Άτιτλο (Σ' αγαπώ ...)

-Σ΄αγαπώ

-Ωχ

-Τι;

-Ένας πόνος,

εδώ,

στην πλάτη.

Σαν να βγαίνει

ένα μικρό φτερό.

Αν μου το λες πιο συχνά,

θα γίνει φτερούγα.

Γιώτα Αθανασίου

από τη συλλογή Γλύπτης χρόνος, 2019

Εκδόσεις ΑΓΓΕΛΑΚΗ

Σχέδιο Γιώτα Βόνη

Κύκλωπας

Μπαίνεις ολόκληρος μέσα μου,

με ξεγελάς με σπέρμα.

Σαν να΄τανε βροχή από αστερισμούς.

Βγαίνω δίχως ρούχα

και σε ψάχνω.

Σε αφήνω να μαζέψεις νερό

από τις σχισμές

στο σώμα μου.

Η άλως από το στήθος μου

γάλα πρωτόγονο.

Κι όμως, δεν χορταίνω.

Υπάρχει και άλλος χώρος εδώ

για να κατοικηθεί.

Κοιτώ την πόρτα που μένει ανοιχτή.

Κρατώ στα χέρια μου το κόκκινο κρασί.

Κύκλωπας εσύ; Εγώ; Ποιον να μεθύσω;

«Θέω» σημαίνει τρέχω.

Ποιος γοργοπόδαρος Θεός να κατοικεί

πέρα από τα χέρια σου και τα χέρια μου

σε τούτο το κενό;

 

Γιώτα Αθανασίου
από τη συλλογή Γλύπτης Χρόνος, 2019
Εκδόσεις ΑΓΓΕΛΑΚΗ
Σχέδιο Γιώτα Βόνη

Γλύπτης χρόνος

Τα αγάλματα τις νύχτες

σηκώνουν λίγη από την άσπρη σκόνη

και λικνίζονται

Σαν κύκνος που έχασε για λίγο

τα φτερά του

Και τα βρήκε πάλι μέσα στο φως

Δεν σε βλέπει ο χρόνος, είπες.

Και με την άκρη του χεριού σου

έφτιαξες τις ασυμμετρίες:

μαλάκωσες με τον αντίχειρα

τις πρώτες μου ρυτίδες.

Έβαλες χρώμα

με τα χείλη σου

στα όνειρά μου

και έκοψες σαν νήμα

με ένα ψαλίδι

την περασμένη μου ζωή.

Δες με. Δεν έχω ρούχα πια για να ντυθώ.

Τα χάρισα σε σένα.

Γιώτα Αθανασίου

από τη συλλογή Γλύπτης χρόνος, 2019

Εκδόσεις ΑΓΓΕΛΑΚΗ

Σχέδιο Γιώτα Βόνη

  

Άτιτλο (Έξω βρέχει. Μη φεύγεις. ...)

Έξω βρέχει. Μη φεύγεις.

Θα πάρω τα παιχνίδια μου

και θα κατέβω. Έλα.

Θα στρώσουμε το χαλάκι και θα παίξουμε.

Κανείς δεν θα μας ακούσει.

Οι μεγάλοι έχουν από ώρα κοιμηθεί

σε αυτόν τον κόσμο.

Μη φεύγεις.

Θα χρειαστείς μια ομπρέλα

-εμένα-

στη βροχή.

Γιώτα Αθανασίου

από τη συλλογή Γλύπτης χρόνος, 2019

Εκδόσεις ΑΓΓΕΛΑΚΗ

Σχέδιο Γιώτα Βόνη

Η μετακόμιση

Καλοκαίρι του 1988. Μια μετακόμιση ακόμη. Σε μια νέα γειτονιά. Στο καινούριο σπίτι. Ένα πράσινο παλιό φορτηγό με σκάρα. Και πάνω τους όλες μας οι αποσκευές, τα έπιπλα, οι κούτες. Λίγο πριν ξεμακρύνει με τα τελευταία πράγματα μαζί, δεν έμεινα να αποχαιρετήσω το σπίτι το παλιό, το σκοτεινό υγρό δωμάτιο με το μωσαϊκό, τις βαριές κουρτίνες που έκλειναν το φως. Με πείσμα έμεινα μόνη στο νέο σπίτι. Με είχε ενθουσιάσει το χρώμα του μαρμάρινου νεροχύτη, τα καινούρια πλακάκια στο μπαλκόνι που στραφτάλιζαν, η θέα από ψηλά. Με ένα θαλασσί πανί έπλενα ξανά και ξανά το μάρμαρο. Και χανόμουν στις αποχρώσεις του ήλιου καθώς το αγκάλιαζε. 

Γρήγορα το μετάνιωσα. Που δεν έζησα εκείνο τον αποχωρισμό, τα πράγματα που στοιβάχτηκαν για στερνή φορά στο πίσω μέρος του μικρού φορτηγού. Έμεινε μόνο η ανάμνηση μια φίλης παιδικής, της Ουρανίας, έτσι όπως μου τα διηγήθηκαν μετά και έτσι όπως την «έζησα» τελικά και εγώ μέσα από την μνήμη/ Τόσο που αδυνατώ να θυμηθώ τι έζησα και τι πράγματι έκτισα μέσα μου με τις λέξεις. 

Και νομίζω πως θυμάμαι και εγώ την Ουρανία, την φίλη την παιδική. Να τρέχει ξοπίσω μου και να με αποχαιρετά. Ανεβασμένη σε έναν σπασμένο μικρό ποδήλατο. Δίχως παπούτσια έτρεχε. Πίσω από τις ρόδες να πιαστεί. Να πει το τελευταίο αντίο. Με το ένα χέρι στο τιμόνι. Και με το άλλο πότε να χαιρετά  και πότε να σκουπίζει τα δάκρυα. Βουβό σκηνικό η γειτονιά με τους ανθρώπους της. Και η Ουρανία, με το γαλάζιο φόρεμα και τα μεγάλα κόκκινα μάγουλα, να τρέχει με όλη της τη δύναμη. Μέχρι που η εικόνα της χάθηκε λίγο πριν την τελευταία στροφή. Μέχρι που κόπιασαν μέσα μου τα χρώματα, ο ήλιος και ο ουρανός. 

Γιώτα Αθανασίου
από τη συλλογή Μια σκάλα για το θαλασσί, 2015

Το κάστρο

                                          Σπάω τις στιγμές και τις πλάθω. 
                                                    Σαν να 'ταν ζύμη μαλακή.
                                        Κι ύστερα γεννώ εσένα κι εμένα
                                                                      Από την αρχή. 
                                                                          Τώρα μαζί. 

Μνημείο του απόρθητου.
Οχυρωμένο και μοναχικό.
Ποια άνοιξη κοιτάς
καλό μου κάστρο;
Ποιους ουρανούς
νοτίζεις στη σκιά σου;
Ποια μυστικά περάσματα
κυλάνε ανάμεσά σου;
Πού τρέχεις τα φιλιά;
Πού έχεις κρύψει τα κλειδιά;
Ως πότε θα μιλάς με τις σιωπές;

Στο ψηλότερο σημείο ανεβαίνω.
Για να αναμετρηθώ
στην κατηφοριά 
ανέμους.
Μόνο που να,
ετούτα τα φτερά
στο πλάι 
με πονάνε. 
Ώ ρ ε ς  τώρα.
Είναι που δεν έχω άλλα όπλα στη ζωή. 
Είναι που και εσύ δεν αποκρίνεσαι.

Οχυρωμένο και μοναχικό. 

Έχεις και εσύ την ιστορία σου. 
Όπως όλα τα κάστρα. 
Έχεις κι εσύ ένα σκοπό.
Να αντιστέκεσαι.  

Γιώτα Αθανασίου
από τη συλλογή Μια σκάλα για το θαλασσί, 2015