Έτσι όπως ανεπαίσθητα περνάς από τη μια εποχή
στην άλλη κι όλα είν' ακαθόριστα καθώς το φως
το χρώμα κ' οι φωνές της μιας γίνονται αίσθημα
και χύνονται μέσα στην άλλη Όμοια κ' εγώ
ταξίδευα κάτω απ' τα δέντρα αυτού του γέρου
ποταμού κ' είχα την αχερουσία γυναίκα που
άλλαζε μορφές στην αγκαλιά μου. Μαστοί της
γης πλόκαμοι ιτιάς μάτια και δέρμα σκίρτημα
βυθών και κάτω η γύμνια της ατέλειωτη μες στο
κουπί μου Και στη στροφή που βράδιαζε γυρίζω
και τη βλέπω που κιτρίνιζε σαν ν' άρπαξε ο μισός
Αχέροντας φωτιά κι αυτή στη μέση τρίζοντας να
καμπουριάζει Κ' εγώ που 'χα το σώμα της αγάπης
κ' έτρεμε γεμίζοντας τις χούφτες πήγαινα βουλιάζοντας
από τη μια στην άλλη μου ηλικία Μ' ένα λαγήνι
στάχτη πέρασα στον Άδη
Γιάννης Δάλλαςστην άλλη κι όλα είν' ακαθόριστα καθώς το φως
το χρώμα κ' οι φωνές της μιας γίνονται αίσθημα
και χύνονται μέσα στην άλλη Όμοια κ' εγώ
ταξίδευα κάτω απ' τα δέντρα αυτού του γέρου
ποταμού κ' είχα την αχερουσία γυναίκα που
άλλαζε μορφές στην αγκαλιά μου. Μαστοί της
γης πλόκαμοι ιτιάς μάτια και δέρμα σκίρτημα
βυθών και κάτω η γύμνια της ατέλειωτη μες στο
κουπί μου Και στη στροφή που βράδιαζε γυρίζω
και τη βλέπω που κιτρίνιζε σαν ν' άρπαξε ο μισός
Αχέροντας φωτιά κι αυτή στη μέση τρίζοντας να
καμπουριάζει Κ' εγώ που 'χα το σώμα της αγάπης
κ' έτρεμε γεμίζοντας τις χούφτες πήγαινα βουλιάζοντας
από τη μια στην άλλη μου ηλικία Μ' ένα λαγήνι
στάχτη πέρασα στον Άδη
από τη συλλογή Το τίμημα, 1981
(προτελευταίος σταθμός)
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Συχνά ένα ποίημα μπορεί να ενταχθεί σε περισσότερες από μία θεματικές ενότητες. Αυτό το ποίημα του Γιάννη Δάλλα, για παράδειγμα, θα μπορούσε να ανήκει και στην ενότητα Το πρόσωπο του θανάτου ή Χρόνος και μνήμη. Ακόμη και στη ενότητα Πατρίδα. Εκείνο που αντιλαμβάνομαι ως το κυρίαρχο στοιχείο είναι που καθορίζει την επιλογή μου.
Αφού λοιπόν ο έρωτας κατισχύει του θανάτου και τα σκοτεινά νερά της Αχερουσίας φωτίζονται από τη λάμψη του, στα ποιήματα για τον Έρωτα και την αγάπη βρήκε κι αυτό το ποίημα τη φυσική του θέση.
Δημοσίευση σχολίου