Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2008
Είναι πολλά τ' αδέρφια μου, δεν είμαι μόνος !
Σύνδεσμος Φιλόλογων Ν. Ημαθίας
Σχολικός Σύμβουλος Φιλόλογων
Λογοτέχνες και Γραφές
Ο ποιητής και πεζογράφος Τόλης Νικηφόρου
συναντά τους φιλόλογους
στη Βιβλιοθήκη του 5ου Λυκείου Βέροιας
Παρουσίαση Θανάσης Μαρκόπουλος
Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008, 7 το βράδυ
Φιλόλογοι με δίδαξαν και με μεγάλωσαν, φιλόλογοι μελέτησαν αργότερα τη λογοτεχνική μου εργασία, την ανέλυσαν και την έκριναν, φιλόλογοι μετέφρασαν τα ποιήματά μου σε ξένες γλώσσες. Όπου κι αν βρίσκονται λοιπόν, από την πόλη μου ως την πιο μακρινή επαρχία και ως τα πέρατα του κόσμου, αυτοί είναι οι δικοί μου άνθρωποι, τ’ αδέρφια μου, η οικογένειά μου.
Έτσι, δεν είναι παράξενο που ήταν όλοι εκεί χτες το βράδυ, στην κατάμεστη αίθουσα της βιβλιοθήκης. Δεν είναι παράξενο που ήρθαν, πριν και μετά από την εκδήλωση, να τους αφιερώσω τα βιβλία μου. Κυρίως τα κορίτσια. Με μια συστολή και ευγένεια, με ένα χαμόγελο, με μια συγκινητική λάμψη στα μάτια, ιδίως αυτή. Δεν είναι παράξενο που δεν έφτασαν ούτε για ορεκτικό οι δύο σακούλες βιβλία που είχα φέρει μαζί μου για να τους χαρίσω. Δεν ήταν παράξενο που μου έκαναν πολλές ενδιαφέρουσες ερωτήσεις, που άκουγαν με προσοχή και σημείωναν τις απαντήσεις. Δεν είναι παράξενο που η εκδήλωση κράτησε ως αργά και πέρα από το προβλεπόμενο ωράριο. Δεν είναι παράξενο που ζήτησαν κι άλλα βιβλία μου και που με κάλεσαν να μιλήσω σε δύο τάξεις τους την ερχόμενη άνοιξη. Και δεν είναι παράξενο που, όταν βρεθήκαμε αργότερα σε μια ταβέρνα, γίναμε εγκάρδιοι φίλοι ακαριαία.
Παράξενο δεν ήταν τίποτα χθες το βράδυ. Ήταν απλώς σπάνιο έως μοναδικό. Σπάνια έως μοναδική ήταν η άκρως ευσυνείδητη και πληρέστατη προετοιμασία που έκανε ο Θανάσης Μαρκόπουλος για την εκδήλωση. Οι δημοσιεύσεις στον τοπικό τύπο, η ανακοίνωση στους φιλόλογους, η συγκέντρωση και επεξεργασία των στοιχείων, ένα ολόκληρο τεύχος με βιογραφικό μου, πληροφορίες, ποιήματα, κριτικές που ετοίμασε ο Θανάσης από τον ιστότοπό μου και άλλες πηγές και μία έκθεση των 26 βιβλίων μου. Μαζί με επισημάνσεις για τα ουσιώδη και τα σημαντικά της ποίησής μου. Μαζί με αναφορές στους ιστότοπους του Τρανσλάτουμ και τον δικό μου και στα ιστολόγια της Βίκυς Παπαπροδρόμου και το δικό μου, όπου βρίσκεται μια ανθολογία των ποιημάτων μου.
Σπάνια έως μοναδική ήταν η παρουσίαση από τον Θανάση. Με γνώση, κρίση και ωριμότητα, με ευγλωττία και απλότητα, με συμβουλές και οδηγίες προς τους φιλόλογους, με προβολή όλων των πληροφοριών, στοιχείων και ποιημάτων, των φωτογραφιών στην οθόνη κατά την εκδήλωση. Σπάνιο έως μοναδικό ήταν το συνολικό επίπεδο της εκδήλωσης, μιας από τις 2 -3 καλύτερες από τις δεκάδες που έχουν γίνει για μένα και τις εκατοντάδες που έχω οργανώσει εγώ ή έχω παρακολουθήσει. Αυτή η εκδήλωση μου θύμισε παλιές ευτυχισμένες στιγμές αγνότητας και αγώνα. Ανθρώπων με ιδεολογία, με ανιδιοτέλεια, με πάθος και αγάπη.
«Είναι πολλά τ’ αδέρφια μου, δεν είμαι μόνος», όπως λέει ο Ανέστης. Μέσα στην αποξένωση και την ερημιά της σύγχρονης μεγαλούπολης, μέσα σε εκείνους που εκποιούν τα πάντα και ιδίως την ψυχή τους, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Σ’ ευχαριστώ, Θανάση, σας ευχαριστώ Ευγενία και Βαρβάρα, σας ευχαριστώ όλους εσάς που ήσασταν χθες εκεί. Δεν θα σας ξεχάσω.
Σχολικός Σύμβουλος Φιλόλογων
Λογοτέχνες και Γραφές
Ο ποιητής και πεζογράφος Τόλης Νικηφόρου
συναντά τους φιλόλογους
στη Βιβλιοθήκη του 5ου Λυκείου Βέροιας
Παρουσίαση Θανάσης Μαρκόπουλος
Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2008, 7 το βράδυ
Φιλόλογοι με δίδαξαν και με μεγάλωσαν, φιλόλογοι μελέτησαν αργότερα τη λογοτεχνική μου εργασία, την ανέλυσαν και την έκριναν, φιλόλογοι μετέφρασαν τα ποιήματά μου σε ξένες γλώσσες. Όπου κι αν βρίσκονται λοιπόν, από την πόλη μου ως την πιο μακρινή επαρχία και ως τα πέρατα του κόσμου, αυτοί είναι οι δικοί μου άνθρωποι, τ’ αδέρφια μου, η οικογένειά μου.
Έτσι, δεν είναι παράξενο που ήταν όλοι εκεί χτες το βράδυ, στην κατάμεστη αίθουσα της βιβλιοθήκης. Δεν είναι παράξενο που ήρθαν, πριν και μετά από την εκδήλωση, να τους αφιερώσω τα βιβλία μου. Κυρίως τα κορίτσια. Με μια συστολή και ευγένεια, με ένα χαμόγελο, με μια συγκινητική λάμψη στα μάτια, ιδίως αυτή. Δεν είναι παράξενο που δεν έφτασαν ούτε για ορεκτικό οι δύο σακούλες βιβλία που είχα φέρει μαζί μου για να τους χαρίσω. Δεν ήταν παράξενο που μου έκαναν πολλές ενδιαφέρουσες ερωτήσεις, που άκουγαν με προσοχή και σημείωναν τις απαντήσεις. Δεν είναι παράξενο που η εκδήλωση κράτησε ως αργά και πέρα από το προβλεπόμενο ωράριο. Δεν είναι παράξενο που ζήτησαν κι άλλα βιβλία μου και που με κάλεσαν να μιλήσω σε δύο τάξεις τους την ερχόμενη άνοιξη. Και δεν είναι παράξενο που, όταν βρεθήκαμε αργότερα σε μια ταβέρνα, γίναμε εγκάρδιοι φίλοι ακαριαία.
Παράξενο δεν ήταν τίποτα χθες το βράδυ. Ήταν απλώς σπάνιο έως μοναδικό. Σπάνια έως μοναδική ήταν η άκρως ευσυνείδητη και πληρέστατη προετοιμασία που έκανε ο Θανάσης Μαρκόπουλος για την εκδήλωση. Οι δημοσιεύσεις στον τοπικό τύπο, η ανακοίνωση στους φιλόλογους, η συγκέντρωση και επεξεργασία των στοιχείων, ένα ολόκληρο τεύχος με βιογραφικό μου, πληροφορίες, ποιήματα, κριτικές που ετοίμασε ο Θανάσης από τον ιστότοπό μου και άλλες πηγές και μία έκθεση των 26 βιβλίων μου. Μαζί με επισημάνσεις για τα ουσιώδη και τα σημαντικά της ποίησής μου. Μαζί με αναφορές στους ιστότοπους του Τρανσλάτουμ και τον δικό μου και στα ιστολόγια της Βίκυς Παπαπροδρόμου και το δικό μου, όπου βρίσκεται μια ανθολογία των ποιημάτων μου.
Σπάνια έως μοναδική ήταν η παρουσίαση από τον Θανάση. Με γνώση, κρίση και ωριμότητα, με ευγλωττία και απλότητα, με συμβουλές και οδηγίες προς τους φιλόλογους, με προβολή όλων των πληροφοριών, στοιχείων και ποιημάτων, των φωτογραφιών στην οθόνη κατά την εκδήλωση. Σπάνιο έως μοναδικό ήταν το συνολικό επίπεδο της εκδήλωσης, μιας από τις 2 -3 καλύτερες από τις δεκάδες που έχουν γίνει για μένα και τις εκατοντάδες που έχω οργανώσει εγώ ή έχω παρακολουθήσει. Αυτή η εκδήλωση μου θύμισε παλιές ευτυχισμένες στιγμές αγνότητας και αγώνα. Ανθρώπων με ιδεολογία, με ανιδιοτέλεια, με πάθος και αγάπη.
«Είναι πολλά τ’ αδέρφια μου, δεν είμαι μόνος», όπως λέει ο Ανέστης. Μέσα στην αποξένωση και την ερημιά της σύγχρονης μεγαλούπολης, μέσα σε εκείνους που εκποιούν τα πάντα και ιδίως την ψυχή τους, ας μην το ξεχνάμε αυτό. Σ’ ευχαριστώ, Θανάση, σας ευχαριστώ Ευγενία και Βαρβάρα, σας ευχαριστώ όλους εσάς που ήσασταν χθες εκεί. Δεν θα σας ξεχάσω.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
13 σχόλια:
Mπορει να μην ημουν εκει αλλα καταφερες να με συγκινήσεις.
