Ενός λεπτού σιγή

"Ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος

στη Μικρή Πινακοθήκη ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ"

Έργο Ντίνου Παπασπύρου (1995)

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά, έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας, ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας, κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας, έστω και μια φορά; είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;

Ντίνος Χριστιανόπουλος
Από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός (1960)

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσσαλονίκης

Όταν σε περιμένω

Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
ο νους μου πάει στους τσαλακωμένους,
σ' αυτούς που ώρες στέκονται σε μια ουρά,
έξω από μια πόρτα ή μπροστά σ' έναν υπάλληλο,
κι εκλιπαρούν με μια αίτηση στο χέρι
για μια υπογραφή, για μια ψευτοσύνταξη.

Όταν σε περιμένω και δεν έρχεσαι,
γίνομαι ένα με τους τσακισμένους.

Ντίνος Χριστιανόπουλος
από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός, 1960

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Τσαϊράδα

Ντίνος Παπασπύρου, «Από τους Νέους Επιβάτες», 1979

Εδώ δεν είναι τόπος να πλαγιάσουμε.
Τ' αγκάθια τσιμπούν και τα τριβόλια κολνούν
και προδίνουν.
Το λασπωμένο ρέμα, όλο κουνούπι και κακό.

Εδώ δεν είναι τόπος να ξανάρθουμε.
Έχτισαν κι άλλο σπίτι, βλέπω το φως στο παράθυρο.
Ο χωματόδρομος περνάει σχεδόν δίπλα μας.
Ζευγάρια επιστρέφουν με το μοτοσακό.

Εδώ δεν είναι τόπος να ησυχάσουμε.
Αυτό το ρεμπέτικο μου χάλασε όλο το κέφι.
Βουρκώνει το μέσα μου καθώς σ' αγκαλιάζω.
Μου κάνει κακό ν' ακούω για ξενιτεμούς.

Εδώ δεν είναι τόπος για μας.
Ακόμη κι η εξοχή έχει τον τρόπο της να μας πληγώνει.

Ντίνος Χριστιανόπουλος
από τη συλλογή Ανυπεράσπιστος καημός, 1960

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Το δάσος

δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας
βλασταίνουν φύλλα και κλαδιά
κι έρχονται τα πουλιά του έρωτα και κελαϊδούνε

δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας
οι σπόροι τους φυτρώνουν δάσος σκοτεινό
στις λόχμες του ο φόβος ενεδρεύει

ζώα μικρά και ζώα άγρια το κατοικούν
όχεντρες έρπουν και ρημάζουν τις φωλιές μας
λιοντάρια ετοιμάζονται να μας ξεσκίσουν

δεν ξεριζώνονται οι νύχτες από μέσα μας
έγιναν δάσος σκοτεινό και μας πλακώνει

Ντίνος Χριστιανόπουλος
από τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα, 2004
ενότητα Ο αλλήθωρος (ποιήματα 1949-1970)

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Εγκαταλείπω την ποίηση

Deluge, by Paul Gustave Doré
Source: Wikimedia
εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία
δεν θα πει ανοίγω ένα παράθυρο για τη συναλλαγή
τέλειωσαν πια τα πρελούδια ήρθε η ώρα του κατακλυσμού
όσοι δεν είναι αρκετά κολασμένοι πρέπει επιτέλους
να σωπάσουν
να δουν με τι καινούριους τρόπους μπορούν να απαυδήσουν
στη ζωή
ν' ανοίξουν χαρακώματα για να κυκλοφορεί ο θάνατος
σε όλο τους το σώμα

εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία
να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα βαθιά
πως δε βύθισα το μαχαίρι στα πιο γυμνά μου κόκαλα
όμως είμαι άνθρωπος και γω, επιτέλους κουράστηκα,
πώς το λένε
κούραση πιο τρομαχτική από την ποίηση υπάρχει;

εγκαταλείπω την ποίηση δε θα πει προδοσία
βρίσκει κανείς τόσους τρόπους να επιμεληθεί την καταστροφή του

Ντίνος Χριστιανόπουλος
Από τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα, 2004

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Το έγκλημα της μοναξιάς

Solitude by Diane DeBonville

Κάθε που πέφτει επικίνδυνα το βράδυ,
ξυπνάει η φωνή σου μέσα μου και με ρημάζει∙
κι όταν η νύχτα όλες τις γλυκιές εικόνες διώχνει,
προβάλλει εντός μου η βρώμικη ομορφιά σου
και σβήνει από τα μάτια τη λάμψη του Θεού.

Και τότε δίνομαι στο έγκλημα της μοναξιάς,
που χρόνια τώρα μέσα μου το ετοιμάζω,
και πια δεν έχει ουράνιο φεγγοβόλημα,
δεν έχει πια παιδικές χορωδίες,
μονάχα μια προσπάθεια για σπασμούς,
νυχτερινά χαρτονομίσματα τσαλακωμένα.

Ντίνος Χριστιανόπουλος
από τη συλλογή Ξένα γόνατα, 1954

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Το απόγευμα

Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα με την ατέλειωτη
συζήτηση στο πεζοδρόμιο.
Τα πουλιά κελαηδούσαν, οι άνθρωποι πέρναγαν,
τ' αυτοκίνητα τρέχανε
και χάνονταν εκεί που είχαμε κατέβει την τελευταία φορά.
Στο απέναντι παράθυρο το ράδιο έπαιζε ρεμπέτικα
και το κορίτσι του διπλανού μας τραγούδαγε το ντέρτι του.
Φυλλορροούσε η ακακία κι ευώδιαζε το γιασεμί
και μες στην Τάπια τα παιδιά παίζαν κρυφτούλι
και τα κορίτσια γύρναγαν σχοινί -
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από θάνατο,
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν από τύψη,
κι εγώ τους αγάπησα πολύ τους ανθρώπους εκείνο το απόγευμα,
δεν ξέρω γιατί, πολύ τους αγάπησα, σαν ένας μελλοθάνατος.

Ντίνος Χριστιανόπουλος
από τη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα, 2004
ενότητα Ο αλλήθωρος (ποιήματα 1949-1970)

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Τύψεις

Jan Lievens (1607-1674), Old Woman Reading, 17th century
Original in the Philadelphia Museum of Art

Όσο περνούν οι μέρες και μακραίνει
η ηλικία της σεμνότητας, αισθάνομαι
τις ανεπαίσθητες ραγισματιές εντός μου
από νύχτα σε νύχτα να πληθαίνουν :
δρόμοι που πήρα με χαμηλωμένα μάτια,
φώτα που πέσαν πάνω μου ανελέητα,
λόγια πιο πρόστυχα κι απ' τις χειρονομίες -
μια πιο πολύ, η όψη της μητέρας μου,
όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω
μ' ένα βιβλίο στο χέρι να προσμένει
βουβή, ξαγρυπνισμένη και χλωμή.

Ντίνος Χριστιανόπουλος
από τη συλλογή Ξένα γόνατα, 1998

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης