Σαν φωτεινό πλεούμενο διασχίζω νύχτα τις σκιές
Ανταύγειες εωθινές ιχνογραφώ στων παγετώνων το τοπίο
Σώζω τις φλύαρες σιωπές, τα θαμπωμένα όνειρα
Στην πάχνη των φιλιών, τα χρώματα και τη βροχή
Στο άλμπουμ των ματιών σου
Τους καθρέφτες όλους θρυμματίζω
Έκπαγλη ν' ανατιναχτεί του φθινοπώρου η τέφρα
Κι έρχομαι ως τα χρόνια σου
Για ν' ακουμπήσω βότσαλα, ερωτικές επιστολές
Μια ζωγραφιά του Λόρκα
Και να τυλίξω το αύριο με μαγικές κλωστές
Που έχει στην άκρη τους
Μια ηλιαχτίδα ανθίσει
από τη συλλογή Εν τη ρύμη του νόστου, 1999
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Να πώς η αγάπη έχει τη δύναμη να διώξει το σκοτάδι, να κάνει τα λουλούδια να ανθίσουν, το φώς να λάμψει.
Ναι. Ωραία ψευδαίσθηση, ωραία νυχτερινή αυταπάτη.
Και γιατί όχι; Μήπως κι αυτό δεν χρειάζεται για να επιβιώνουμε;
Φυσικά. Η αγάπη είναι λόγος ύπαρξης. Ακόμη και οι τίγρεις την έχουν, κάποια στιγμή, ανάγκη.
Δημοσίευση σχολίου