Όλα αναμοχλεύονται διαρκώς.
όνειρα είναι που κοιτάς
και τα ακούς, εν εγρηγόρσει,
θαλασσινά τοπία, δάση με ξέφωτα
με φτέρες να θροούν
και να λικνίζονται στους ίσκιους
κι άξαφνα πλήθη να περνούν κι αγάλματα
κι αγαπημένοι παρελαύνουν
από τραπέζια γιορτινά επιστρέφουνε
κι από νεκρόδειπνους,
με νεύματα ταραγμένα μας καλούν
κλαιν και μιλούν ανάκουστοι
εξάπτονται ριγούνε και σκοντάφτουν
κι όπως τους παίρνει τυραγνισμένη θύμηση
ήμερα αναγέρνουν
κι ωσάν σκιές σε ανάληψη
νέφος σινδόνα ουράνια
αίφνης τους σκεπάζει
δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Εντευκτήριο,
τεύχ. 77, Ιούνιος 2007
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου