Γη

Μάνα μας είναι η γη, είπε/ όλη μου τη ζωή αγρότης/ και το τραχύ του χέρι/ έσφιξε εκείνο της συντρόφου// .............................................................................. Με είπαν ονειροπόλο, είπα/ αλλά δεν γνώριζαν/ πόσο στέρεα μπορεί/ να πατήσει τη γη ο ποιητής/ κι έσφιξα ένα παιδικό μολύβι// ........................................................................... Έτσι, ριζώσαμε κι οι δυο στη γη/ με πρόσωπα σκαμμένα/ κάματο, ήλιο και ελπίδα/ όμορφοι σαν παιδιά/ που πρωτοαντίκρυζαν τον κόσμο/ και δυνατοί σαν αιωνόβιες ελιές// .............................................................................. Κι αναρωτήθηκα ξανά/ πόσες ματιές χωράει ο κόσμος/ πόσες προσλήψεις/ Ίσως, όταν το θέλεις/ δεν υπάρχει μοναξιά/ Σκέψου, μήπως δεν τόλμησες/ μα βυθιστείς άφοβα και βαθειά/ στων άλλων τη ματιά/ μήπως τη μοιρασιά αποστρεφόσουν// ........................................................................ Γιώργος Δουατζής/ από τη συλλογή Χάρτινοι απόγονοι, 2021

Μαργαρίτες

Δώσ' μου το χέρι σου, αγαπημένη/ σήμερα άνθισαν οι μαργαρίτες σου// .......................................................................... Είσαι/ η αφή των βιβλίων που αγάπησα/ οι μουσικές που με ταξίδεψαν/ οι ευωδιές που μου χαρίζει το κορμί σου/ οι φλύαρες μεστές σιωπηλές εικόνες/ που κατακλύζουν τα όνειρα μου/ η ζεστασιά που μοιραζόμαστε/ οι κάθε φορά μοναδικές αγκαλιασμένες νύχτες/ η ουσιώδης σπάνια συντροφιά/ στις κακοτράχαλες οδοιπορίες του νου/ ο χρόνος που λειαίνει τις αιχμηρές γωνίες μου/ η έσχατη πανδαισία των χρωμάτων/ όσα δεν μπορούν να ιστορήσουν οι λέξεις/ είσαι// ............................................................................. Και μην ανησυχείς/ πάντοντε θα φροντίζω να γίνουν όλα λευκά/ να μη χαθεί το χρώμα, η ομορφιά/ απ' τις δικές σου μαργαρίτες. Να ξέρεις, θα είμαι κάθε Άνοιξη εκεί/ για να τις βλέπω να ανθίζουν// .......................................................................... Γιώργος Δουατζής. από τη συλλογή Χάρτινοι απόγονοι, 2021

Ευγνώμων

Ευγνώμων ππυ ευτύχησα/ έστω στιγμές ελάχιστες/ ωστόσο ικανές να συντηρούν/ αίσθημα άδολης αγάπης/ τροφής πολύτιμης για τις ποιητικές διαδρομές// ............................................................................. ΚΙ όταν σκληρά συγκρούομαι/ με τον μοναδικό αντίπαλο τον εαυτό/ δέχομαι την εξάρτηση απ' όσους αγαπώ/ κι απ' την ανάγκη μοιρασιάς/ ευγνώμων που ευτυχησα/ μιας και κατάφερα να ζω και να μοιράζομαι/ μία γείωση μονάκριβη του ονείρου// ............................................................................... Αχ πόσο αληθώς ευγνώμων που ευτύχησα/ έστω ελάχιστες στιγμές// ..................................................................... Γιώωγος Δουατζής από τη συλλογή Χάρτινκ απόγονοι. 2021

Δυο μέτρα γης

Το φως μιας αστραπής/ η διάρκεια της ζωής/ και τρέχουν οι αιώνες// .............................................................................. Κι εσύ ισόβια αφελής/ αναρωτιέσαι τι ζητούν οι μαριονέτες/ που με πολέμους απειλούν/ σπορές θανάτου, πόνου, συμφοράς/ που αλωνίζουν στεργιές και θάλασσες/ σπέρνουν μίσος κι απώλειες/ μπουκώνουν με στείρες υποσχέσεις/ φανατισμένους και ηλίθιους υποτελείς// ........................................................................ Ηγετίσκοι αλλόφρονες/ έρμαια παραλογισμού/ μιλούν για μοιρασιές του τίποτα/ στον κόσμο των θνητών// ........................................................................ Ξεχνούν πως τους αναλογούν/ -όπως σε όλους μας-/ δυο μέτρα γης για να ταφούν// ........................................................................ Γιώργος Δουατζής/ από τη συλλογή Χάρτινοι απόγονοι,2021

