Αργοπορημένη επανάσταση

Κύμαπα υφάλων σμίλευσαν την αλήθεια/ στον βράχο της μορφής σου/ Κάνω πως πιστεύω όσα μου λες/ την καθυστερημένη εφηβεία/ να μην διαταράξω/ Βγάλε πάνω μου τα απωθημένα/ που δεν τόλμησες να ξεστομίσεις// ............................................................................... Είναι καιρός να απαλλαγούμε από ταμπού/ να ξεπεραστούν οι προκαταλήψεις/ Το σώμα μου προσφέρω/ ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν/ για την ερωτική σου επανάσταση.// ............................................................................... Πασχάης Κατσίκας// από τη συλλογή Ρετάλια, 2020

Τη Σαρακοστή

Οι όμορφοι θνήσκουν νωρίς σε ηλεκτροφόρα σύρματα/ έχοντας δει μονάχα μιαν άνοιξη/ Κάποιοι αφού απότομα υψωθούν/ τσακίζονται σε ίλιγγο παραδομένοι/ κι άλλοι αγκιστρώνονται στης μυγδαλιάς τη μυρωδιά/ να περιμένουν τη ροζ ανθοφορία// ................................................................................ Πού πάνε όμως οι χαρταετοί όταν γεράσουν;/ όταν παλιώσουν πια/ τα νέα στα αποκόμματα που έχουν για ουρά; ................................................................................ Σε υγρά υπόγεια σταυρώνονται/ από το ζύγι κρεμασμένοι/ τις Καθαρές Δευτέρες καρτερούν/ που ο γιος πατέρας θα γενεί/ και τον καλαμωτό τους σκελετό/ θα ξαναντύσει με χαρτί.// ............................................................................... Παρχάλης Κατσίκας// από τη συλλογή Ρετάλια, 2020

Πατέρα

Σε είδα/ γκαργκόιλ από πέτρα που δεν θα ζωντανέψει/ άθλο του Ιάσονα πέρα στην Κολχίδα/ Σε άκουσα/ σαν Ύμνο Ορφικό προς τον Απόλλωνα/ όρχηση στις τραγικές του Αισχύλου παραστάσεις.// ............................................................................. Τρίμετρη Θέσπιδος φωνή/ δραματικός υπερσυντέλικος/ στα δρώμενα προσδίδοντας προοπτική/ από το λογείο του κάτω κόσμου/ σε κλάματα με ωθεί. ............................................................................. Ενύπνιο ήταν τελικά./ Ήχος λευκός άυλου επισκέπτη;/ Μην με ξυπνάτε δάκρυα/ αφήστε με στο όνειρο να ζήσω// ............................................................................. Πασχάλης Κατσίκας// από τη συλλογή Ρετάλια, 2020

Η κερασιά

Δεν με αγάπησε, τότε, στην αρχή/ Υπομονετικά ΄την περίμενα ν' ανθίσει/ Μελισσόθρεψαν κυψέλες τα λουλούδια της/ Ολοκληρώθηκε η επικονίαση/ Τα πέταλα έπεσαν, έδεσε ο καρπός/ Άλικο χρώμα η σάρκα/ Στα χείλη έστυψε ο χυμός της// .............................................................................. Την καταβρόχθισα μα δεν χόρτασα/ Το κέντρο της παραμένει καύκαλο/ Κουκούτσι άφθαρτο ο πυρήνας/ Σε οργωμένα χώματα την φύτεψα/ Την λίπανα με ποίηση/ Τόσο την έρανα με δάκρυα/ Πεισματικά αρνείται να βλαστεήσει.// ............................................................................... Πασχάλης Κατσίκας// από τη συλλογή Ρετάλια, 2020

Μην φοβάσαι το Ωμέγα

Σε δευτερόλεπτα μαυρίζουν τα πάντα/ περνώ στην ανυπαρξία/ Ό,τι κι αν φορέσω/ πάνω μου δεν στέκεται/ Ρούχα, δέρμα, κόκκαλα/ όλα μια μάζα αναμνήσεις/ Μόνο η αγάπη για μένα με ξαναντύνει/ επανεκκινώ σε κάθε ηλεκτροσόκ.// .............................................................................. Φθνίνουν τα χρόνια καθώς περπατάς/ Πας κι έρχεσαι στην κούνια ασυνόδευτος/ Κάνεις ποδήλατο χωρίς βοηθητικές/ Μαθαίνουμε την αλφαβήτα.// .............................................................................. Πρέπει να σου μιλήσω για το ωμέγα/ Να μην φοβασαι/ όταν σε αφήσω. ............................................................................... Πασχάλης Κατσίκας// από τη συλλογή Ρετάλια, 2020

