κάθεται στο βυθό της μνήμης
σαν αρχαίο ναυάγιο.
Κυματιστά σαλεύει
κομματιάζεται και πάλι ενώνεται.
Πίσω απ' τα κάγγελα
είν' ανθισμένοι οι κήποι της
κι οι σκιές του σούρουπου κουρνιάζουν
στις υγρές της κάμαρες.
Αργές κροτούν των αμαξιών οι ρόδες
στις πλάκες κι ήσυχα
ακούγονται οι ανθρώπινες κουβέντες.
Έζησα αλήθεια σε μια τέτοια πολιτεία;
Γιώργης Μανουσάκης
από τη συλλογή Άνθρωποι και σκιές, 1995
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου