Τρεις στροφές

Κάθε φορά που απομακρύνομαι
από κοντά τους
σε χρόνο ή σε χιλιόμετρα
ένας θεόρατος μαγνήτης
ίσα με τη γη
με τραβάει πίσω σ’αυτές
κι ας γκρίνιαζα μόλις πριν
για το πόσο κουράστηκα
 
Τρία κορίτσια
είν’ το ομορφότερο ποίημα
που θα γράψω ποτέ
Με τρεις λιτές στροφές
τριανταφυλλί κορδέλες στα μαλλιά
Με στίχους αγκαλιές
σα με φωνάζουνε μαμά
 
Και μόνο σαν τις βλέπω
ολοκληρώνομαι
Και μόνο σαν τις έχω δίπλα μου
ομοιοκαταληκτώ.

Μαρία - Ιζαμπέλλα Αχιλλέως
από τη συλλογή Αλαλία, 2016

Η καλημέρα

Στη γειτονιά μου, από κάθε παράθυρο
της διπλανής πολυκατοικίας
ξεχύνονται πικάντικες μυρωδιές
και μουσικές σε γλώσσες διαφορετικές
Πολύχρωμες μπουγάδες
στα μπαλκόνια θαρραλέα ανεμίζουν
κι άνθρωποι παράξενοι
τα σκαλιά της ανεβοκατεβαίνουν
Ο ένας στον άλλο όμως, σπάνια μιλάει
 
Σαν αρχίζει να νυχτώνει
μες τα στενάχωρα τους διαμερίσματα
οι άνθρωποι ασφυκτιούν
 
Μόλις τα σώματά τους αποκοιμηθούν
οι ψυχές τους ξεγλιστρούν απ’ τα παραθύρια τους
και θυμωμένες συνωμοτούν
Ρίχνουν πετραδάκια στις στέγες των μεγάλων σπιτιών
με τους περιποιημένους πράσινους κήπους
και λερώνουν τα καθαρά τους πεζοδρόμια
 
Χθες βράδυ στο σεργιάνι τους
μου κτύπησαν και μένα το παράθυρο
Τους άνοιξα διστακτικά...

Καθίσαμε και συζητήσαμε ως το πρωί
Πριν χαράξει, γλίστρησε ήσυχα η κάθε μία
πίσω στο διαμέρισμά της
 
Την επόμενη μέρα, ο γείτονας σα με είδε
δεν παραπονέθηκε, ως συνήθως
για το σκυλί μου που γαβγίζει
κι η αυστηρή κυρία
σχεδόν μου χαμογέλασε
Κάποιοι μάλιστα είπαν
και μεταξύ τους
Καλημέρα

Μαρία - Ιζαμπέλλα Αχιλλέως
από τη συλλογή Αλαλία, 2016

Χωρίς επαφή

Σήμερα οι άνθρωποι ερωτεύονται
πάνω από κινητά και οθόνες αφής
Το σ’αγαπώ το γράφουμε με πλήκτρα
Δε ζεσταίνονται τα ακροδάχτυλά μας
σαν κρατάμε το μολύβι
Δε νιώθουμε τις καμπύλες των γραμμάτων
σα γεννιούνται στο χαρτί
Δεν αντιλαμβανόμαστε το βάρος της ευθύνης
σαν τονίζουμε το τελευταίο ὦ
το μέγα, το μακρόχρονο
 
Ομοιώματα γραμμάτων με ευκολία
χωρίς κόπο πατάμε
Μένουμε στην εικόνα
Αγαπούμε εικονικά
σχεδόν αυτοματοποιημένα
Μα εγώ, ακόμη περιμένω
ένα ερωτικό γράμμα να φτάσει
Μια χειρόγραφη αγάπη, ακόμη ψάχνω...


Μαρία - Ιζαμπέλλα Αχιλλέως
από τη συλλογή Αλαλία, 2016

Μεσόγειος

«Εντός και καθ’ ημάς»
περιτριγυρισμένη από στεριές
υπάρχει μία θάλασσα στη μέση της γης
Το ψιθυρίζει τ’ όνομά της…
 
Τα κύματά της κάνουν μακροβούτια
στα βάθη των αιώνων
Πολιτισμοί σαν αστερίες
άπλωσαν τα ποδάρια τους στις ακτές της
Λαοί κατέκλυσαν σαν κρινάκια της Άμμου
τους λόφους των γιαλών της
κι ανοίγουν αργά τ’ απόγευμα
νωχελικά τα άνθη τους
 
Οι ψαράδες της ξεκινώντας από διαφορετικά λιμάνια
μοιράζονται τα περίσσια δώρα της
Οι ναυτικοί παίζουν με τα ίδια κύματα
νιώθοντας στο πρόσωπό τους
την αντηλιά της σα χάδι μητρικό
που δεν ξεχωρίζει τα παιδιά της
Το σούρουπο μπλέκονται οι λαλιές
κι οι πικάντικες μουσικές των ανθρώπων της
με τις ποικιλόχρωμες μυρωδιές του κάθε τόπου
Συνταξιδεύουν μέσα σ’ ένα σύννεφο
σ’ όλες τις ακτές της Μεσογείου

Μια θάλασσα μας ενώνει
κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε
Μας καληνυχτίζει απ’ το Αλικάντε, το Παλέρμο,
τη Νίκαια, τη Βενετία, το Ντουμπρόβνικ
Μας τραγουδάει νανουρίσματα απ’ τη Λεμεσό,
την Κερύνεια, το Ηράκλειο, τη Λευκάδα, την Αθήνα
Μιλάει με το φεγγάρι στη Βηρυτό, στη Βεγγάζη,
στο Αλγέρι, στο Γιβραλτάρ
Συναντιούνται τα όνειρα των κατοίκων της
σαν κοιμηθούν στη Σμύρνη, στην Αντάλια,
στη Λαττάκεια, στη Χάιφα, στη Γάζα
 
Μα κάθε επόμενο πρωί
μόλις ξυπνήσουμε
μ’ έναν μυστηριώδη τρόπο
η ίδια θάλασσα που μας είχε ενώσει
κύματα σύνορα υψώνει
και μας χωρίζει


Μαρία-Ισαβέλλα Αχιλλέως
από τη συλλογή Αλαλία, 2016

Συμβίωση

Κι είναι ακριβώς αυτή η κατάχρηση των λέξεων,
σαράντα δύο χρόνια τώρα,
σε ομιλίες, ποιήματα και σχολικά βιβλία,
που αφαιρεί απ΄τη δραματικότητά τους.
 
Εισβολή, ξεριζωμός, πρόσφυγες,
αγνοούμενοι, συμφορά,
θάνατος.
 
Τις κάνει τόσο οικείες,
που τις απομακρύνει.
Γιατί η συμβίωση, τόσο με λέξεις
όσο και μ΄ανθρώπους,
φέρνει τη συνήθεια και τη φθορά.
 
Κι είναι ακριβώς αυτή η κατάχρηση των λέξεων,
σαράντα δύο χρόνια τώρα,
που προσθέτει στην τραγικότητά τους,
στη μονιμότητά τους.
Γιατί αν ένα πράγμα είναι χειρότερο
από την ίδια την αδικία,
είναι η στιγμή που τη συνηθίζεις
και παραδίδεις εαυτόν
αμαχητί.


Μαρία Ιζαμπέλλα Αχιλλέως
από τη συλλογή Αλαλία, 2016

Ο μικρός μου Μαξ

Όποιος έζησε με γάτο
ξέρει
πόσο πολύ σ’ εκνευρίζουν οι μικρές του τριχούλες
Αυτές που βρίσκεις παντού
σα θες να ξαπλώσεις κουρασμένος στον καναπέ
ή αυτή που επιπλέει ειρωνικά τα πρωινά
μες στο φλιτζάνι σου
με το που έφτιαξες καφέ

Όποιος έζησε με γάτο
ξέρει
πόσο πονάει η μέρα
που δε θα βρίσκεις ούτε μια
τρίχα δική του πουθενά
Όποιος έζησε με γάτο
ξέρει πολύ καλά
πόσο πονάς σα φτάσει η μέρα
που η μαύρη του ουρά
δε θα μπερδευτεί στα πόδια σου ξανά
σα φεύγεις βιαστικά για τη δουλειά
και δε θα πεις ποτέ ξανά
«Αντίο μικρέ μου Μαξ»
Αντίο

