ΑΠ' ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ...

ΑΠ' ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ που συναντώ
Παρακολουθώ τις πιο όμορφες.
Τις πιο λεπτές, τις πιο σφιχτές
Τις πιο νέες.
Τις φαντάζομαι γυμνές, κυριολεκτικές.
Δίχως επίθετα και σαχλαμάρες.
Τις περιμένω αργά το μεσημέρι.
Όταν επιστρέφουν
Ανέμελες και ξεμοναχιασμένες.
Και τους ρίχνομαι εκεί.
Στην είσοδο της πολυκατοικίας
Ή πλάι στο περίπτερο.
Μόλις νιώσουν το τράνταγμα απ' τα μαλλιά
Τα μάτια τους λάμπουν σαν άστρα.
Ποτέ τους δεν φωνάζουν, δεν κλαίνε.
Γιατί κι αυτές κατά βάθος
Ποθούνε τον βιασμό.
Ποθούνε να ξαπλώσουν
Στο ποίημα.

Γιάννης Πατίλης
από τη συλλογή Ζεστό μεσημέρι, 1984