Το ξέρω

Σαν ένας πρωτόγονος θεός το ξέρω

ότι θα γράφω με το χέρι σου

θα μιλώ με τη φωνή σου

θα περπατώ με την περπατησιά σου

κοιτάζοντας με το βλέμμα σου

στις λαμπερές προθήκες των βιβλιοπωλείων

τις νέες εκδόσεις των ποιητών

όταν το άπειρο θα ξεπηδάει απ' την καρδιά μου

και μπροστά στο αιώνιο η νύχτα θα με ντύνει.

Γιώργος Καφταντζής
από τη συλλογή Περίπλους, 1991

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης

Ο σταθμός του Χατζή - Μπεϊλίκ

Στην παλιά επαρχία των Οδομάντων
με τους σεληνιακούς θεούς και τον κίτρινο Στρυμόνα
ο μικρός και πένθιμος σταθμός του Χατζή - Μπεϊλίκ
τυλιγμένος είναι σε παράξενη γαλήνη.
Πουλί κανένα, μήτε σε δέντρο μήτε σε στέγη
ο ουρανός άδειος από φως, οι δρόμοι έρημοι από ήχους
μονάχα σα σκιά βαριά κάποτε γλιστρά και πάει
ο νεκρός σταθμάρχης με το κόκκινο καπέλο.
Και μια ορισμένη ώρα κάθε μέρα
ένα τρένο, το ίδιο πάντα μαύρο τρένο
πλάι σε κούφια κι ακίνητα βαγόνια
σταματώντας για λίγο, λαχανιασμένα θα περάσει
χωρίς να βγάλει έξω κεφάλι κανένας ταξιδιώτης.
Α, τη φριχτή μελωδία των τρένων, των τρένων
που χάνονται σφυρίζοντας βραχνά
μέσα στην αχλύ και τον καπνό
λαχταράς βαθιά κ’ ενυπνιάζεσαι
τι είναι το κάθε τρένο μια ελπίδα ν’ αλλάξεις τη ζωή σου!
Ωστόσο ξέρεις καταβάθος πως να δοκιμάσεις θα ήταν μάταιο
πως σ’ όποιο τρένο κι αν ανέβεις, ποτέ σου δε θα φύγεις
απ’ το μικρό και πένθιμο σταθμό του Χατζή – Μπεϊλίκ.

Γιώργος Καφταντζής
από τη συλλογή Αναθήματα, 1966

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

Tρίτη

Κι αυτή την αυγή όπως τις προηγούμενες

όλα γκρεμίστηκαν εδώ

η γέφυρα, η κρήνη, το σπιτάκι

των σταχυών οι χορδές

ο βράχος, το δέντρο και ο τοίχος.

Πιο πέρα, τα σπασμένα ματογυάλια

ένα λασπωμένο παπούτσι

κι η κίτρινη ζακέτα

με τα μερμήγκια που σεργιάνιζαν.

Γιώργος Καφταντζής
από τη συλλογή Εικοσιτρείς εκτελέσεις
Πηγή: Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ, ανθολογημένη από τον Ρήγα
έως σήμερα [Βασίλης Βασιλικός, 1993]

Πηγή: Translatum, Οι ποιητές της Θεσσαλονίκης