Κρύφτηκε η μέρα στο κρυφτό μας (β)

Κρεμασμένη στο κάστρο η σημαία μας/ -κάστρο χωρίς στρατό δεν γίνεται-/ τρέχανε τα γυφτάκια να την κατεβάσουν/ κι αρχίζαμε τη μάχη της σφεντόνας./ Το απόγτυμα τρώγαμε παρέα/ ψωμί με βούτυο και ζάχαρη.// .............................................................................. Θοδωρής Βοριάς// από τη συλλογή Ανιλίνες, 2021

Οι στίχοι είναι σφαίρες (δ)

Κάποτε έγραφα ποιήματα/ κι ούτε θυμάσαι πού τα έκρυψες./ Μα οι στίχοι είναι σφαίρες/ τις ξεχνάς όταν γυρίσεις στη ρουτίνα/ της ειρήνης/ ξεδιπλώνεις κάποιο ρούχο/ και ξεφεύγουν στο πάτωμα/ και καρφώνονται στα μάτια σου.// ............................................................................. Τις νύχτες οι σφαίρες/ τρπώνουν στα όνειρό σου/ κι όταν δακρύζεις/ οπλίζει μέσα σου/ το ΄ποίημα ετοιμοπόλεμο// ............................................................................. Θεδωρής Βοριάς// από τη συλλογή Ανιλίνες,2021

Καταρρίχηση (α)

Να στραφείς μέσα σου, / αν θες να γράψεις ποιήματα,/ να συρθείς στα βράχια σου/ - καταρρίχηση στον γκρεμό/ με το κεφάλι προς της άβυσσο. ................................................................................ Θοδωρής Βοριάς// από τη συλλογή Ανιλίνες, 2021

χαμογελάνε μελαγχολικά οι θεοί

προσφέρουμε τα πάντα χρόνια τώρα/ για μια μικρή επιστροφή/ να μας επιτραπεί να βάλουμε και πάλι/ τα μαγικά γυαλιά μιας πρώτης νιότης/ σε χρώμα πράσινο ή βαθύ γαλάζιο// ............................................................................. αν και το ξέρουμε καλά/ πως δεν υπάρχει αντάλλαγμα/ κι από την αθωότητα/ είμαστε εξόριστοι για πάντα// ............................................................................. ίσως γι’ αυτό στον Όλυμπο απέναντι/ τις μέρες που σε εκπληκτική διαφάνεια/ οι χιονισμένες κορυφές του/ σχεδόν αγγίζουν τον ουρανό/ βλέπουμε τους δώδεκα θεούς/ να χαμογελάνε μελαγχολικά// ............................................................................. σαν να ζητάνε εκείνοι/ τη δική μας επιείκεια// ............................................................................. Τόλης Νικηφόρυο// από τη συλλογή Ανώνυμοι,2021

όλα τελειώνουν κάποτε

το ανεπαίσθητο άρωμα της προσμονής/ τα βήματά της στη γωνιά του δρόμου/ ένα τρέμουλο στα γόνατα/ η απόλυτη εγκατάλειψη στην αγκαλιά του// ............................................................................ όλα τελειώνουν κάποτε/ στα μάτια η εξαίσια λάμψη/ στα χείλη ή στο μολύβι/ η μεγάλη αγάπη/ το κάθε τι που ήταν για πάντα// ............................................................................ όλα φθείρονται/ όλα προδίδονται/ όλα τελειώνουν κάποτε// ............................................................................ και μένει απορημένη/ βουβή και δακρυσμένη/ πάνω από τα ερείπια/ η ψυχή/ μονάχα αυτή/ που πίστεψε βαθιά/ κι αρνείται απελπισμένα/ τη νομοτέλεια του θανάτου// ........................................................................... Τόλης Νικηφόρου// από τη συλλογή Ανώνυμοι, 2021

ουδέν καινόν

όλα έχουν γραφεί/ έχουν λεχθεί/ έχουν περιγραφεί με κάθε τρόπο/ κι όλα είναι γνωστά και οικεία// ............................................................................. εκτός απ’ το χαμόγελό σου/ το κάθε τι εκθαμβωτικά δικό σου/ που βέβαια δεν γνώριζαν/ χιλιάδες χρόνια πριν οι αρχαίοι/ και μαγεμένος/ ανακαλύπτω εγώ κάθε στιγμή// ............................................................................. Τόλης Νικηφόρου// από τη συλλογή Ανώνυμοι, 2021

δακρύζει η γνώση

είναι αδιέξοδη/ είναι καταθλιπτική/ κι όμως όλοι αγωνίζονται να την κατακτήσουν// .............................................................................. όσο όμως πιο πολύ κανείς βυθίζεται/ στον ωκεανό της γνώσης/ τόσο πιο έντονα νοσταλγεί την αθωότητα/ εκστατικά κοιτάζει τα παιδιά/ που τόσο απλά, τόσο φυσιολογικά/ απολαμβάνουν το ανεκτίμητο αγαθό/ που εκείνος έχει στερηθεί για πάντα// .............................................................................. η γνώση όλου του κόσμου/ δακρύζει/ μπροστά σ’ ένα παιδικό χαμόγελο// ........................................................................... Τόλης Νικηφόρου// από τη συλλογή Ανώνυμοι, 2021

κάπου εδώ περιπλανιέται

βλέπω μια γκρίζα και μελαγχολική/ παλιά φωτογραφία της γενέθλιας πόλης// ............................................................................ από τη μια άκρη της παραλίας ως την άλλη/ βυθίζομαι στα κάθετα δρομάκια/ στα λιτά έρημα καφενεία/ στα μέγαρα με τα κλειστά παραθυρόφυλλα// ............................................................................ κάπου εδώ κρύβεται η νιότη μου/ κάπου εδώ περιπλανιέται/ με το βλέμμα χαμένο στον ορίζοντα/ επαναστατημένη και ονειροπόλα// ............................................................................ μια νιότη που δεν γνώριζε την αθωότητά της/ κάπου στο παρελθόν περιπλανιέται/ στο τίποτα και στο πουθενά/ και πίσω από δακρυσμένα μάτια// ............................................................................ Τόλης Νικηφόρου// από τη συλλογή Ανώνυμοι, 2021

τα ζάρια επιλέγουν

αν ο παππούς μου από την Ήπειρο/ δεν είχε μεταναστεύσει στη Μικρά Ασία/ και αν δεν είχε γίνει η καταστροφή το “22/ ο πατέρας και η θρακιώτισσα μητέρα μου/ κορίτσι αυτή μιας άλλης προσφυγιάς/ δεν θα είχαν συναντηθεί στη Θεσσαλονίκη// ............................................................................. κι εγώ βέβαια δεν θα είχα γεννηθεί ποτέ// ........................................................................ χιλιάδες φανερές ή κρυφές ζαριές/ σε ανάκτορα έως και σε καταγώγια/ προετοιμάζουν τη ζαριά εκείνη/ που θα καθορίσει και τη δική μας ύπαρξη/ για να ακολουθήσουν άλλες ζαριές/ στα παιδικά κι εφηβικά μας χρόνια/ που τελικά θα τη διαμορφώσουν// ............................................................................. κι αν με κάποιο τρόπο είχε αφαιρεθεί/ έστω και ένα ζάρι ή τούβλο/ απ’ την πολυετή αυτή αλληλουχία/ το οικοδόμημα της ύπαρξής μας/ θα είχε καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος// ............................................................................. από κει και πέρα μπορείτε άνετα/ να μιλήσετε για ελευθερία του ατόμου/ και για προσωπικές επιλογές/ βέβαιοι ότι θα είναι απόλυτα βουβός/ ο σαρκασμός ή ο λυγμός// .......................................................................... Τόλης Νικηφόρου// από τη συλλογή Ανώνυμοι, 2021

Ανώνυμοι

είμαστε όλοι ανώνυμοι/ άμμος που σκορπίζει ο χρόνος/ στην έρημο του κόσμου// .............................................................................. στιγμιαίες λάμψεις/ φτερουγίσματα/ προσωρινή απόδραση/ από το τίποτα στην αυταπάτη/ ................................................................................ ζούμε τα δευτερόλεπτά μας/ σ’ ένα περίπλοκο οικοδόμημα/ επινοούμε θρησκείες και θεούς/ μήπως και παρηγορηθούμε για την αφόρητη αλήθει/α του πεπρωμένου// .............................................................................. είμαστε όλοι ανώνυμοι/ εναλλασσόμενες σκιές της ύπαρξης/ φαντάσματα σε θέατρο του παραλόγου/ ............................................................................... Τόλης Νικηφόρου// από τη συλλογή Ανώνυμοι, 2021

Ποιητική

Τα φωνήεντα μετέωρα, σαν σύννεφα/ απ’ το στενό αυλάκι της σκέψης/ στις ανοιχτές πεδιάδες των ονείρων./ Στίχοι σαν καταρράκτες σιωπηλοί/ γεμίζουν τους ξεροπόταμους της μοναξιάς./ Μνήμες από λύρες κι αυλούς/ και κύκλιους χορούς μπρος στη θυμέλη./ Τα στεφάνια μαραίνονται τόσο εύκολα/ όσο σκιρτά η καρδιά των ποιητών/ που ακόμη και στα μέγαρα/ λαχταράν ένα καμαράκι δροσιά./ Στον κόσμο τους είναι πάντα νύχτα/ που όμως τη φωτίζουν πυροφάνια./ Η πένα πάντα αδυσώπητη καιροφυλακτεί/ ̇ όμως το άγγιγμα των λέξεων και των δαχτύλων/ φέρνει μαζί του μια σταγόνα ουρανό/ από αυτόν που στερηθήκαμε/ για αυτόν που πολεμάμε τυφλοί/ μες στη χαρά της ήττας.// .............................................................................. Αριάδνη Πορφυρίου από τη συλλογη Ριζώματα, 2020

Έρωτας

Δεν θέλω να με πάρεις πάνω στην άμμο,/ όσο αλλάζω τις μορφές της Θέτιδας,/ μα εσύ, Πηλέας στιβαρός, να ατενίζεις το άπειρο,/ το ίδιο που ατένισες σαν έφυγα απ’ τη Φθία./ Δεν θέλω να με πάρεις μέσα στα σπαρτά/ μια Δήμητρα να καίγεται απ’ τ αγέρι του Ιασίωνα/ πριν πέσει επάνω του ο Ολύμπιος κεραυνός/ και γίνουν όλα ένα μαβί αστέρι του θανάτου./ Δεν θέλω να με πάρεις με την ασπίδα και το κράνος πλάι/ όσο το πετρωμένο τέρας ατενίζει βουβό,/ κι εγώ, που ήμουν σφάγιο εξιλέωσης,/ να γίνω βάλσαμο λιτό της φτερωτής σου αγκάλης./ Θέλω μονάχα νέκταρ τη φωνή του πόνου σου/ και αμβροσία το δάκρυ της γαλάζιας καρδιάς σου,/ όσο σε βλέπω ν’αναδύεσαι γυμνός απ’ τον Αχέροντα/ με λόγια που χαϊδεύουν σαν ατσάλι./ Νύχτωσε πάλι, μα δε μίσησα το σούρουπο,/ που τόλμησε να με χαϊδεύει όσο λείπεις…// ............................................................................ <b>Αριάδνη Πορφυρίου// από τη συλλογή Ριζώματα, 2020