Η τάξη μου έχει χρόνια κόκκινες
κουρτίνες
ξεθωριασμένες σαν το παρελθόν
του ήλιου
μ' όλους τους τόνους της γραμματικής
και τα σημεία
Κάθε πρωί ο ήλιος κατεβάζει ένα
διάλειμμα
στις χούφτες των παιδιών μου
κι αστράφτουν μπάλλες ολοκαίνουριες
στα μάτια τους
Ύστερα χτυπά το χρώμα τα μαλλιά τους
πηδούν στ' ακίνητα πλακόστρωτα
με το μολύβι ξίφος
έτσι να κόβουν όπου βρουν
όλους τους γόρδιους δεσμούς
και τους θανάτους
Μέχρι που νιώθω πως καμιά φορά
θα πιάσουν μέσα μου λιμάνι
θα βγουν μεσάνυχτα στις φλέβες μου
μονόφθαλμοι κουρσάροι.
Βαγγέλης Τασιόπουλος
από τη συλλογή Το νέον της οδού, 1987
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
O Βαγγέλης Τασιόπουλος είναι δάσκαλος. Κι έχει γράψει αρκετά ποιήματα για τα παιδιά της τάξης του. Με μεγάλη τρυφερότητα, με μεγάλη αγάπη. Λες και όλα είναι δικά του παιδιά.
Μου αρέσει αυτό. Ο Βαγγέλης Τασιόπουλος θα πρέπει να είναι ένας καλός δάσκαλος. Από κείνους που θυμόμαστε χρόνια μετά, όλοι εμείς τα εξόριστα μαθητούδια αυτού του κόσμου, και κρατάμε τη θύμησή τους σαν φυλαχτό βαθιά μέσα στην καρδιά μας.
Δημοσίευση σχολίου