δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μαςβλασταίνουν φύλλα και κλαδιά
κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα και κελαϊδούνε
δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας
οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό
στις λόχμες του ο φόβος ενεδρεύει
ζώα μικρά και ζώα άγρια το κατοικούν
όχεντρες έρπουν και ρημάζουν τις φωλιές μας
λιοντάρια ετοιμάζονται να μας ξεσκίσουν
δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας
έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνει
Ντίνος Χριστιανόπουλος
από τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα, 2004
ενότητα Ο αλλήθωρος (ποιήματα 1949-1970)
Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Είναι άγριο πράγμα η μοναξιά. Στον κόσμο που ζούμε, στις μεγάλες πόλεις, είμαστε ακόμα πιο μόνοι μέσα στο αδιάφορο πλήθος που προσπερνάει βιαστικά. Κι όταν πέφτει το σκοτάδι έρχονται οι σκέψεις βασανιστικές, οι μνήμες από αυτά που έχουμε ή δεν έχουμε κάνει. Και μας πλακώνουν.
Ποιός θα μπορούσε να διαφωνήσει; Σήμερα το βραδάκι με πήρε τηλέφωνο μια ποιήτρια από την Αθήνα για να μου μιλήσει για το πρώτο διήγημα της συλλογής μου. Για τον βαθμό στον οποίο ταυτίζεται με τη βαθύτερη μοναξιά που εκφράζει. Για μια επικοινωνία μέσα από τις λέξεις.
Είπε ότι το τηλεφώνημα θα ήταν σύντομο, ότι δεν θα με απασχολούσε πολύ. Σαράντα λεπτά αργότερα μιλούσε ακόμη. Κι εγώ άκουγα με υπομονή και κατανόηση. Στο τέλος ακούστηκε σχεδόν χαρούμενη. Μια προσωρινή λύτρωση.
Ένας φίλος, ένας έρωτας, και πάνω απ' όλα μια αγάπη. Ποιοί είναι οι τυχεροί που τα έχουν; Σε ποιό βαθμό τα εκτιμούν; Τι κάνουν για να τα διαφυλάξουν;
Όλοι μας έχουμε μνήμες βασανιστικές από αυτά που έχουμε ή δεν έχουμε κάνει. Η ζωή όμως είναι τώρα. Τώρα. Για όσο είναι, για όσο υπάρχει το οτιδήποτε. Carpe diem. Sieze the day. Ας ζήσουμε την ομορφιά που υπάρχει.
Δημοσίευση σχολίου