Σ' ένα βαρύ ζεϊμπέκικο

Το βαρύ ζειμπέκικο του Ντίνου στο καπηλειό Πλασταρά

Σ' ένα βαρύ ζεϊμπέκικο καίω ό,τι με καίει.

Ρίχνω το βήμα, γεμίζω μουσική,

αφήνομαι οι στίχοι να με στοιχειώσουν,

είμαι εκεί μα δε βρίσκομαι,

μετέχω στο μύθο άλλου,

στη στροφή, απ' το εγώ κενή

μόνο κορμί

δοξάρι γίνομαι,

μεθίσταμαι,

απλώνω

σε κόσμους δίχως λόγια,

όπου παλμοί, αισθήματα, ρυθμοί

εκφράζονται έξω απ' τα δόντια.

Σ' ένα βαρύ ζεϊμπέκικο

τελειώνω

ξαναρχίζω.

Μαρία Ψωμά
Από τη συλλογή Ισόβια θητεία (2006)

Πρόσκληση της τελευταίας στιγμής

Είμαι απόφοιτος του Ανατόλια και, με την ευκαιρία της βράβευσης της συλλογής διηγημάτων μου, Ο δρόμος για την Ουρανούπολη, 2008, η Λέσχη Ανάγνωσης των αποφοίτων του κολλεγίου (στην οποία συμμετέχουν και μη απόφοιτοι), με υπεύθυνη την ποιήτρια Μαρία Ψωμά, διοργανώνει μια εκδήλωση σήμερα το βράδυ στις 8.00 στο θελκτικό Morley House που βρίσκεται μέσα στον χώρο του Ανατόλια (δρόμος προς Πανόραμα, είσοδος αριστερά).

Θα διαβάσω ένα σύντομο διήγημα, θα προβληθεί η συνέντευξή μου για το βιβλίο στον Βασίλη Βασιλικό στην εκπομπή Άξιον Εστί της ΕΡΤ3 και θα ακολουθήσει συζήτηση.

Θα χαρώ πολύ αν παρευρεθούν και κάποιοι φίλοι μου του διαδικτύου, αναπόφευκτα από εκείνους που μένουν στη Θεσσαλονίκη.

Τόλης Νικηφόρου

Στη λήθη δεν ενδίδω

Βρίσκομαι πλάι σας,
σκηνοθετώ παλιές εικόνες,
η Αναστασία χαμογελάει, με φιλάει,
ο Γιάννης κάνει πλάκα,
η Γλύκα πλέκει στα γρήγορα καινούριο παραμύθι,
ο Διομήδης ακούει, γελάει κρυφά,
σκαρώνει σκωπτικά στιχάκια,
πορφυρά τα χρώματα, πορτοκαλιά, μελιά,
ώριμο ηλιοβασίλεμα που δε λέει να σβήσει.
Έτσι σας κρατώ ζωντανούς, έτσι σας μεταδίδω,
όσο ζω υπάρχετε,
στη λήθη δεν ενδίδω.

Μαρία Ψωμά
από τη συλλογή Ισόβια θητεία, 2006

Ανεξίτηλα σημάδια

Τα σώματα που αναστήθηκαν
στο γέννημα του πόθου,
που ανθίσανε στο άγγιγμα,
στην ηδονή του πάθους,
αυτά που μετέστησαν
απ' την τρυφερότητα της ένωσης
μέχρι το απόλυτο του βάθους ...
Δεν ξεχνούν.
Χρόνια μετά στέκουν δένδρα
με τα σημάδια του θαύματος ανεξίτηλα
στον κορμό τους.

Μαρία Ψωμά
από τη συλλογή Ισόβια θητεία, 2006

Απώλεια

Δεν είναι που έφυγες
είναι που σ' ακολούθησαν όλα τα άλφα
από το "σ' αγαπάω"
και το ωμέγα
από την αθωότητα μέχρι το ωραίο,
κι απόμειναν στεγνά
το γάμα με το πι
μ' ένα μετέωρο σίγμα
να ζητιανεύουν έκφραση
σ' αφιλόξενες λέξεις.

Στην Παγωνιά.

Μαρία Ψωμά
αδημοσίευτο

Για τους ποιητές

Αθόρυβα πλάσματα οι ποιητές,
δε γεμίζουν το χώρο,
δεν ενοχλούν για το θεαθήναι.
Κινούνται σκιές ανάμεσα στα σώματα,
αφουγκράζονται τις σιωπές,
στιγμές ακουμπάνε στ' ανείπωτο,
ριγούνε στις δονήσεις.
Πλάσματα της ψυχής οι ποιητές,
μάχονται σ' άνισο αγώνα με το ά-λογο
με λέξεις να το ενσαρκώσουν.
Κι είναι οι μικρές σποραδικές νίκες τους
διέξοδοι διαφυγής απ' το εγκλωβισμένο σκοτάδι.

Μαρία Ψωμά
Ανέκδοτο ποίημα (2008)

Δημοσιεύτηκε στο Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης