Ο ήλιος ήταν πιο δυνατός απ' την αγάπη μου
Η πέτρα έσκαζε χωρίς μια λέξη θεϊκή
το χώμα άνοιγε στα δυο χωρίς μιλιά
και το νερό κυλούσε μέσα σε βουβά ρυάκια
Η αγάπη μου ήταν πιο δυνατή από τον Ήλιο
Πλησίαζε ο Ίκαρος περίεργα τη Γη
έσβηνε ο Φαέθων τη φλόγα του στον ποταμό Ηριδανό
κι εγώ γελούσα μες στις φωτιές του Άη-Γιάννη
Ζωή Σαμαρά
από τη συλλογή Το πέρασμα της Ευριδίκης, 1997
1 σχόλιο:
Και αφού είπαμε διάφορα και οι τρεις στο παρακάτω ποίημα, ας μην ξεχνάμε ότι μερικές φορές η αγάπη πίνει το αμίλητο νερό.
Δημοσίευση σχολίου