Πάντα με γοήτευε των αρσενικών η κλητική
εκείνο το έψιλον που ευημερούσε στην κατάληξη :
άνθρωπε, θάνατε ...
σαν δυο ερωτευμένες ημισέληνοι που αγρυπνούν
συλλέγοντας τις προσευχές της νύχτας
η ευρυχωρία και ο ψόγος του δηλωτικού
της ευγένειας δωρεά και υποψία
Θα πρέπει κάπου να ευνοήθηκε αυτή η πτώση
- δεν εξηγείται αλλιώς -
με τ΄αριθμητικά του παραδείσου,
της υπερφύσης την ασέλγεια
με τα φθαρμένα ενώτια και την αχλή
περισπωμένη τ' ουρανού θηρεύει
τη φωτοσκιά των λυπημένων.
Βαγγέλης Τασιόπουλος
από τη συλλογή Γράνα, 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου