Σχήμα που διαγράφεται αβέβαιο,
μια ευθεία, ένας κύκλος,
που εν τούτοις διατηρεί την υλικότητά του
συμπυκνωμένη,
γιατί προέρχεται από συγκέντρωσην οδυνηρή
και άκραν υπερένταση αισθήσεων.
Αυτό είμαι.
Μια ευθεία που δονείται μες στον χώρο
μ' ηδονικό τρεμούλιασμα,
κι αισθάται το άγγιγμά του
να την μεταπλάθη αδιάκοπα.
Διαγράφει τροχιές αμφίβολες,
μετεωρίζεται με δέος,
βυθίζεται στο χάος δαιμονικά.
Ισορροπεί,
πυκνή από ενέργεια.
Πάλλεται μαζί με τα μόρια της ατμόσφαιρας
ρυθμικά,
μες στην υγρή διαφάνεια του χώρου.
Πόλης Πετρόπουλος
δημοσιευμένο στην ετήσια έκδοση Anatolian, 1957
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Ποίημα γραμμένο, με εκπληκτική ωριμότητα, σε ηλικία 18 ετών από τον αδελφικό φίλο των εφηβικών μου χρόνων. Ο Πόλης είχε πάρει τότε το πρώτο βραβείο της ποίησης στο Anatolia και το ποίημά του, κατά τη γνώμη μου, έχει θέση σε οποιαδήποτε ανθολογία, τώρα και πάντα.
Ο Πόλης επέλεξε να ακολουθήσει άλλο δρόμο στη ζωή του. Ένα από τα μεγάλα ταλέντα που αστράφτουν κάποια στιγμή και χάνονται.
Δημοσίευση σχολίου