Η γλώσσα η αμίλητη

Δεν γίνεται ο άνθρωπος χωρίς πατρίδα∙

σαν ψάρι έξω από τα νερά του

και σαν να βγήκε απ' ό,τι τον προστάτευε

-- την γλώσσα του.

Χτίζει τους κήπους τις αυλές

όχι το σπίτι

Κι η μοναξιά -- δεν φτάνει δεν αρκεί

να φτιάξει μιας πατρίδας γη.

Η μοναξιά τον κατοικεί τον έρωτα, μη

την τρομάζεις, χαμογέλασες,

και εφευρίσκει γλώσσα αμίλητη

και γλώσσα τιμημένη.

Τη σέβονται όλοι και υποκλίνονται

και προσπερνούν

Να μη θυμούνται

τον έρωτα που κάποτε

τους άνοιξε πανιά

-- κι αυτήν την μόνη και μοναδική

γλώσσα για να μιλήσουν

Που ελησμόνησαν.

Εσύ κι εγώ είμαστε ασφαλείς και

μη φοβάσαι

-- σαν μοναξιά

κατοίκησέ με μη φοβηθείς.

Και άσε με

τις πόρτες σου ν' ανοίξω

τα παράθυρα, σαν φως και φυλλαράκι

ίσκιος να εισχωρήσω κι εκεί σε τοίχους

και πατώματα και σε περβάζια παραθύρων

δες, να, εκεί αφήνεται ριζώνει κλαδάκια

βγάζει και καρπούς μυρωδικούς

η αντανάκλαση τού έρωτα κι αντιφεγγίσματα

σωμάτων που επάλεψαν κουράστηκαν τον πόλεμο

και ενοστάλγησαν την μυρωδιά βασιλικού και

μόσχου. Μη φοβηθείς.

Σ' αυτήν την μαύρη χώρα του φωτός

σαν γη και πώς απλώνεται η όψη σου και συνεχώς

θυμάται και πάντα νοσταλγεί

το φως

το φως

το άλλο φως

Του έρωτα.

Εσύ

ποιαν άλλη χώρα να ζητήσεις

Εγώ

ποιαν άλλη γη.

Μαρία Κυρτζάκη
Από τη συλλογή Μαύρη Θάλασσα (2000)

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης