Άδειες κάμαρες με τον αγέρα, μια ολόκληρη
νύχτα κι ένα ολόκληρο καλοκαίρι.
Δεν επιστρέφουν εύκολα στα δάκτυλά μας
τα πρόσωπα του ονείρου μας της άλλης νύκτας.
Πίσω απ’ τη σκέψη μου όμως και βαθύτερα
πίσω απ’ το πρόσωπό της και βαθύτερα
εγώ τη λατρεύω και εκείνη υπάρχει.
Έχει ένα σπίτι πλάι στη θάλασσα
πάνω το βουνό ένα δάσος
ένα κήπο γεμάτο λουλούδια
κι έναν ύπνο σπαρμένο υποψίες.
Ο κήπος άλλαζε διαστάσεις μες στο καλοκαίρι
το καλοκαίρι διαστέλλονταν μέσα στον κήπο της
όμως ποτέ μου δεν την είδα ολόκληρη.
Το σώμα μου την αισθανόταν ολόγυρα
πέρα απ’ τους θάμνους ένα σούρσιμο σφαγής
κάτω απ’ τα δέντρα μια έξαψη θανάτου
ένα κελάιδισμα πληγής που σωπαίνει και ξαναρχίζει.
Τόσοι άνεμοι μες στα μαλλιά της
δεν αναγγέλλουν καμιά σωτηρία
τόσα μηνύματα στα μάτια της
δεν ηρεμήσανε τη θάλασσα.
Όταν γελάει δείχνει τις άδειες παλάμες της
μέσα στην πίκρα της εξηγούνται οι πεθαμένοι.
από τη συλλογή Το καλοκαίρι του σώματος, 1978
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Πολλές φορές μου έχει τύχει να σκέφτομαι πριν κοιμηθώ ότι θέλω να ονειρευτώ ξανά ένα συγκεκριμένο όνειρο.
Θυμάμαι και τη μάνα μου, λίγο καιρό μετά τον θάνατο του πατέρα μου, που τον έβλεπε στον ύπνο της κάθε βράδι. Όταν κάποια στιγμή έπαψε πια να τον βλέπει καθημερινά, μου είπε ότι παρακαλούσε πριν κοιμηθεί να τον δει και να μην ξυπνήσει γιατί δεν μπορούσε να συνεχίσει να ζει χωρίς αυτόν.
Πολλά χρόνια μετά τον θάνατό τους, εξακολουθώ να ονειρεύομαι τον πατέρα μου και τη μητέρα μου. Με έναν αφόρητο πόνο.
Η ζωή μας στερεί αυτούς που αγαπήσαμε, μας στερεί τα πάντα, αλλά κανείς δεν μπορεί να μας στερήσει τα όνειρά μας. Αυτός είναι ο πλούτος που μας απομένει όταν όλα τα άλλα τριγύρω μας έχουν χαθεί.
Δημοσίευση σχολίου