Προσφυγικό αγγελούδι

Κρατούσε το επτά μηνών αδερφάκι/ απ' τα ρούχα,μην πέσει στο κενό/ και καταπλακωθεί/ απ' τα χαλάσματα της βόμβας./ Μικρό κορίτσι της Συρίας/ μωρό κι αυτή πέντε χρονών/ μα η δύναμη και η καρδιά της σιδερένια/ την έσωσε απ' το μίσος του πολέμου./ Έγινε βάιραλ συγκίνησε τους πάντες/ μένοντας άστρο φωτεινό/ κι ο κόσμος συνεχίζει τη ζωή του/ με απάθεια.// .......................................................................... Σοφία Παπαχριστοφίλου// από τη συλλογή Αναπνέοντας με λέξεις, 2021

Εικόνες

Εικόνες όμορφες από το πάρελθόν/ ιδανικών ερώτων κι εραστών για πάντα ξεχασμένες/ στης μνήμης τα ερμάρια κρυμμένες,/ κάποτε στα όνειρα μας έρχονται δειλά/ εκλιπαρώντας μια στιγμή την προσοχή μας,/ είκονες απ' το πρώτο σκίρτημα καρδιάς/ σαν τολμήρός αντίπαλος στον χρόνο που αργοσβήνε. ............................................................................. Σοφία Παπαχριστοφίλου// από τη συλλογή Αναπνέοντας με λέξεις, 2021

Εργόχειρο ημιτελές

Κεντώ τη μοναξιά μου/ με σταυροβελονιές δικές σου/ της όψης, της ανάσας, της μορφής σου/ που μου λείπει./ Αυτό το εργόχειρο/ ποτέ δεν θα τελειώσει.// ............................................................................ Σοφία Παπαχριστοφίλου// από τη συλλογή Αναπνεόντας με λέξεις, 2021

Έκρηξη γεωμετρίας

Κύκλοι, κύκλος/ η ζωή μου/ σε χρώματα πολλά/ και ακαθόριστα,/ γραμμές που τέμνονται/ με πείσμα. / Στο κέντρο/ πάντα/ Εσύ// ........................................................................ Σοφία Παπαχριστοφίλου// από τη συλλογή Αναπνέοντας με λέξεις,2021

Ξενιτιά

Εδώ στην ξενιτειά, κάθε βράδυ/ τα όνειρα με στέλνουν στην πατρίδα/ κι έπειτα, σκεπάζουν την εικόνα της/ κύματα σκούρα χωρίς επιστροφή// ........................................................................... Δεν ξέρω τα σημάδια των ονείρων,/ αλλά μαθαίνω τα σημάδια στην ψυχή/ που όλο βαθαίνουν σε μία ανοιχτή πληγή/ και μ΄ έκαναν να νιώθω γρανάζι μηχανής/ που, ως λένε, πρέπει να' ναι καλοκουρδισμένη// ........................................................................ Βυθίζομαι σε επιβεβλημένη μοναξιά,/ δεν έχω φίλους ούτε στην ανάγκη,/ δεν έχω καν γνωστούς, παρέα μου η σιωπή// ........................................................................... Εδώ γνώρισα την υπομονή, το πείσμα,/ την κρυμμένη δύναμη στα σωθικά μου./ Γκρεμίζω της επιστροφής τα όνειρα/ και δέχομαι σταδιακά το όπου γης πατρίς// ........................................................................ Κάπου βαθιά/ σε κείνη την πληγή του νόστου/ κρύβεται η μυρωδιά του θυμαριού,/ η αύρα του Αιγαίου, το χρώμα των Κυκλάδων,/ τα πρώτα χτυποκάρδια του έρωτα/ ............................................................................ Είναι φορές πατρίδα που δεν έχεις όνομα,/ αλλά ξέρω ότι θα είσαι πάντα εκεί./ Με περιμένεις όπως οι πιστοί ερωτευμένοι/ που αρπάζονται από μια χίμαιρα για να μπορέσουν να υπάρξουν/ ή/ όπως το γκρίζο τ΄ ουρανού, που διαπερνώ/ για να αντικρίσω το γαλάζιο και τον ήλιο σου/ τις νύχτες που τα όνειρα με φέρνουνε κοντά σου// ........................................................................ Γιώργος Δουατζής// από τη συλλογή Χάρτινοι απόγονοι, 2021

