αφιερώνεται στη «φωτιά με τα θλιμμένα μάτια»
και στη Mαρία Νικολάου που έδωσε την αφορμή
και στη Mαρία Νικολάου που έδωσε την αφορμή
χαράματα και δάκρυα φορτωμένος ουρανός.
χτύπησε η χαρά με το απαλό της ράμφος τον φεγγίτη.
με συγχωρείτε, είπε μ' ένα δειλό χαμόγελο,
οι πόρτες είναι κλειδαμπαρωμένες,
έχετε χίλιους λόγους να πενθείτε
κι εγώ δεν έμαθα ποτέ αριθμητική
δεν έμαθα αν πρέπει καν να υπάρχω.
όμως εσείς, το φόρεμά μου αν αφήσετε
για λίγο στο πάτωμά σας να θροΐσει,
και ψιθυρίσετε σαν προσευχή
το κοριτσίστικο όνομά μου,
ίσως και να με θυμηθείτε.
χτύπησε η χαρά με το απαλό της ράμφος
τον φεγγίτη, χαράματα ξανά
Τόλης Νικηφόρου
από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ
σαν αντίο, 1999
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Καταπώς φαίνεται πρέπει να μάθουμε κι εμείς αριθμητική φίλε Τόλη...
Εμείς που σε διαβάζουμε καιπαρακολουθούμε από κοντά ή από μακριά τις ποιητικές σου δημιουργίες...
Και φυσικά δεν αναφέρομαι στην ποσότητα της έμπνευσης σου
αλλά στα πολλά και διαφορετικά της πρόσωπα...
Εκεί "αναρχικός" και ρωμαλέος επαναστάτης
έπαιρνες τις πλατειές λεωφόρους παρόλο που τα λόγια σου παραμορφώνονταν στων μεγαφώνων τις κραυγές...
Εδώ ευαίσθητος και λυρικός μετανάστης του ονείρου
βγάζεις βόλτα μυστικά και θαύματα στα γαλάζια του ουρανού...
Άλλοτε πεισματάρης γύφτος ποιητής τσακίζεις αλύπητα παράσημα δήθεν
Κι άλλοτε προσωποποίηση της Χαράς, με το απαλό σου ράμφος χτυπάς το φεγγίτη ανεμίζοντας την κακκινόμαυρη λάμψη της ουτοπίας στο κατώφλι του κόσμου...
Πρέπει να μένω διαρκώς σε εγρήγορση
να προλαβαίνω να ανιχνεύω όλες τις μαγικές πλευρές απ' όλες τις πτυχές της ποίησής σου
Την καλημέρα μου, Χαρά μας
Τι κάνει αλήθεια η "χαρά" έξω με
φορτωμένο ουρανό..
Πήρε τη θέση της θλίψης..;
ή μήπως εκείνη ξέρει καλά να κρύβεται στ' απόμερα σκοτάδια..
Σσσσ... μη μιλάς
Θα μου ξεφύγει πάλι
και πάνω που χω ανοίξει τ' ασημένιο το κλουβί..
Ευχαριστώ για την αφιέρωση..
Τι όμορφη εικόνα. Ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματα. Γεμάτο χρώμα, ελπίδα και υπόσχεση για νέα ξεκινήματα.
μα πόσες φορές δεν άνοιξα
τα τζάμια τα θολά
σ' εκείνο το σπουργίτι...
που ράμφιζε τη λύπη μου
μα κείνο ακατάδεκτο...
σαν έτρωγε τα ψίχουλα έφευγε μακριά...
Σ' ευχαριστώ θερμά για τα καλά σου λόγια, Τάσο μου. Αναρχοαυτόνομος υπήρξα πάντοτε και παραμένω. Δηλωμένος και αμετανόητος. Δεν θέλω κανένα αφεντικό στο κεφάλι μου. Όπως ξέρεις καλά, η καλλιτεχνική δημιουργία είναι θανάσιμος εχθρός της κάθε είδους εξουσίας (και αντιστρόφως) και σιχαίνεται τους απολογητές της, τους λακέδες και τις πόρνες της.
Αυτό το γεγονός όμως δεν αποκλείει τον έρωτα, δεν αποκλείει τον λυρισμό, δεν αποκλείει το όνειρο και τη ουτοπία. Δεν αποκλείει τη χαρά της ζωής και τη λαχτάρα για έναν κόσμο ανθρώπινο. Κάθε άλλο μάλιστα.
Διεκδικώ λοιπόν αυτό το όνειρο, διεκδικώ αυτό το άρωμα, διεκδικώ αυτή την ουτοπία σήμερα, που αύριο θα είναι απτή πραγματικότητα. Και θα την διεκδικώ ως το τέλος.
Ναι, Μαρία μου, εμφανίστηκε ξαφνικά η χαρά και πήρε τη θέση της θλίψης. Κι εγώ άνοιξα μια μεγάλη αγκαλιά για να τη δεχτώ. Δεν θέλει τίποτα άλλο, δεν θέλω τίποτα άλλο.
Η όμορφη αυτή εικόνα είναι έργο της Μωβ, Λίνα μου, που για πρώτη φορά μας έκανε την τιμή να εμφανιστεί στο ιστολόγιό μας. Κι ελπίζουμε από τώρα και στο εξής να είναι τακτικά εδώ.
Το σπουργίτι, καλή μου Μωβ, είναι ένα ταπεινό πουλί, μα είναι πουλί για όλες τις εποχές, πουλί για όλους τους ανθρώπους, πουλί για όλα τα όνειρα. Δεν φεύγει, δεν λακίζει, και πάντα φτερουγίζει στο μπαλκόνι μας. Κι αρκείται σε λίγα ψίχουλα, ψίχουλα αγάπης όμως. Ποιος θα τολμούσε να ζητήσει παραπάνω;
Δημοσίευση σχολίου