ΙΙ
Αν φυσούσα πάνω σε ξερά φρύγανα,
θα 'πιαναν φωτιά.
Από ποιες άφαντες ραγισματιές γλίστρησες μέσα μου,
κι είμαι όπως τρέμουν τα λουλούδια και τα φύλλα,
όταν περνάει ο αέρας;
Σε ποιες υπόγειες κρύπτες ρίζωσες έτσι βαθιά
κι ολόκληρο με κατακλύζεις,
πάνω απ΄όσο μπορώ και πάνω απ' όσο θέλω;
Σαν αύρα ξαφνική σ' ακύμαντα νερά,
με διαπερνάς και με διατρέχεις.
Με δυναστεύεις κάθετα και καταλυτικά.
Το σώμα μου πάνω στο σώμα σου
η ψυχή σου πάνω στην ψυχή μου.
Αν με φωνάξεις,
κι αν ακόμα έχω πεθάνει,
θ' αναστηθώ.
Κώστας Στεργιόπουλος
από τη συλλογή Ο ήλιος του μεσονυκτίου, 1991
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Πρέπει να έχεις ψυχή για να γράψεις ένα τόσο συγκλονιστικό ερωτικό ποίημα.
Θυμάμαι πόσο θερμά είχε ανταποκριθεί ο Κώστας Στεργιόπουλος στο πρωτόλειό μου Οι άταφοι το 1966, ως μέλος της συντακτικής επιτροπής του περίφημου λογοτεχνικού περιοδικού Εποχές. Διευθυντής του περιοδικού ήταν ο Άγγελος Τερζάκης και κριτικός ο Τάκης Σινόπουλος.
Ο Τάκης Σινόπουλος έγραψε τότε μια σύντομη κριτική για το βιβλίο μου στις Εποχές (την πρώτη που είδα δημοσιευμένη), που τη διαβάσαμε με μεγάλη συγκίνηση με τη Σοφία σ' ένα παγκάκι της Πλατείας Συντάγματος.
Με τον Κώστα Στεργιόπουλο διατηρούμε μια τακτική επαφή από τότε και ανταλλάσσουμε βιβλία.
Δημοσίευση σχολίου