Αθήνα, χειμώνας του 1971

Αλήθεια,
ποιος ξέρει τι σημαίνει ένας δρόμος
με την πυκνή ομίχλη σάπιου αίματος
να κολυμπά ατέλειωτα ανάμεσά μας.

ΙΙ

Και δε μιλώ μονάχα για την ώρα
που το μαχαίρι ξανασμίγει στη σφαγή
κι ακούς τα πρόβατα γεμάτα θλίψη να βελάζουν
Και τα περάσματα να κλείνουν ένα - ένα
Και του θανάτου ακούς τη μυστική φωνή που φτάνει
Μες στον παροξυσμό της μοναξιάς τους.

Αλλά μιλώ για κείνους που κρατήσαν
με νύχια και με δόντια τη ζωή τους
μέσα στη νύχτα που ούρλιαζε σα σκύλα
τη φλόγα μιας φωτιάς που κάποτε θ' ανάψει
την πόλη των αυτοκινήτων ν' αφανίσει

Γι' αυτούς μιλώ
Και για το σκοτεινό τους αίμα.

Θάνος Παπαδόπουλος
από την Ελληνική ανθολογία της νέας ποιήσεως,
Άγκυρα, 1974

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης