Για τον πατέρα μου που έφυγε

Vincent Van Gogh, Sower with Setting Sun, 1888

Ο πατέρας μου πέρασε στην αντίπερα όχθη της ζωής.
Ο πατέρας μου πάει με τα ζωντανά του.
Λυπημένος, σιωπηλός κι αθόρυβος
πάει το πλάι-πλάι.
Του φωνάζω. Αλλά εκείνος πάει και πάει
ίδια θλιμμένη ομίχλη.
Ο πατέρας μου είναι το σούρουπο που έπεσε πάνω από το χωριό.

Τον αποχαιρέτησα πριν μέσα στο φέρετρό του,
στο ταπεινό εκκλησάκι του Άη-Λια.
Με τα φρεσκοσολιασμένα παπούτσια του,
κρύον και αδιάφορο μέσα στα πολλά φώτα,
στο λιβάνι και στα κεριά,
στον κόσμο που ήρθε να του πει το στερνό αντίο.

Ήταν τρυφερός με τα ζωντανά,
λυρικός με τα λουλούδια,
ήσυχος με τον κόσμο. ήταν
η απαλή σκιά των παιδικών μου χρόνων.
Εδώ είναι θαμμένα τα γονικά του.
Εδώ που όλα «ενώνονται»

Τα κλήματα τυλίγονται στα φύλλα τους
μέσα στην αυγουστιάτικη λάβρα
κι οι ελιές τυλίγονται στον ίσκιο τους,
αλλά αυτός κρύος και αδιάφορος
με τη νεκρή του μνήμη
είναι σαν να κουράστηκε, σαν ν' αποχαιρετά.

Πατέρα, σκιά απαλή των παιδικών μου χρόνων.

Ρήγας Καππάτος
από την ανθολογία του Καστανιώτη
Τα ωραιότερα ποιήματα για τον πατέρα, 1998