Φίλοι μου του διαδικτύου,
Συμπληρώθηκαν ήδη δεκατρία χρόνια από τον Ιούνιο του 2008, όταν με τη Λίνα Παπαδοπούλου αποφασίσαμε να ανοιχτούμε στο πέλαγος των Ελλήνων ποιητών του 20ου (και του 21ου !!) αιώνα. Με προσωπικές θεματικές ανθολογίες. Με ποιήματα για τον έρωτα και την αγάπη, για την κοινωνία και την επανάσταση, για το όνειρο και την ουτοπία, για τον χρόνο και τη μνήμη, για τη μοναξιά, για το ίδιο το ποιητικό φαινόμενο, για όλα τα αιώνια θέματα της λογοτεχνίας.
Στο διάστημα αυτό, διάβασα αναρίθμητες ποιητικές συλλογές, ξεφύλλισα εκατοντάδες τεύχη λογοτεχνικών περιοδικών, ανέτρεξα σε μερικές δεκάδες ανθολογίες από τη βιβλιοθήκη μου και προμηθεύτηκα άλλες, για να θυμηθώ τα αγαπημένα μου ποιήματα, να ανακαλύψω άλλα και έτσι να μοιραστώ μαζί σας αυτόν τον αμύθητο πλούτο της ψυχής.
Εκτός από τις θεματικές ανθολογίες, σκοπός μας ήταν να παρουσιάσουμε ξεχωριστά σημαντικούς ποιητές, ιδίως εκείνους που είναι λιγότερο γνωστοί έξω από τον στενό ποιητικό κύκλο. Επίσης, να σας γνωρίσουμε αξιόλογους νέους ποιητές, την ελπίδα και το μέλλον. Αυτό έχει ήδη γίνει για αρκετούς ποιητές και θα συνεχιστεί με ειδικά αφιερώματα σε πολλούς άλλους. Με τον τρόπο αυτό, συνεχίζουμε με τη δική μας οπτική τις άλλες αξιόλογες προσπάθειες ανθολόγησης που έχουν γίνει στο διαδίκτυο.
Το ιστολόγιο φέρει ένα δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα, υπήρξε όμως, έως πριν έξι χρόνια περίπου, αποτέλεσμα ομαδικής εργασίας. Συνεχίζω μόνος μου από τότε. Τα ποιήματα συνοδεύονται, σχεδόν πάντα πλέον, από πίνακες ζωγραφικής, εικόνες, σχέδια ή φωτογραφίες. Το ποίημα του Άρη Αλεξάνδρου στη στήλη «Το ποίημα που διανυκτερεύει», όπως και το δικό μου ποίημα ως προμετωπίδα της ανθολογίας, εκφράζουν τον αγωνιζόμενο άνθρωπο και το πνεύμα του ιστολογίου. Δραστικό αντίδοτο, ελπίζω, στη μοναξιά που ενεδρεύει μέσα μας.
Μερικούς μήνες μετά την αρχή αυτής της προσπάθειας, είχαμε τη χαρά να γίνει βασική συνεργάτιδά μας η πολύτιμη Τζούλια Φορτούνη. Η Τζούλια ανέλαβε να επιλέγει πίνακες και συνθέτει εικόνες για τα ποιήματα της ανθολογίας - μια πρωτότυπη δημιουργική εργασία. Τη Τζούλια διαδέχτηκε στον τομέα αυτό μια άλλη φίλη από την Αθήνα, η Γιάννα Αγγελοπούλου. Εδώ και έξι χρόνια περίπου, την εργασία αυτή έχω αναλάβει εγώ προσωπικά.
Βασικός συνεργάτης του ιστολογίου υπήρξε και ένας παλιός μου φίλος, ο ζωγράφος και λογοτέχνης Ντίνος Παπασπύρου. Κατά διαστήματα είχαμε τη βοήθεια και άλλων φίλων της ποίησης.
Μετά λοιπόν περισσότερους από 500 ποιητές με περισσότερα από 5.000 ποιήματα σε 14 θεματικές ενότητες, έχω πια συνειδητοποιήσει ότι το έργο αυτό δεν πρόκειται να τελειώσει. Δεν θα τελειώσει ποτέ γιατί η ποίηση δεν τελειώνει ποτέ. Δεν έχουν ακόμα ανθολογηθεί πολλοί σημαντικοί ποιητές και η ανθολόγηση άλλων δεν είναι πλήρης. Και το κυριότερο, παρά την παραδοσιακή μικροψυχία και μεμψιμοιρία στον τόπο μας, η ελληνική ποίηση γνωρίζει στις μέρες μας μια πρωτοφανή άνθιση.Οι παλιότεροι ποιητές δημοσιεύουν το έργο της ωριμότητάς τους ενώ εμφανίζονται συνεχώς αξιόλογοι νέοι ποιητές. Μέσα στην κοπριά φυτρώνουν εξαίσια λουλούδια.
Η έρευνα λοιπόν θα συνεχιστεί, παρά τη γενικότερη σοβαρή μείωση στην κίνηση των ιστολογίων, και θα προστεθούν στις ανθολογίες πολλοί ποιητές και πολύ περισσότερα ποιήματα. Με μοναδικό κριτήριο την ποιότητα. Πρόκειται ασφαλώς για μια φιλόδοξη προσπάθεια, ιδίως αν ληφθούν υπόψη οι τεχνικοί περιορισμοί ενός απλού ιστολογίου αλλά και ο περιορισμένος χρόνος που εγώ διαθέτω. Και κάτι ακόμα, νομίζω ιδιαίτερα σημαντικό. Η αγάπη όλων μας για την ποίηση δημιουργεί φιλικούς δεσμούς με ξεχωριστούς ανθρώπους που, πιθανότατα, δεν πρόκειται ποτέ να γνωρίσουμε από κοντά. Παράδειγμα η συνεργασία μου με τα άλλα μέλη της παρέας που υπήρξε σχεδόν αποκλειστικά ηλεκτρονική και τηλεφωνική. Και οι πολλοί κάτοχοι άλλων ιστολογίων που έχουν γίνει τακτικοί αναγνώστες μας. Νομίζω ότι αυτή είναι μια άριστη συστατική επιστολή για τη λειτουργία του διαδικτύου.
Ευχαριστώ θερμά τη Τζούλια, τη Λίνα, τη Γιάννα και τον Ντίνο, σας ευχαριστώ όλους.
Τόλης Νικηφόρου
Αναρτήσεις
6 σχόλια:
θα κρατησω μονο αυτες τις λεξεις..
"πειρατικό καράβι μες στην ομίχλη
κόκκινο,
σ' ενα χρώμα μονοσύλλαβο όπως το δάκρυ τ ουρανού.
Aυτό εισαι"
Aυτό το ποίημα, Μαρία, είναι αφιερωμένο «στη φωτιά με τα θλιμμένα μάτια», όπως την περιγράφω στο πρώτο διήγημα της συλλογής μου «Ο δρόμος για την Ουρανούπολη». Αυτό, μερικά ακόμη στο παρελθόν και, διαισθάνομαι, πολλά στο μέλλον.
Ξέρω την ιδιαίτερη αδυναμία σου σε μερικές λέξεις και εικόνες. Και νιώθω τον πειρασμό να σου αφιερώσω ένα αισιόδοξο ποίημα. Έτσι για να κοπάσει η καταιγίδα και να διαλυθεί λιγάκι η σκοτεινιά.
Πιστεύω να καταλαβες πως δεν θέλησα να "πειράξω" τις λεξεις σου.
Απλά κρατησα αυτες που μου ταιριαζουν περισσότερο.
Και κατι ακομη.
Αγαπώ την σκοτεινή βροχή απο παιδί.
Αγαπώ το χειμώνα.
Τα βιβλία που εχω διαβασει ως τωρα και οι συγγραφεις που αγαπησα ιδιαιτερα ήταν σιγουρα πολυ συγκεκριμενοι.
Αγαπησα ετσι και την "σκοτεινή" οπως λεγεται ποιηση,χωρις αυτο να σημαινει απαραίτητα πως γραφω παντα βιωματικά.
Αυτο που αγαπαμε λοιπον όσο κι αν ειναι ή φαινεται σκοτεινό για τους αλλους ,για μας μπορει να ναι απλά φωτεινό..
Αφήνω λοιπόν την καταιγίδα που τοσο λατρεύω να με μουσκεύει και ετσι να συνεχιζω..
Ετσι απλά ..
Ίσως για σένα το βαθύ γαλάζιο που λες πως αγαπας να ναι τόσο όμορφο οσο για μενα το μαύρο και το γκρι..
Σηκωσε λοιπον τα πανιά σε τουτο το πειρατικό μεσα στα κύματα και λυσε τους καβους.
Εκει βρισκεται η δυναμη.
Και κατι τετοιο το εχω ζησει ,δεν ειναι απλα μια εικονα.
Εχω πιασει πολλες φορες το τιμόνι σε καραβι που κοντεψε να πνιγει στα μεγαλα κύματα.
Ημουν εκει. Ημουν η μονη που δεν φοβήθηκα και η μονη που κοιταξα μπροστά .
Το εβγαλα εξω αυτο το καραβι.
Χρονια το ταξίδευα..
Παντα στα κύματα.
Και καθε φορα αυτή η αρμύρα της μπλε βαθιας θαλασσας ηταν πιο ομορφη απο καθε αλλη φορα ..
Καλο βραδυ..
Πολλα ειπα σημερα..
Με πηρε ο άνεμος φαινεται..
Πρέπει να σου πω, Μαρία, ότι απεχθάνομαι το παρφουμαρισμένο μυστήριο, τα μισόλογα και τις υποκρισίες, και με θέλγουν οι δυναμικές γυναίκες. Ο ιδανικός συνδυασμός για μένα σε μια γυναίκα είναι η θηλυκότητα με στοιχεία από τον παραδοσιακό χαρακτήρα του άντρα. Δηλαδή, την ανάληψη ευθύνης, την ευθύτητα, το θάρρος, και πάνω απ' όλα τη μπέσα.
Είναι φανερό ότι εσύ διαθέτεις, και μάλιστα σε πολύ υψηλό βαθμό, αυτά τα στοιχεία που παλιά τουλάχιστον χαρακτήριζαν τον άντρα. Τα χαίρομαι, τα θαυμάζω και τα χειροκροτώ. Ήξερα αρκετά για σένα αλλά δεν είχα αντιληφθεί ότι η σκοτεινή βροχή, ο χειμώνας, η πρόκληση στα στοιχεία της φύσης, η δύναμη ιδιαίτερα, είναι καθοριστικά στοιχεία της προσωπικότητας σου.
Οι προθέσεις μου ήταν αγαθές, είναι όμως προφανές ότι η δική μου θλίψη και ευαισθησία και η ανάγκη μου για λίγο φως, δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στη δική σου
αξιοθαύμαστη δύναμη. Απλώς αστόχησα (όπως και στην αφιέρωση στο δικό σου ιστολόγιο).
Όσο για τις λέξεις μου, είσαι ασφαλώς απολύτως ελεύθερη να επιλέγεις εκείνες που σου ταιριάζουν περισσότερο. Και είσαι φυσικά εξίσου ευπρόσδεκτη να λες εδώ λίγα ή πολλά, όπως αποδεικνύεται όμως πάντοτε ενδιαφέροντα.
Καλό βράδυ.
Εκείνο πάλι που αγγίζει εμένα είναι το «σ' ένα χρώμα μονοσύλλαβο». Μοιάζει να κρύβει μέσα του τα πάντα κι ας μην ξέρω τι είχες στο νου σου όταν το έγραψες.
Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο δίκαιο έχεις. Πραγματικά το «σ' ένα χρώμα μονοσύλλαβο» κρύβει μέσα του τα πάντα. Κρύβει την αγάπη που είναι τα πάντα.
Ταυτόχρονα όμως είναι ένα μυστικό. Ένα μυστικό και ένα θαύμα που παραμένει ανεξήγητο.
Δημοσίευση σχολίου