Μαύρος ρούφουλας ο χρόνος, το υπέρτατο στομάχι
κι εγώ με την ελπίδα ότι στο φως θα βγω λινόλευκος
από το κέρας της Αμάλθειας υπομονής
σαλπιγκτής επελάσεων, μυθολογώντας το παρόν
θέλω να λουστώ στο φως του Σεπτέμβρη
σε παραλία ανακουφισμένη από θαλασσοπνιγμένους
ύστερα να τρατάρω τσίπουρα στους Πακιστανούς
όχι να καταλήγουμε μαζί Μεταξουργείο, Μετς ή
Αντιγονιδών
να μας κοιτάνε αντιδήμαρχοι αηδιασμένοι για τη
δυστυχία μας
ενώ ξελιγωμένα τα θηλυκά θέλουν να σωθούν
πέφτοντας, δήθεν, σαν φύλλα στην πισίνα του μεταπράτη
τσιρίζοντας και εκλιπαρώντας
«Να, χόρτασε τώρα την αρχαία σου πείνα, πάρε εκδίκηση
κούρσεψε την μπαταρισμένη μας χρυσοποίκιλτη καραβέλα,
κλέψε απ' το πλιάτσικο εσάνς, ρίξε τη μπίλια στο φλίπερ
τις σάλπιγγες της μήτρας μας
φέρε στα ίσα τα ανόμοια, ρούφα το μαύρο έρμα των
αντικαταθλιπτικών
ισορρόπησε τα στοκαρισμένα μας βυζιά με πλαστελίνες
λήστεψέ μας, Προκρούστη,
κόψε πόδια, χέρια, τέντωσε κοιλιές
δώσε μας χρώμα από το μαύρο σου πετσί κι ανατινάξου
μέσα μας
χωρίς το ζόφο σου, απαρηγόρητη η ζωή μας».
από τη συλλογή Μότορσιπ «Προκρούστης», 2008
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου