Τώρα η μοναξιά
δεν είναι η κοπέλα του αλλοτινού καιρού
με το ελάχιστο κοκκινάδι στο μάγουλο
που την έπαιρνες το κατόπι
εκλιπαρώντας το βλέμμα της
κι όταν την κέρδιζες στο κίτρινο του φεγγαριού
αφηνόσουν σαν αμμουδιά στα κύματα
των χεριών της
Τώρα η μοναξιά
σε στριμώχνει καταμεσής του δρόμου
στον αγοραίο συνωστισμό
σου δίνεται απεγνωσμένα
και δεν πα να ουρλιάζεις σα ζώο εσύ
εκείνη επιτελεί το έργο της εν ψυχρώ
κι ύστερα αποσύρεται στη γωνιά
γλείφοντας τα ματωμένα της δάχτυλα.
από τη συλλογή Το περίστροφο της σιωπής, 1996
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Τι σπαραχτική εικόνα της μοναξιάς είναι αυτή; Έννοιωσα να φυσάει παγωμένος αέρας.
Γινόμαστε σιγά-σιγά Λονδίνο, βόρειες χώρες, πολιτισμένοι. Σιγά-σιγά δεν θα αγγίζουμε καν ο ένας τον άλλο. Θα είμαστε βυθισμένοι στην έπαρσή μας, στην αυτοτέλεια, θα μας αρκούν τα επίπλαστα και οι ρυθμικές κινήσεις.
Είμαι πεπεισμένος ότι, όσο παράξενο κι αν φαίνεται κι όσο κι αν διαμαρτύρονται, οι περισσότεροι επιλέγουν τους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους. Αυτό αποδεικνύει η πράξη της ζωής τους.
Δημοσίευση σχολίου