Να σκέφτεσαι την αιωνιότητα και να χτυπάει το ξυπνητήρι, ε, πάει πολύ. Ταλαντεύομαι, να πέσω απ' το παράθυρο ή να εντάξω στις νευρωτικές του βίδες συνεχόμενους χώρους και νερό που ήδη βράζει για τον καφέ μου.
Πατρίδα χτισμένη τόσο στα δυτικά μου ώστε να μένει απ' έξω η μισή μου μεριά και το τέλος κάθε μου φράσης, κάλτσες τρύπιες απ' τα σφυρίγματα του τραίνου κι ακόμη να ονειρεύομαι, έρχεται η πλατεία ανάμεσα αντίχειρα και δείκτη γίνεται σοκάκι.
Ούτε ξέρω τι κόσμο μου προτείνεις όταν τον αποστεώνεις απ' τα επόμενα τεύχη μου.
Φυλάω τις δικές μου σκηνοθεσίες όσο παραθέτεις δωμάτια δωμάτια δωμάτια ξενοδοχείων.
Ανάμεσα στα δόντια φυλάω μια περίσταση, είτε τ' αρπακτικό πουλί δεν είναι εξαίρεση στα πουλιά είτε τελευταία σειρά, τέταρτη στη σχολική φωτογραφία.
Θα πεις, τι το σπουδαίο.
Ναι, δεν είναι σπουδαίο. Αλλ' έχω μόνον αυτό.
Γιολάντα Πέγκλη
από τη συλλογή Της γλυκειάς πατρίδας
και Εκλογή ποιημάτων, 1996
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου