείωσέ το αυτό, Λίνα. Τι δώρο θέλεις να σου κάνουμε, Μαρία;
E, μη μου πεις ότι δεν κρύβεις μέσα σου ένα μικρό παιδί; Μελαγχολικό και παραπονεμένο και καμιά φορά πολύ άτακτο; Μη μου πεις ότι δεν νοσταλγείς την εποχή της αθωότητας και της ελπίδας;
Δεν είναι η ώριμη γυναίκα που ονειρεύεται και ακολουθεί τα σκοτεινά μονοπάτια της βροχής,
είναι το κορίτσι εκείνο που κρύβεται μέσα σου, Μαρία. Και είναι εκείνο που σου υπαγορεύει τα ποιήματα.
Τώρα εγώ ίσως ακουστώ λίγο μελό (και δεν μου πάει κιόλας) αλλά ειλικρινά έτσι ακριβώς νιώθω αυτή τη στιγμή:
Μέσα σε εφτά στίχους μπόρεσα να γαληνέψω...έστω για λίγο...Κι αυτό το έχω μεγάλη ανάγκη εδώ. Ελπίζω "η γιαγιά του κόσμου" να σταματήσει σύντομα να είναι θλιμμένη γιατί τα παραμύθια τα χρειαζόμαστε.
Και, βασικά, προτιμώ τα παραμύθια από τα όνειρα. Τα όνειρα πολλές φορές διαψεύδονται, σε απογοητεύουν, σε ρίχνουν σε γκρεμούς. Τα παραμύθια όχι.
Χαιρετώ...από λίγο μακριά, γεωγραφικά μιλώντας, πολύ κοντά όμως ψυχικά.
Kαλά, τι γίνεται εδώ; Έλειψα ένα βράδυ στη Λέσχη Ανάγνωσης κι αμέσως να εγκαταλείψετε τον προμαχώνα αυτό της ελεύθερης έκφρασης; Ναι, ναι, εσάς εννοώ Λίνα και Μαρία.
Επιπλέον, αναγκάζετε τη Φένια να επέμβει από το μακρινό Βέλγιο. Άλλη αποστασία αυτή. Γιατί, καλέ, μας άφησες μόνους και τους δεκατέσσερις απόψε στη Βιβλιοθήκη;
Μεταπτυχιακό; Ας το δεχτούμε απρόθυμα.
Τρελαίνομαι για μελό, Φένια μου, κι έχω έτοιμο το δοχείο των δακρύων. Κι η γιαγιά του κόσμου στη διάθεσή σου πάντοτε.
Όσο για τα παραμύθια, τι να πω;
Αν το παραμύθι που έχω φάει εγώ είχε θερμίδες, δεν θα με χωρούσε τώρα η πολυθρόνα.
Δημοσίευση σχολίου