Χαιρομαι που σε αγαπουν και σε διαβαζουν.
Τι ωραιότερο απο αυτο το συναισθημα για καποιον που εκφραζεται και αφηνει την ψυχή του σ ενα βιβλίο..
Να σαι καλα και να χεις παντα τετοιους φίλους
Όχι, δεν είσαι μόνος, ούτε θα είσαι ποτέ. Γιατί με την απλότητα του λόγου σου, τον πλούτο των συναισθημάτων και της φαντασίας σου μας ταξιδεύεις στη ζωή σου και στο όνειρο
Να είστε καλά, κορίτσια. Το ξέρετε ότι ντρέπομαι όταν ακούω ή διαβάζω εγκώμια; Παράξενο αυτό. Λες και έχω κλέψει το γλυκό απ' τον μπουφέ της μαμάς.
Τώρα που ήρθες κι εσύ εδώ, Μαρία, έχω μια καλή φίλη ακόμη. Η Λίνα, εσύ, ίσως και κάποιοι άλλοι, κακό είναι να μετράω τα πλούτη μου;
H αλήθεια είναι ότι με κατασυγκίνησαν όλοι χθες. Τόσο αγνή και θερμή ανταπόκριση είχα καιρό να νιώσω. Οι καθηγήτριες είχαν γίνει μαθητούδια, που λες και έρχονταν για να μεταλάβουν.
Και, στο κάτω-κάτω, τι κάνω; Αφήνω ελεύθερη την ψυχή μου να μιλήσει, τίποτα παραπάνω. Αυτό που δικαιούνται να κάνουν όλοι άνθρωποι, να το κάνουν και να το χαίρονται. Ιδιαίτερα εκείνοι που είναι φυλακισμένοι μέσα στη μιζέρια τους και τη μοναξιά τους.
Μπα, καθόλου κακό δεν το βρίσκω. Είναι καλό και, ναι, ευεργετικό, να αναγνωρίζεις τα «πλούτη» σου. Γιατί αυτά είναι τα πραγματικά πλούτη, Τόλη. Να 'σαι πάντα καλά.
Τα πλούτη πλούτη αλλά πώς τα εξαργυρώνω απόψε που αισθάνομαι «μόνος, μα τόσο μόνος»;
Έλυσα όλα τα σταυρόλεξα, είδα όλα τα ματς, διάβασα όλα τα ποιήματα, και ... πάλι μόνος. An attack of acute loneliness, that's my problem.
Έ, πού είσαι εσύ καλέ που είπες ότι δεν θα είμαι ποτέ μόνος;
Πάρε το ιδιωτικό σου ελικόπτερο και έλα για μια βόλτα στην παραλία.
Excuse me please, πού ξανακούστηκε βόλτα στην παραλία με ελικόπτερο; (ιδιωτικό ή μη είναι αδιάφορο...)
Όχι, καλέ, θα το παρκάρεις στην Πλατεία Αριστοτέλους μαζί με τ' άλλα πτηνά. Και μετά θα πάρουμε την παραλία για το μέγαρο μουσικής. Με τα πόδια και σιγά σιγά. Θα κοιτάμε τα πλοία στη θάλασσα. Μπορεί να σου ψιθυρίζω και ποιήματα.
Δεν τρώγεται η μοναξιά το Σαββατόβραδο.
Να μου ψυθιρίζεις και ποιήματα, ε; Μεγάλος πειρασμός...
I'll make you now an offer you can't refuse. Εκτός από τα ποιήματα, θα σου χαϊδεύω τα μαλλιά και θα σου κρατάω το χέρι.
(Τώρα παίζει ένα παλιό νοσταλγικό τανγκό. «Ας ερχόσουν για λίγο, μοναχά για ένα βράδυ, να γεμίσεις με φως το φριχτό μου σκοτάδι. Και στα δυο σου τα χέρια να με σφίξεις μετά, ας ερχόσουν για λίγο, κι ας χανόσουν μετά».
Ακόμα μεγαλύτερος πειρασμός. Θα πάρω την επόμενη αχτίδα του φεγγαριού να μ' ανεβάσει στο σύννεφο που θα με φέρει κοντά σου.
Ξέρεις, το ξανασκέφτηκα. Υπάρχουν και τόσοι άλλοι μοναχικοί άνθρωποι αυτή τη στιγμή στη χώρα.
Άσε την αχτίδα, είναι που είναι λυμφατική, έχω μια άλλη ιδέα. Η Μαρία μου έστειλε δυο καταπληκτικές φωτογραφίες, σχετικές με το λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται. Να γράψω δυο λόγια στο Ημερολόγιο και να σου τις στείλω να τις περάσεις;
Μα φυσικά! Περιμένω να διαβάσω τι θα γράψεις.
To διάβασες τώρα. Βάλε τις φωτογραφίες κι ας συνεχίσουμε την κουβέντα πιο πάνω.
Δημοσίευση σχολίου