Κανείς δεν ξέρει τι μέλλει να ακολουθήσει

Ήρεμη ώρα λίγο πριν να πέσει το βράδυ.

Γλυκειά σιωπή ανάμεσα στη γαλήνη

και την ψιλή βροχούλα

που έχει προηγηθεί.

Και το πουλί αντίκρυ ραμφίζοντας

το νοτισμένο χώμα.

Α, όμορφη κι ανεπανάληπτη μέρα

που πέρασες πάνω μας.

Πόσο ακόμα οι πράσινες ώρες σου

θα θροϊζουν στα μάτια;

Κι ως πότε η μνήμη θ' ακουμπάει να δροσίζεται

σε μυρωμένο τραγούδι.

Ας ήταν μια φορά μόνο στη ζωή μας να δούμε

το ξερό δέντρο ν' ανθίζει.

Κι ας ήταν ακόμα μια φορά

να περιπλανηθούμε στην κρυμμένη όψη του κόσμου.

Σε μέρη μακρινά

που καμιά γεωγραφία δεν τα ορίζει.

Εκεί όπου αρχίζουν τα παιδικά όνειρά μας.

Κι ας είναι φερμένα απ' το τίποτα.

Ας πηγαίνουν στο πουθενά.

Στ' απροσδόκητα μάγια.

Και στα κρυφά φωτεινά χαμόγελα

πίσω απ' τα μάταια θαύματα.

Και πίσω απ' τα υγρά λυπημένα μάτια.

Θανάσης Κωσταβάρας
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μανδραγόρας,
τεύχ. 38, Απρίλιος 2008

Πρόκειται για το δεύτερο από τρία ποιήματα από το πλούσιο αρχείο που άφησε ο Θανάσης Κωσταβάρας, τα οποία δόθηκαν για δημοσίευση στον Μανδραγόρα από τον γιο του ποιητή, Κωνσταντίνο Κωσταβάρα. Γραμμένο τα τελευταία δύσκολα χρόνια, είναι ένα από τα αγαπημένα του. Ένας εναλλακτικός τίτλος που είχε δοθεί σε κάποια από τις χειρόγραφες μορφές του είναι «Μια ευτυχισμένη στιγμή».