Έρωτας αειθαλής

Απ' τη φωνή σου/ σ' ερωτεύομαι/ ξανά και ξανά/ κι από τα μάτια σου/ που πέπλο διάφανο/ της ψυχής σου είναι.// ............................................................................ Αλεξία Καλογεροπούλου// από τη συλλογή Μεθεόρτια έθιμα, 2020

Να τ' αγαπάς τα παιδιά

Να τ' αγαπάς τα παιδιά/ και να τα λογαριάζεις./ Δεν ξέρουν να λένε ψέματα/ πριν τα μάθεις εσύ.// ............................................................................ Θέλω να σου πω/ να τ' αγαπάς τα παιδιό/ και να τα σέβεσαι./ Μην τα ρυπαίνεις/ με τις λέξεις/ και τα χνώτα σου/ τα πολυκαιρισμένα.// ............................................................................ Να τ' αγαπάς τα παιδιά,/ όπω θα ήθελες να σ' αγαπούν/ όταν ήσουν παιδί.// ........................................................................ Αλεξία Καλογεροπούλου// από τη συλλογή Μεθεόρτια έθιμα, 2020

Επανάσταση

Της επανάστασης/ νωθρέ υπηρέτη,/ τι νόμιζες;/ Πώς θα άλλαζε κάτι;/ Πώς θα γινόσουν εσύ κάποιος άλλος;/ Πώς θα γινόταν ο κόσμος τάχα πιο δίκαιος;// ................................................................................ Όχι./ Σ' εκματαλλεύτηκαν πάλι,/ όπως συμβαίνει πάντα/ στα ημερολόγια των χρόνων.// ................................................................................. Μόνο που άλλα χέρια/ τραβούν τα κορδόνια σου τώρα./ Κι εσύ, θα είσαι πάντα ο «λαός».// ................................................................................. Αλεξίά Καλογεροπούλου// από τη συλλογή Μεθεόρτια έθιμα, 2020

Τα ποιήματα εντός μου

Τα ποιήματα/ που ακόμα δεν έγραψα,/ εντός μου βρίσκονται/ σαμ την πέτρα/ που περιμένει τον γλύπτη/ να τη λαξεύσει.// ............................................................................. Αλεξία Καλογεροπούλου//από τη συλλογή Μεθεόρτια έθιμα, 2020

Ελπίδα

Ξοδεύαμε τη ζωή μας ανόθευτοι, λέγαμε,/ από τον χώρο και τον χρόνο./ Τον Ιούνιο θερίζαμε ακούραστοι τα στάχια/ και το φθινόπωρο τα κίτρινα φύλλα των δέντρων μαζεύαμε/ από το νοτισμένο χώρα/ και πάντα γυρεύαμε να βρούμε κάτι νέο./ Τα βράδια αναζητούσαμε στον ουρανό το πιο λαμπρό αστέρι/ ως ένδειξη ελπίδας για κάτι που θα ερχόταν,/ που είναι κοντά, «θα δεις, θα 'ρθει», λέγαμε μεταξύ μας. Κι ακόμα περιμένουμε αισιόδοξοι για κάτι άλλο, μα όχι άδικα. Να,κάτι αχνοφέγγει.// .............................................................................. Αλεξία Καλογεροπούλου// από τη συλλογή Λέξεις στην άμμο, 2019

Μητέρα

Μητέρα, πατρίδα αλησμόνητη/ αγάπη πρώτη./ Μια αγκαλιά έχω γι' ανάμνηση/ και δυο χέρια στοργικά/ σε κάθε μου πτώση.// ....................................................................... Αλεξία Καλογεροπούλου// ααό τη συλλογή Λέξεις στην άμμο, 2019

Δυο λιόδεντρα

Από ψηλά αντίκρισα δυο λιόδεντρα/ τυλιγμένα στου ήλιου τη φωτεινή αγκαλιά./ Οι κορμοίτ τους άκαμπτοι,/ ασάλευτοι στο πέρασμα του χσόνου/ με χρυσοπράσινα στολίδια στα κλαδιά/ που χόρευαν ακούραστα/ σε κάθε γλυκό σκίρτημα του ανέμου./ Μαγευτική είναι πάντοτε η φύση της Ελλάδας.// ........................................................................... Αλεξία Καλογεροπούλου// από τη συλλογή Λέξεις στην άμμο,2019