Χριστούγεννα

Θυμάμαι κάποτε,/ μόλις μια ανάσα χρόνου πίσω,/ τραγουδούσα ανέμελος των Χριστουγέννων κάλαντα/ σε ευπρόσωπες ανθρώπων γειτονιές/ -όπου και μοσχομύριζαν μελομακάρονα,/ κουραμπιέδες και γιορτινά εδέσματα-/ ασφαλής, αμέριμνος, με τρίγωνο στο χέρι,/ σ’ ολάνοιχτες πόρτες νοικοκυριών,/ με τσέπες που κουδούνιζαν πενηνταράκια και δραχμές// ............................................................................... Τώρα,/ βλέπω τον φόβο στους γονείς/ που συνοδεύουνε παιδιά εξίσου φοβισμένα,/ σε γειτονιές απρόσωπες, τσιμέντου,/ σε σφαλισμένες πόρτες, κάμερες ασφαλείας/ και συναγερμούς,/ κι ώριμος άντρας πια,/ αναρωτιέμαι πώς άφησα/ κι άλλαξε τόσο δραματικά ο κόσμος/ και πώς ψελλίζουν τα παιδιά/ «καλήν ημέρα άρχοντες»/ σε ώτα μη ακουόντων...// .............................................................................. Γιώργος Δουατζής// από τη συλλογή Χάρτινοι απόγονοι, 2021

Δυο μέτρα γης

Το φως μιας αστραπής/ η διάρκεια της ζωής/ και τρέχουν οι αιώνες// .............................................................................. Κι εσύ ισόβια αφελής,/ αναρωτιέσαι τι ζητούν οι μαριονέτες/ που με πολέμους απειλούν,/ σπορές θανάτου, πόνου, συμφοράς,/ που αλωνίζουν στεριές και θάλασσες,/ σπέρνουν μίσος κι απώλειες,/ μπουκώνουν με στείρες υποσχέσεις/ φανατισμένους και ηλίθιους υποτελείς// ................................................................................ Ηγετίσκοι αλλόφρονες,/ έρμαια παραλογισμού,/ μιλούν για μοιρασιές του τίποτα/ στον κόσμο των θνητών// ................................................................................ Ξεχνούν πως τους αναλογούν/ -όπως σε όλους μας-/ δυο μέτρα γης για να ταφούν// ................................................................................ Γιώργος Δουατζής// από τη συλλογή Χάρτινοι απόγονοι, 2021

Τεφτέρια

Έγραφα παιδιόθεν σε κάτι χοντρά τετράδια/ σαν τα τεφτέρια των παλιών μπακάληδων,/ εκεί που έγραφαν τα χρέη πελατών/ πριν τους σκοτώσουνε τα σούπερ μάρκετ// ................................................................................ Γέμιζα τα τετράδια/ με βερεσέδια ενοχών, πόνους απωλειών,/ έρωτες, όνειρα, μπόλικη τρυφεράδα,/ με τον παράδοξο, ως έλεγαν, τρόπο/ που έβλεπα πράγματα και ανθρώπους// ................................................................................ Βρέθηκαν σε κάτι κάδους ανακύκλωσης/ εκείνα τα -ισοβίως- εφηβικά τεφτέρια μου/ Δεν έμαθα ποτέ/ αν έγιναν αφίσες πολυεθνικών/ ή και πολιτικών κομμάτων,/ χαρτοπετσέτες λαίμαργων,/ περιτύλιγμα δώρων ευγενικών,/ ερωτική επιστολή παρθένας/ που καίει ο πόθος το κορμί της/ ή έγγραφο διαταγής: Ανοίξατε πυρ/ Μα, σ' όλα αχνοφαινόταν η γραφή:/ Σαν μεγαλώσω θα γράψω ποιήματα αληθινά// ................................................................................ Δεν ξέρω ακόμα αν μεγάλωσα,/ αλλά η Ποίηση δεν άφησε ποτέ/ να βυθιστεί σε πλήξη ή ανία η ζωή μου./ Επίσης πάντα γνώριζα/ πως ήταν μια λέξη αρκετή/να φύγω σε σύμπαν ακριβό/ με πίστα απογείωσης τα ταπεινά τεφτέρια./ Δεν ξέρω αν τα ποιήματα ήταν αληθινά,/ το βέβαιο είναι πως ήτανε πραγματικά// ................................................................................ Α, τα ταπεινά εφηβικά τετράδια/ πόσο πόνο ανθρώπινο/ λύπες, χαρές και καθυψώσεις φέρουν…// ................................................................................ Γιώργος Δουατζής// από τη συλλογή Χάρτινοι απόγονοι, 2021

Εφαλτήριο

Την Ποίηση/ δεν θα την βρεις στις στιχοπλοκές/ και σε ορθοτεχνίες επιτήδειων λεξιλάγνων/ στην εν ψυχρώ ροή των λέξεων άνευ Λόγου/ στην άγνοια αυτοχρισμένων ποιητών/ σε νοθευμένα γράμματα/ και σε θολά νοήματα των ανικάων/ δεν θα τη βρεις σε πανηγύρεις/ εγωπαθών και λαθρεπιβατών/ ούτε σε όσους πεζογραφήματα στοιχίζουν// ............................................................................... Θα κρίνει εκείνη πότε θα σε βρει/ αφού προηγηθεί σκληρή δουλειά/ πολύωρα του νου ταξείδια/ άπειρες τρικυμίες της ψυχής/ πάμπολλα νυχτοκάματα/ ώσπου να γίνει πλάστελίνη/ με αίμα και ιδρώτα ο γρανίτης// .............................................................................. Τότε θα δεις/ οι λέξεις είναι εφαλτήριο/ ώστς να φτάσεις πέρα απ' αυτές/ στην πεμπτουσία πραγμάτων της ζωής/ εκεί που βρίσκεται η Ποίηση πραγματικά// .............................................................................. Γιώργος Δουατζής// από τη συλλογή Χάρτινοι απόγονοι, 2021

Άχνα

Sylvia Plath ............................................................................... Το ποίημα είναι η άχνα της εκπνοής του ποιητή/ σ' έναν αρχέγονο καθρέωτη/ όπου χαράζει στίχους με το δάχτυλο/ κι όταν αφανιστούν από τον άνεμο/ βλέπει ολόγυμνο τγο πρόσωπό του.// ................................................................................ Γιώργος Δουατζής// από τη συλλογή Χάρτινοι απόγονοι, 2021

Κύκνειον άσμα

Κάποτε έγράψε ένα μεγάλο ποίημα./ Βραβεύσεις/ συνεντεύξεις/ κριτικές./ Έπειτα σώπασε οριστικά./ Μάταια πάσχιζε/ νύχτες ολόκληρες/ να ξεπεράσει/ μια φορά τον εαυτό του./ Ένα πρωί παρέδωσε τα όπλα./ Βγήκε στους δρόμους γυμνός./ Τουλάχιστον/ δεν έτρεμε τον θάνατο./ Είχε πεθάνει εδώ και ένα ποίημα. .............................................................................. Χάρης Μελιτάς// από τη συλλογή Τέσσερις ενοχές,2021

Ελάσσονες

Εκ πεποιθήσεως/ με θέλγουν οι ελάσσονες./ Οι κλίμακες της μουσικής/ οι τόνοι των χρωμάτων/ οι ποιητές προπάντων./ Αυτοί που ξέρουν/ πως θα λιώνουν εσαεί/ στο χώμα μιας φτηνής ανθολογίας/ κι εντούτοις ρίχνονται γυμνοί/ στις θάλασσες του ανείπωτου/ να μετρηθούν με το θεριό/ της αυταπάτης./ Δεμένοι στο κατάρτι / του ανεκπλήρωτου/ νύχτες ατέλειωτες/ δολώνουν αστραπές/ μήποως συλλάβουν/ επιτέλους έναν στίχο./ Ας νιώθουν πως οι λέξεις/ ξημερώματα/ θα επίστρέψουν ασφαλείς στο λεξικό/ τροφή για το επόενο/ ποίημα που διαφεύγει.// ......................................................................... Χάρης Μελιτάς// από τη συλλογή Τέσσερις ενοχές, 2021