Ψυχογένεια Ι

Vincent Van Gogh,
The Café Terrace on the Place du Forum
Arles, at Night, 1888

Τη νύχτα θεώμαι τα πράγματα
Τη νύχτα προσφεύγω στο θαύμα
Ότι πολύ αλαφρύνεται το αμάρτημα
της ύπαρξής μου με το βάλσαμο του δρόμου

κι ότι πολύ απαλύνεται
με των δακρύων την έξοδο
η οχλαγωγία της μέριμνας
στο στήθος μου

Ω
την ημέρα χαίνουν οι πληγές
ηχούν αργύρια προδοσίας
άχθος και κονιορτός με καταβάλλουν

Όμως τη νύχτα ανοίγονται οι πηγές
βαθαίνουν οι στιγμές στα περιβόλια
γίνεται η λύπη φως
η μνήμη δέντρο
κελαρυσμοί νερών τ' άχαρα χρόνια

Τη νύχτα
που τα σώματα σιωπούν
και των ψυχών η μουσική αναβλύζει

Ορέστης Αλεξάκης
από τη συλλογή Βυθός, 1985