Κυριακή, 28 Φεβρουαρίου 2021
Άρρητα του φωτός
Του Λύκου πέρασμα πρώτο
Κυριακή, 21 Φεβρουαρίου 2021
ΦΥΤΟΛΟΓΙΟ
Το φετινό καλοκαίρι
Αποξηραμένο άνθος
Αγνώριστο σε λίγο
Συμπιεσμένο στις τελευταίες σελίδες
Σ' ένα βαρύ βιβλίο
θα ταξινομηθεί.
Τα αγκαθωτά και κοφτερά του φύλλα
Τώρα ακίνδυνα.
Άνθη, ταξιανθίες, βλαστοί και ρίζες
Ένα αποτύπωμα μονάχα -
Το σκούρο μαβί περίγραμμα της μνήμης
(Νοέμβριος2020)
Αρχοντούλα Διαβάτη
από το βιβλίο της Αίθριος και σήμερα! 2021
ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
Ξυπνώ μέσα στη νύχτα καταϊδρωμένη.
Η γνώση και η επίγνωση, καταδότες,
με δείχνουν με το δάχτυλο.
Ψιχαλίζει. Να ξανακοιμηθώ,γρήγορα
να καταπιώ την γεύση αυτή
της δυστυχίας.
Ας αρχίσουν ύστερα οι γνωστοί θόρυβοι
ας κατρακυλήσει η μέρα
πάνω απ' τις αγκαθωτές σκέψεις και τα εφιαλτικά όνειρα.
(Φτύσε την ψυχή σου σαν κουκούτσι
κι έλα ύστερα να σου πω μια ιστορία).
Ζήσε δημιουργικά, αγάπα από απόσταση.
Όνειρο ήταν και ξύπνησα.
Ξεφλούδισα την καινούρια μέρα
σαν αυγό μελάτο
που ετοιμάζομαι να φάω χωρίς όρεξη.
Γυμναστική, φασίνα και μαγείρεμα εναλλάξ.
Περίπατος σαν χάπι, βιντεοκλήσεις κι άγιος ο Θεός.
Αυτή είναι η μέρα σου και καληνύχτα.
(28 Απριλίου 2020)
Αρχοντούλα Διαβάτη
από το βιβλίο της Αίθριος και σήμερα! 2021
ΚΑΡΑΒΑΝΙ
Σαν κυνηγόσκυλο η νέα μέρα
Έρχεται τρέχοντας να μου προσφέρει στη μουσούδα της
Το βραδινό κυνήγι,
λέξεις, προτάσεις, θέματα
που έκλεψε από τις πυκνές συστάδες του ύπνου.
Ανιχνευτής φερέγγυος μα τόσα πάρωρα
για τη νεότητα πάλι και πάλι για να μιλήσω
το καραβάνι της ιχνηλατώντας
ανίκητη καθώς περνά
ξέφτια από έρωτες και λάθη,
με ήχους, άλογα,
ελπίδες, φόβους και χαμόγελα
Και τι να πω.
Κανένα ποίημα πάλι,
της παρακμής.
(14 Ιανουαρίου 2020)
από το βιβλίο της Αρχοντούλας Διαβάτη
Αίθριος και σήμερα! 2021
ΑΤΙΤΛΟ Β
Τα φωτεινά μεσημέρια
με τα τζιτζίκια και τον ήλιο
μόνα τους
στο Αναγνωστικό της Πρώτης Δημοτικού
ανασαίνουν
κρυμμένα.
Η κυρία Βασιλική
γελάει πλατιά
ρίχνοντας πίσω το κεφάλι,
κι ο Φυλακτίδης
που έψαχναν τα κοριτσίστικα βλέμματα,
έχει πεθάνει
από έμφραγμα
πάει καιρός.
Όταν ανεβοκατεβαίνεις τώρα
την ξύλινη σκάλα
τρέχοντας στο διάλειμμα
Η αυλή είναι άδεια.
από το βιβλίο της Αρχοντούλας Διαβάτη
Αίθριος και σήμερα! 2021
Κυριακή, 14 Φεβρουαρίου 2021
Ακροβασία
Ασύμβατος έρωτας
Πόσο ασυγκράτητος
σαν λαχταράει να βιωθεί
Πόσο λιπόψυχος
σαν πολεμάει να επιβιώσει
Προσοχή !
Ελκυστική επένδυση
Εξίσου επισφαλής
Τζένη Φουντέα-Σκλαβούνου
από τη συλλογή Ζωγραφική όπως Ποίηση, 2020
13 ποιήματα πάνω σε πίνακες του Κώστα Καμπουρόπουλου
Ο μελλοθάνατος
Ό,τι φοβάμαι πιο πολύ
δεν ενδημεί στην απροσδιοριστία
του μέλλοντος
στις ατραπούς του παρελθόντος
ενεδρεύει
Σε αυτά που συντελέστηκαν
χωρίς να βιωθούν
χωρίς να αξιωθούν
είτε να εκτίσουν εύλογη ποινή
στα έγκατα της νύχτας
είτε να λάβουν χάρη απρόσμενη
λίγο πριν ξημερώσει
Τζένη Φουντέα-Σκλαβούνου
από τη συλλογή Ζωγραφική όπως Ποίηση, 2020
13 ποιήματα πάνω σε πίνακες του Κώστα Καμπουρόπουλου
Ασώματος έρωτας
Αποζητώντας
έναν ασώματο έρωτα
παγιδεύτηκα
σε βρόμικα σεντόνια και πνιχτές ανάσες
σε χέρια ιδρωμένα και τραχιά
σε σκοτεινά δωμάτια διπλοκλειδωμένα
-Απαγορεύεται η είσοδος στους πάντες-
σε πλαστικά λουλούδια ανάκατα
με ξέφτια μαξιλάρια
Αποζητώντας
έναν ασώματο έρωτα
βυθίστηκα
μέσα σε στόματα ανυπόμονα, βουλιμικά
που καταβρόχθιζαν κάθε φορά κι ένα κομμάτι
απ' το κορμί μου
κι έφτυναν ό,τι απέμενε
σε κάδο απορριμμάτων
πριν υποκύψουν βιαστικά στον νόμο της επιστροφής
Μέχρι που έμεινα ένα κεφάλι μόνο
ένα κεφάλι ασώματο
μες στη βροχή
να λιώσει η ντροπή, να γίνει λάσπη
κι οι στάλες της, κοφτές σαν μαχαιριές
να χαρακώσουνε βαθιά το μέτωπο
Τζένη Φουντέα-Σκλαβούνου
από τη συλλογή Ζωγραφική όπως Ποίηση, 2020
13 ποιήματα πάνω σε πίνακες του Κώστα Καμπουρόπουλου
Χρονόμετρο
Καλπάζει ασυγκράτητος
ο βιολογικός μου χρόνος
δύο πελώρια φτερά
σε κάθε πόδι
Πεισματικά αντιστέκεται
ο βιωμένος χρόνος
καθηλωμένος οκλαδόν
μες στις βαθιές του ρίζες
Αλλοπρόσαλλο παιχνίδι
Ενίοτε
κόβει το νήμα ο ηττημένος
Τζένη Φουντέα-Σκλαβούνου
από τη συλλογή Ζωγραφικά όπως Ποίηση, 2020
13 ποιήματα πάνω σε πίνακες του Κώστα Καμπουρόπουλου
Δευτέρα, 8 Φεβρουαρίου 2021
Αγάπησα τον ποιητή
Robert Frost
Αγάπησα τον ποιητή που έγειρε στην πέτρα
κατάκοπος να ονειρευτεί
Αγάπησα τον ποιητή που χόρεψε στη βροχή
ανυπόδητος
Αυτόν που γεμίζει νερό τις παλάμες
για να δροσίσει μάτια πυρετικά
και να ποτίσει τα πετεινά τ ΄ουρανού
Που μετράει τ΄άστρα τις νύχτες
και το πρωί στριμώχνεται στο λεωφορείο
του μόχθου με τους εργάτες
Μα η ψυχή του λεύτερη πετά πάνω
από τη θάλασσα της ματαιότητας
Εκεί που τα πουλιά σμίγουν στον αέρα
με φωνούλες χαράς
Ώσπου να σβήσει ολότελα ο πόνος
και ο χρόνος να ξεχαστεί
Πόπη Παντελάκη
αδημοσίευτο
Τα παιδιά
Μικρά αστέρια
που κύλησαν απ' τον ουρανό
Ασημένια δάκρυα στην παλάμη μας
Τα παιδιά
Έχουν μια μόνιμη απορία στο βλέμμα
Επιχειρούν μ' αδέξιες κινήσεις
να σταθούν στον παράλογο κόσμο
Έχουν ανάγκη από ζεστή αγκαλιά
και απ' Αγάπη
Είναι κλαδιά του κορμιού μας
Θα μεγαλώσουν
Θα σκεπάσουν τη Γη
Είναι το αίμα
που θα ζωντανέψει
τον μελλοθάνατο κόσμο
Πόπη Παντελάκη
από τη συλλογή Παραδείσια πουλιά
στο καπέλο μου, 2016