Μαρία - Ιζαμπέλλα Αχιλλέως
από τη συλλογή Αλαλία, 2016

Οι Κυριακές

Οι Κυριακές κρύβουν βαθιά μέσα στη μήτρα τους
τα «αν» και τα «θα» των αγέννητών μας αναμνήσεων
 
Μαζεύουν σαν στεγνό πανί
όλη την απογοήτευση
για τα όσα σχεδίαζες να κάνεις ένα Σαββατοκύριακο
μα ύστερα άφησες τη μέρα, ακόμη μια φορά
με νωχέλεια να περάσει
 
Απορροφούν την πίκρα
απ’ τις ανεκπλήρωτες αγάπες μας
απ’ τις εκδρομές που δεν κατάφερες να πας
απ’ τα λόγια που χρωστάς και τις αγκαλιές που δε χωράς
Μυρίζουν πρωινό καφέ μα και ματαίωση
Θυμίζουν τα όσα πέρασαν και τα όσα δεν έγιναν ποτέ
 
Οι Κυριακές μας κοιμούνται αργά το βράδυ μεθυσμένες
με το ριψοκίνδυνο κι ονειροπόλο Σάββατο
μα ξυπνούν νωρίς το πρωί
με την αυστηρή και ψυχρή Δευτέρα
Ετοιμάζονται βιαστικά για τη δουλειά
ανυπομονώντας για την επόμενη Κυριακή


Μαρία - Ιζαμπέλλα Αχιλλέως
από τη συλλογή Αλαλία, 2016

Επικάλυψη

Ποιος είπε ότι η ποίηση πρέπει να’ ναι όμορφη;
Στολισμένη με τρυφερές λεπτεπίλεπτες λέξεις,
απόρροιες εξευγενισμένων συναισθημάτων;
 
Ποιος είπε ότι η ποίηση δεν μπορεί να είναι απλή;
Κι οι στίχοι της να γράφτηκαν σα ζωγραφιά
ενός τρίχρονου παιδιού,
με τα χρώματα μόνο του ήλιου
και τ’ουρανού;
 
Ποιος είπε ότι η ποίηση δεν μιλάει βρόμικα
με στίχους λιγδιάρικους,
σαν αυτούς που βλαστημάει το ξημέρωμα
μία μεσήλικας ιερόδουλη;
Μυρίζουνε οι λέξεις της
πόνο, ξεφτίλα, ειλικρίνεια,
ανθρώπινο ιδρώτα και αλκοόλ.
 
Ενώ οι δικές σου κι οι δικές μου,
καμώνονται τις ηθικές, τις κουλτουριάρες και τις γνωστικές,
μα κατά βάθος το γνωρίζουν…
Σαν καραμέλες είναι επικαλυμμένες.
Σε μία στρώση της αλήθειας,
μονάχα λίγο βουτηγμένες.
Εκεί που θα πρεπε να ’ταν η γέμιση,
είναι κούφιες.
Κε-νές.
Ποιος το είπε;

Μαρία - Ιζαμπέλλα Αχιλλέως
από τη συλλογή Αλαλία, 2016

Ο θυμός

Θύμωσε βρε!
Θύμωσε, όπως θυμώνει το κύμα της θάλασσας
όταν τολμά να πάρει φόρα
αποχωρίζεται τα σπλάχνα της μάνας του
θρυμματίζεται στις πέτρες της ακτής
κι αναγεννιέται...
 
Θύμωσε βρε!
Γίνε αέρας
που κοπανάει παραθυρόφυλλα
που ανοίγει πόρτες πλατιά
Γίνε τραγούδι του Ξυλούρη
ταρακούνησε ψυχές
Γίνε στίχοι του Καβάφη
ξεστόμισε απωθημένα
 
Μόνο μη μένεις ίδιος
μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει
Δημιούργησε και δημιουργήσου
Πλάσε τη γη, τα σπόρια,
τις νότες, τους στίχους, τον εαυτό σου
Μόνο μη μένεις άλλο
βουλή άβουλη
πηλός άπλαστος
άνθρωπος απάνθρωπος 


Μαρία Ιζαμπέλλα Αχιλλέως
από τη συλλογή Αλαλία, 2016