Μια λεύκα στην Κακοπετριά

Κακοπετριά, Κύπρος

Αυτή η λεύκα στη ρεματιά
που λέει «όχι» και λέει «ναι»
και λυγίζει και δε λυγίζει
και γυρνά εδώθε και μας κλείνει το μάτι για τον άνεμο,
και γυρνά στον άνεμο και του κλείνει το μάτι για μας
και κυματίζει τρία πράσινα κρόσια στη θάλασσα,
και κυματίζει τρία πράσινα κρόσια στις βουνοκορφές
κ' ερωτεύεται
και γαργαλιέται
και σπαρταρά απ' τα γέλια
που λες θα της πέσουν τα φύλλα,
κι αναταράζεται να φύγουν τα γαρδέλια
και γέρνει πίσω και κάνει χωνάκι
«ελάτε τώρα, ελάτε τώρα» !
Αυτή η τρελλή λεύκα
που θα κρεμαστή το χειμώνα απάνω της η ελπίδα της χαράδρας,
αυτή η τρελλή λεύκα
που θ' απογυμνωθή το χειμώνα
για να μπορεί να λέη «όχι» στους χιονάδες του Τροόδους,
που θ' αποβάλη τον έρωτα και τα συναφή
και θα μείνη γυμνή ψυχή,
και θα μείνη γυμνή κάθετη ψυχή
για να πη τ' «όχι»
τώρα που είν' ανάγκη να το πη,
τώρα που δεν υπάρχουν πια περιθώρια για παιγνίδισμα,
για να πη τ' «όχι»
τώρα που το χρειάζεται η χαράδρα.

Κώστας Μόντης
από τη συλλογή Και τότ' εν είναι Κύπρος, 1974

Ζωή

Μη μου τ' αποσυνθέτετε αυτά, μη,
όλα τ' αγάπησα γραμμή.
Αν ήταν να ξανάρχιζα
δε θάθελα να λείψη
ούτ' ένα δάκρυ απ' όσα δάκρυσα,
ούτε μια απ' όσες ήπια θλίψη.

Κώστας Μόντης
από τη συλλογή Στιγμές, 1958

Διάλεξη στη Λευκωσία

Μικροί άνθρωποι
στις μεγάλες αίθουσες
φροντίζουν να μιλούν
για ό,τι πιο πολύ δεν ξέρουν.
Και τους ακούν με θαυμασμό
άλλοι μικρότεροί τους
και τους χειροκροτούν.
Μια τρομερήν αντήχηση
κάνουν τα κούφια χέρια που χτυπούν
των κούφιων
γιατί όλη εκείνη η κούφια απέραντη αίθουσα
έχει επίτηδες χτιστή
μ' ηχητική πολλή
κατάλληλη για τα μικρά χειροκροτήματα.

Κώστας Μόντης
από τη συλλογή Τα τραγούδια της ταπεινής ζωής, 1954