στη φωτιά με τα θλιμμένα μάτια
μια έρημη σοφίτα μακρινή
μέσα στη θλίψη τ' ουρανού
είναι η ψυχή μου
γεμάτη άχρηστα αντικείμενα
μια ψάθινη καρέκλα
ένα ποδήλατο με τρύπια λάστιχα
μια κόκκινη ξεφουσκωμένη μπάλα
κι ένα σωρό θαμπές φωτογραφίες
απ' τους αρχαίους ενοίκους της
όμως δεν κρύβει πλάσματα επικίνδυνα
κι ούτε ένα μυτερό καρφί και σκουριασμένο
μια έρημη σοφίτα μακρινή
μια λέξη ανείπωτη είναι η ψυχή μου
ένα μοναχικό παράθυρο
που κάποτε φωτίζεται
μέσα στη θλίψη τ' ουρανού
Τόλης Νικηφόρου
από τη συλλογή Ένα λιβάδι μέσα
στην ομίχλη που ονειρεύεται, 2002
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
Μ' αρέσει η μουσική στα ποιήματά σου
Oμορφη η σοφίτα σου..
Μοναχική ..
Παντα ειχα στο νου μια σοφίτα για το ησυχαστήριό μου..
σοφίτα με παράθυρο στο "πάντα"
και θαύμα διαμπερές στο τραύμα
η ψυχή μου...
χωρίς όμως
"...ούτε ένα μυτερό καρφί και σκουριασμένο..."
με μάγεψε το ποίημα αυτό...
Έλειπα στη έκθεση του ιταλικού βιβλίου και μόλις τώρα μπορώ να σας ευχαριστήσω για τα μηνύματά σας.
Ποίηση είναι η μουσική των λέξεων, Λίνα (ένας από τους ορισμούς). Για μένα ο εσωτερικός ρυθμός, η αρμονία των ήχων και μια βαθειά κρυμμένη μουσική είναι καθοριστικά στοιχεία.
Ναι, ένα ερημητήριο, Μαρία. Έως ότου το μεταμορφώσει μια απρόσμενη και μαγική νέα παρουσία.
Κι εμένα με μάγεψε η εμπνευσμένη σου εικόνα, Μωβ. Μου αρέσουν οι ψυχές που είναι ανοιχτές στο θαύμα και στο «πάντα».
Και ένα μυστικό τώρα. Στο ερημητήριο αυτό φύτρωσε ένα δέντρο. Όπως εκείνα που σκαρφαλώναμε παιδιά για να ψάξουμε τους γλυκούς καρπούς τους ανάμεσα στα τρυφερά τους φύλλα και να βάψουμε χείλη και δάχτυλα. Μια μουριά, για φανταστείτε.
Πραγματικά υπέροχη εικόνα, Μωβ.
Είδες, είδες !!!
ευχαριστώ administrator...
είναι οι στίχοι από μόνοι τους
εικόνες μαγικές...
...κι εσύ έχεις τη μαγική ικανότητα να τις βλέπεις και να τις μεταφράζεις σε πραγματική εικόνα...
Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου