Τα παντρολογήματα

Αστράφτουν όλα τότε σαν τις ελληνικές ταινίες, τα
παντρολογήματα του καλού μου με το τίμιο κορίτσι,
κι εγώ περιμένω απέξω, πάντα φοβόμουνα τα αίματα
και τις μουσικές, ιδίως άμα παίζουνε πολύ δυνατά κι
όλοι ανοιγοκλείνουνε το στόμα τους χωρίς ν' ακούγονται.
Καταλαβαίνεις, τέτοιες ώρες είναι καλό να μη μιλάει
κανένας φωναχτά, γιατί μπορεί και να ξυπνήσεις και
να βρεθείς κατακαλόκαιρο στα σκαλοπάτια, με άσπρο
παντελόνι κάτω απ' τ' άγαλμα. Λέω απόψε να γίνω το
κορίτσι λάστιχο που γκρεμίζεται απ΄το βράχο, θα τους
πω άλλα των άλλων για να τους μπερδέψω, όμως εσύ
θα ξέρεις πως είναι γεια χαρά και γιατί το 'κανα, και
στο κάτω κάτω ο καθένας γυρεύει τη βολή του, στα
μαλακά ή στα βαθιά.

Τζένη Μαστοράκη
από τη συλλογή Το σόι, 1978

Τα παραμύθια της Χαλιμάς

Δε μου είναι πια εύκολο
μήτε θελητό
να γράφω στιχάκια.
Γύρω παραμονεύουνε οι σκοτωμένοι
με γάντζους και στριφτά μαχαίρια
κι ο τόπος αφρίζει ποτάσα.
Μου το 'λεγαν ότι στο τέλος
η Χαλιμά τα ξέρασε πετρέλαιο
τα παραμύθια.
Έτσι στους δύσκολους καιρούς
παίρνω ένα καλάθι μανιτάρια
και παρασταίνω
την πεντάμορφη του δάσους.
Στην αρχή μοιάζει λίγο
σα να βουτάς με το κεφάλι
απ' τον τοίχο.
Πιο έπειτα το συνηθίζεις και σ' αρέσει.

Τζένη Μαστοράκη
από τη συλλογή Το σόι, 1978

Η πόρτα

Τώρα, επάνω στην πεσμένη πόρτα
περνάνε και κρεμάνε τα τραγούδια τους
δεμένα με χρωματιστές κορδέλες
σαν τάματα σε κάποια
Παγαγία τάδε, τη θαυματουργή.
Ο ποιητής κουβαλάει
την πόρτα στην πλάτη
και σωπαίνει.
Θα τόνε δεις καμιά φορά λοιπόν
να περπατάει σκυφτός
ή να περνάει με το πλάι τα στενά
και κείνο το κάγκελο
στραβωμένο
αφήνει βαθιά χαρακιά
πάνω στην άσφαλτο.

Τζένη Μαστοράκη
από τη συλλογή Το σόι, 1978