Wassily Kandinski - Composition VIII - 1923αν είναι να χαθούμε για πάντα στο σκοτάδι,
τότε γιατί ανοίγει μέρα και νύχτα ο ουρανός.
γιατί η ψυχή μας δειλά προφέρει τα μυστικά
φωνήεντα, γιατί αλάνθαστα γνωρίζει την
πατρίδα. αν είναι να χαθούμε για πάντα στο
σκοτάδι, γιατί ο δρόμος με τα χίλια αινίγματα,
η μουσική, τα χρώματα, η ποίηση γιατί. αν
είναι να χαθούμε για πάντα στο σκοτάδι,
τότε γιατί μας δόθηκε το φως
τότε γιατί ανοίγει μέρα και νύχτα ο ουρανός.
γιατί η ψυχή μας δειλά προφέρει τα μυστικά
φωνήεντα, γιατί αλάνθαστα γνωρίζει την
πατρίδα. αν είναι να χαθούμε για πάντα στο
σκοτάδι, γιατί ο δρόμος με τα χίλια αινίγματα,
η μουσική, τα χρώματα, η ποίηση γιατί. αν
είναι να χαθούμε για πάντα στο σκοτάδι,
τότε γιατί μας δόθηκε το φως
Τόλης Νικηφόρου
από τη συλλογή Γαλάζιο βαθύ σαν αντίο, 1999
Αναρτήσεις
10 σχόλια:
Τα ποιήματα ανήκουν σε εκείνους που τα αγαπούν. Και όλα τα «γιατί» σ' αυτό το ποίημα σου ανήκουν, καλή κι αγαπημένη φίλη μου μακρινή. Ιδίως τώρα.
Σε ευχαριστώ, Poet.
«αν είναι να χαθούμε για πάντα στο σκοτάδι, τότε γιατί μας δόθηκε το φως»
Γιατί; Μα, είναι απλό.
Για να μπορούμε, όσο ζούμε, να ξεχωρίζουμε τα φωτισμένα μονοπάτια απ' τα ανήλιαγα και να τ' ακολουθούμε.
Κι όταν φύγουμε απ' τη ζωή αυτή και χαθούμε για πάντα στο σκοτάδι, τότε θα ξέρουμε πια καλά πόση αξία είχε το φως.
Κι ίσως αυτό το ίδιο φως, σε μια επόμενη ζωή, μας φέρει πιο κοντά σ' εκείνους που έταξαν πως θα μας περιμένουν.
Μα εγώ ξέρω ποια είναι τα φωτισμένα μονοπάτια και ξέρω πόση αξία έχει το φως. Και θέλω το φως σ' αυτή τη ζωή και όχι στην επόμενη. Το θέλω τώρα.
Μα, αν χρειαστεί να περιμένω μιαν αιωνιότητα, θα περιμένω.
Μου θυμίσατε την ταινία του Αγγελόπουλου τώρα κι εκείνο τον καταπληκτικό διάλογο που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου:
- Πόσο κρατάει το αύριο, Άννα;
- Μια αιωνιότητα και μια μέρα.
Δεν είναι συγκλονιστική αυτή η στιχομυθία;
Πράγματι συγκλονιστική κι ένα καλό μάθημα. Η μέρα και η στιγμή που μας δωρίζεται είναι ανεκτίμητη, μια αιωνιότητα. Κι ίσως μια αιωνιότητα θα πρέπει να περιμένουμε και πάλι, αν τη χάσουμε.
Όμως, όλα στιγμές είναι και η χαρά και ο πόνος. Πολλές φορές μας φαίνεται ότι η χαρά διαρκεί λιγότερο επειδή την μολύνουμε με το φόβο μήπως την χάσουμε. Έτσι δεν την απολαμβάνουμε όσο θα μπορούσαμε.
Πολύ σωστά. Χαρείτε όσο μπορείτε, καλοί μου φίλοι, αυτό το μαγικό πουλί του παραδείσου που σύντομα θα πετάξει και θα χαθεί για πάντα.
Ακριβώς όπως τα λέτε είναι τα πράγματα. Ο φόβος... ο κακός μας δαίμονας.
Αυτό που κάνει την ιστορία στην ταινία του Αγγελόπουλου ξεχωριστή είναι που ο ποιητής-ήρωας, ο Αλέξανδρος, αγαπούσε χρόνια πολλά την Άννα που, δυστυχώς, πέθανε πρώτη. Η ερώτηση που της κάνει είναι απίστευτα ρεαλιστική, όπως και η απάντηση που παίρνει, κι αυτό κάνει τη στιχομυθία όντως συγκλονιστική.
Είναι μια ταινία «γεμάτη» ποίηση από κάθε άποψη. Αν δεν την έχετε δει, σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Πληροφορίες: http://www.cine.gr/film.asp?id=386&page=4
Ευχαριστώ. Θα την δω με πρώτη ευκαιρία.
Δημοσίευση σχολίου