Το ίδιο

Τις νύχτες
μαχαιροβγάλτες μπαίνουνε στο σπίτι μου
μου κόβουν το λαιμό
Αίμα αόρατο κυλάει παντού
στο λόγια, στη φωνή μου
ουρλιάζω και κανένας δεν ακούει
δεν καταλαβαίνει τίποτα.

Την άλλη μέρα
ξυπνάω άλλη, άγνωστη μες στους καθρέφτες μου
ακόμα και στην ίδια εμένα.
Με χαιρετούν καθώς περνώ
«Πώς είσθε; Καλημέρα !»
κανείς δεν βλέπει τα σημάδια της σφαγής

Αγανακτώ, φοβάμαι κι αμπαρώνομαι
στον εαυτό μου - όμως εκείνοι μπαίνουν
κάθε φορά και από διαφορετική μεριά
κάθε φορά κρατώντας διαφορετικό μαχαίρι.
κι αν λέγεται πόνος, μνήμη, μοναξιά
απαυδημός, έρωτας, χαμένη ελπίδα
το ίδιο σφάζουν, το ίδιο θανατώνουν.

Λένα Παππά
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Πάροδος,
τεύχ. 19, Απρίλιος 2008