αιωρήθηκαν στον αέρα, καθώς μιλούσες δυνατά
και γελούσες, κι όπως βρισκόμουν δίπλα σου
τις δέχτηκα στα χείλη. Πιο πολύ και από αγίασμα
οι σταγονίτσες απ' το σάλιο σου,
κι όταν διαλύθηκαν στο στόμα μου,
ήταν σαν μυστικά να ενώθηκα μαζί σου,
σαν μυστικά να σε έβαζα μέσα μου.
Πιο πολύ κι από αγίασμα το σάλιο σου,
κι ας μην έχουμε φιληθεί ποτέ στο στόμα,
κι ας τρέμει το φυλλοκάρδι μου
πως πάλι θα απομακρυνθείς και θα σε χάσω -
και η συμπεριφορά σου δείχνει
πως δεν μετράω πια για σένα.
Αλεξάνδρα Μπακονίκα
Από τη συλλογή Πεδίο πόθου (2005)
Αναρτήσεις
1 σχόλιο:
Η Αλεξάνδρα με αφήνει στηλη άλατος πως περνει ακόμα και το ενοχλητικό και χτίζει μια ποίηση ερωτική , σπαραχτική. Εγώ την αγαπω πολύ την Αλεξανδρα Δεν μπορω να εκφράσω αυα που μου προκαλέι.
Δημοσίευση σχολίου