Όρθρος μακεδονίτικος

(έργο του Ντίνου Παπασπύρου: ΜΕΙΚΤΗ ΤΕΧΝΙΚΗ-30, Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης, λογοτέχνης-ζωγράφος, 1908-1993, τέμπερα+φωτο, 28Χ18 εκ., 2012, Κωδ. 924)

Ορθρίζει. Κοπάδια βελάζουν σιγανά.
Κρυστάλλινα νερά κυλούν σε γούρνες.
Τσεμπέρια, ντορβάδες, χέρια με ρόζους.
Ο απόηχος του χθεσινού γλεντιού:
χάλκινα πνευστά και μολυβένια θλίψη

Στον Χολομώντα αναθρώσκων καπνός.
Μια ήσυχη βροχούλα στο Παγγαίο.
Κι οι βουρδουνάρηδες το κίνησαν στον Άθω,
με τιρερέμ και κύριε ελέησον στα χείλη

Ραμφίζουνε στις Πρέσπες ερωδιοί,
με ρω του έρωτ' απερίγραπτα.
Κι ένα φλαμίνγκο μοναχό του απορεί,
στο Δέλτα του Στρυμόνα.

Σοφά πλατάνια, μοιρολόγια.
Έντιμοι γιακάδες, σηκωμένοι.
Κρύο σοβαρό και μετρημένα λόγια.

Παρεκκλησάκι' αχνίζουνε στο λυκαυγές,
στον Βάβδο, στη Γαλάτιστα, στην Όσσα.
Κουρμπάνι στη Γουμένισσα, ντόπιο κρασί.
Σκυλιά που αλυχτούνε σε σοκάκια.

Ορθρίζει και πάλι,
σεμνά,
μακεδονίτικα,
όπως αρμόζει.

Και στην υγρή Συμβασιλεύουσα,
σα μεσ' απ' όνειρο βγαλμένος
ο Νίκος - Γαβριήλ Πεντζίκης
ψέλνει εσαεί το ανέκφραστο.

Παναγιώτης Γούτας
από τη συλλογή Ντόρτια, 2012

Η βροχή

Όπως ο άνεμος που φέρνει νερό, γέρνει το πλοίο με τα ιστία
απ' τη μια μπάντα, και περνούν κάτω απ' την εύδρομη τρόπιδα,
και σκαμπανεβάζουν το κύτος τα πολυκέφαλα κύματα
το ξεφύλλισμα κάποιων αναμνηστικών,
έγειρε την ύπαρξή μου ολόκληρη στη νοσταλγία.

Όπως είναι η βροχή, θέλω να προσδιορίσω,
όταν οι χοντρές στάλες χτυπούν
το ξανθό θερινό χώμα και μεταλλάσσουν την ουσία του
και σηκώνουν τη μυρωδιά.

Όπως είναι η θερινή βροχή, όταν συρτά περνά
πάνω στα φύλλα
των δέντρων κι' απ' ανατρίχιασμα κυματίζει
το στρόγγυλο σχήμα τους.

Γιατί το πρόσωπό σου που ζητώ είναι όπως η βροχή η άφθονη,
και τα πράσινα μάτια σου όπως το χρώμα του καιρού, το βαρύ.
Κλεισμένος στην κάμαρη την άγευστη βροχή ακούω να χτυπά
το παράθυρο της μοναξιάς μου.
Γλυκύτατη βροχή, πλούσια σ' όλον τον τόπο.

Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης
από τη συλλογή Ποιήματα (Παλαιοντολογικά), 1988