
Ξυπνώ στο βάθος της νύχτας
Καθώς το παλιό εκείνο τραίνο ορμά
Με πάταγο διασχίζει, με τριγμούς το δωμάτιο
Σφυρίζει στους παγωμένους ατμούς η ουτοπία
Κόκκινες ανεμίζουν σημαίες ασυμβίβαστες
Φεύγει πηδώ και δεν το φτάνω
Χάνονται οι προβολείς στο χιόνι
Παλιές πληγές με σφάζουν
Από το φως του δρόμου
Τέλος εισβάλλει η λογική του πραγματικού
Πρόδρομος Μάρκογλου
από τη συλλογή Ονείρων κοινοκτημοσύνη, 2002
Δημοσιευμένο στο Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου