Όρμηξαν και τον ξέσκισαν στα δυο
η λέαινα η μεγάλη κι η λέαινα η μικρή
με νύχια κόκκινα, με δόντια αστραφτερά.
(Και όλο αυτό στη γλώσσα τους το λένε αγάπη.)
Τη σάρκα σπάραξαν και μόνο στην καρδιά
και στο μυαλό σαν έφτασαν χυμήξανε
η μια στην άλλη μήπως κι αστοχήσουν
στη δίκαιη μοιρασιά.
(Και όλο αυτό στη γλώσσα τους το λένε αγάπη.)
Τέλος ριχτήκαν λιμασμένες και του λιάνισαν
τα κόκαλα κι ηδονικά τα τραγανίσαν
εως το μεδούλι κι έγλειψαν το χυμένο αίμα
μην απομείνει τίποτε να τον θυμίζει πια.
(Και όλο αυτό στη γλώσσα τους το λένε αγάπη.)
Ανέστης Ευαγγέλου
από τη συλλογή Η επίσκεψη και άλλα ποιήματα, 1987
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
Και οι τίγρεις «όλο αυτό στη γλώσσα τους το λένε αγάπη». Κανένας καλός μεταφραστής πουθενά;
Μόλις τώρα ερχόμουν να γράψω εδώ, συγγνώμη αυτό εδώ υποτίθεται ότι είναι αγάπη; (Θα σκίσω τα διπλώματά μου)
Διπλώματα στη μετάφραση ή στην αγάπη; Τα πρώτα σκίζονται, τα δεύτερα μας ξεσκίζουν.
Εδώ που τα λέμε διπλώματα δεν έχω ούτε στο ένα ούτε στο άλλο.
Στη μετάφραση έχω εμπειρία ετών και στην αγάπη... εμπειρίες ετών.
Τι να τα κάνεις τα διπλώματα όταν έχεις πλάκα τα παράσημα από το πεδίο της μάχης; Εννοώ στην αγάπη γιατί στη μετάφραση δεν μετράνε.
Όπως ο βαρώνος ντε Πομερσί, μια σπαθιά κάθετα στο πρόσωπο, όπως ο ανύποπτος ερωτευμένος, μια κι άλλη μια μαχαιριά στην πλάτη (δεν έμαθε από την πρώτη να μην βαδίζει σε σκοτεινά δρομάκια), όπως ο φίλος που ήξερε να φυλάγεται μόνο από τους εχθρούς του.
Ελπίζω τώρα πια να έμαθες ότι τα σαρκοβόρα δεν έχουν μπέσα.
Δημοσίευση σχολίου