Ένα χαμόγελο όλο ψυχή !

Τι κοστίζει ένα χαμόγελο; Όσο κι ένα μικρό θαύμα.

Σκέφτομαι καμιά φορά ότι είμαι εντελώς ανίσχυρος μπροστά σ' ένα χαμόγελο. Ιδίως των μικρών παιδιών. Μα, και οποιουδήποτε άλλου. Το λέω γιατί ξαφνικά πριν από λίγο μου ήρθε στον νου ο φίλος μου, ο Γιάννης Μάριος. Έχω γράψει την ιστορία του σε κάποιο από τα βιβλία μου, του έχω αφιερώσει ένα διήγημα σε κάποιο άλλο. Όλα αυτά όμως δεν είναι τίποτα μπροστά στην εικόνα του. Χαμογελάω κι εγώ τώρα.

Είμασταν 19 χρονώ, καθόμασταν πλάι-πλάι στον τελευταίο όροφο της τράπεζας και κάναμε την πιο εξοντωτικά βλακώδη εργασία που έχει επινοήσει ποτέ ο άνθρωπος. Κάτω από το πιο σαδιστικά στυγνό καθεστώς που έχει επινοήσει ποτέ η αποθήκη χρήματος και πλήξης που ονομάζεται τράπεζα. Εγώ άλλοτε ήμουν μελαγχολικός, άλλοτε έβριζα, άλλοτε χτυπούσα τα χέρια μου στο γραφείο. Ο Γιάννης όμως χαμογελούσε και μου έδινε κουράγιο. Μην κάνεις έτσι, Τολάκη, έλεγε, θα περάσει αυτή η φάση. Θα πάρουμε το πτυχίο μας κι όλα θα στρώσουν μετά.

Ο Γιάννης ήταν φίλος με ένα τρόπο απλό και φυσικό, λες και η ζεστασιά πήγαζε από μέσα του.
Παρέβλεπε τα ελαττώματά μου με μια κίνηση του χεριού, έδινε έμφαση στα προτερήματά μου, ήταν πάντοτε εκεί όταν τον χρειαζόμουν. Κι είχε κάνει διάφορα μικροπράγματα για μένα, χωρίς να του τα ζητήσω.

Αυτά όμως, όπως είπα, δεν ήταν τίποτα μπροστά στο χαμόγελό του. Ένα χαμόγελο φωτεινό, γεμάτο έκπληξη, ευθυμία, χαρά της ζωής. Γεμάτο ανώδυνη ειρωνεία, ζεστασιά και φιλία.
Χαμογελούσαν τα μάτια του, χαμογελούσε το πρόσωπό του, χαμογελούσε ολόκληρος. Και κατάφερνε να με κάνει κι εμένα να χαμογελάσω.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το χαμόγελο του Γιάννη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Γιάννη Μάριο που πέθανε στα 27 του χρόνια.