Νήπιο

Ποιος τόλμησε να πει/ ότι τα όνειρα δεν ζουν ανάμεσά μας;/ Ποιος ότι δεν μπορεί το πνεύμα μας/ να σεργιανίζει ολόκληρη την οικουμένη;/ Ποιος ότι η υπέρβαση δυνατοτήτων εαυτού/ είναι τάχα μικρός σκοπός;// ................................................................................ Κάποιοι τολμούν/ αλλά εγώ θα είμαι εδώ/ να διασχίζω πλήρης αθωότητας τον κόσμο/ νήπιο αναλφάβητο/ μπρος στην πληθώρα όσων έχουν γραφεί/ κι όσων δεν γράφτηκαν ακόμα/ αμετανόητος, φέρελπις, διψασμένος/ ως κυνηγός του ανέφικτου/ για να το κάνω εφικτό// ................................................................................ Γιώργος Δουατζής/ από τη συλλογή Χάρτινοι απόγονοι, 2021

Άχνα

Το ποίημα είναι η άχνα της εκπνοής του ποιητή/ σ' έναν αρχέγονο καθρέφτη/ όπου χαράζει στίχους με το δάχτυλο/ κι όταν αφανιστούν από τον άνεμο/ βλέπει ολόγυμνο το πρόσωπό του// ''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''........................... Γιώργος Δουατζής/ από τη συλλογή Χάρτινοι απόγονοι. 2021

ανώνυμοι

είμαστε όλοι ανώνυμοι/ άμμος που σκορπίζει ο χρόνος/ στην έρημο του κόσμου// ...................................................................... στιγμιαίες λάμψεις/ φτερουγίσματα/ προσωρινή απόδραση/ από το τίποτα στην αυταπάτη// ........................................................................... ζούμε τα δευτερόλεπτά μας/ σ’ ένα περίπλοκο οικοδόμημα/ επινοούμε θρησκείες και θεούς/ μήπως και παρηγορηθούμε/ για την αφόρητη αλήθεια του πεπρωμένου// ...................................................................... είμαστε όλοι ανώνυμοι/ εναλλασσόμενες σκιές της ύπαρξης/ φαντάσματα σε θέατρο του παραλόγου// ........................................................................... Τόλης Νικηφόρου από τη συλλογή Ανώνυμοι, 2021

αισιόδοξος

όπως εκείνος που σφυρίζει/ ένα χαρούμενο σκοπό μες στο σκοτάδι/ που απλώνει ένα χέρι/ σ’ έρημους δρόμους/ ή ανάβει ένα φως/ σε λάμπα καμένη από καιρό// ............................................................................. κι όπως εκείνος που επιμένει/ να γράφει πάνω στο νερό/ που παραπατάει συχνά/ αλλά δεν πέφτει στον γκρεμό// .......................................................................... αισιόδοξος όπως εκείνος που φοβάται/ μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα/ αλλά σηκώνει το κεφάλι/ και αντικρίζει πίσω απ’ τις κάννες/ ένα πουλί να φτερουγίζει στον ουρανό// .......................................................................... Τόλης Νικηφόρου απά τη συλλογή Ανώνυμοι, 2021

δακρύζει η γνώση

είναι αδιέξοδη/ είναι καταθλιπτική/ κι όμως όλοι αγωνίζονται να την κατακτήσουν// ............................................................................. όσο όμως πιο πολύ κανείς βυθίζεται/ στον ωκεανό της γνώσης/ τόσο πιο έντονα νοσταλγεί την αθωότητα/ εκστατικά κοιτάζει τα παιδιά/ που τόσο απλά, τόσο φυσιολογικά/ απολαμβάνουν το ανεκτίμητο αγαθό/ που εκείνος έχει στερηθεί για πάντα// ................................................................................ η γνώση όλου του κόσμου/ δακρύζει/ μπροστά σ’ ένα παιδικό χαμόγελο// ......................................................................... Τόλης Νικηφόρου/ από τη συλλογή Ανώνυμοι, 2021

ουδέν καινόν

όλα έχουν γραφεί/ έχουν λεχθεί/ έχουν περιγραφεί με κάθε τρόπο/ κι όλα είναι γνωστά και οικεία// ............................................................................ εκτός απ’ το χαμόγελό σου/ το κάθε τι εκθαμβωτικά δικό σου/ που βέβαια δεν γνώριζαν/ χιλιάδες χρόνια πριν οι αρχαίοι/ και μαγεμένος/ ανακαλύπτω εγώ κάθε στιγμή/ .......................................................................... Τόλης Νικηφόρου από τη συλλογή Ανώνυμοι, 2021

όλα τελειώνουν κάποτε

το ανεπαίσθητο άρωμα της προσμονής/ τα βήματά της στη γωνιά του δρόμου/ ένα τρέμουλο στα γόνατα/ η απόλυτη εγκατάλειψη στην αγκαλιά του// ............................................................................ όλα τελειώνουν κάποτε/ στα μάτια η εξαίσια λάμψη/ στα χείλη ή στο μολύβι/ η μεγάλη αγάπη/ το κάθε τι που ήταν για πάντα// ............................................................................ όλα φθείρονται/ όλα προδίδονται/ όλα τελειώνουν κάποτε// ............................................................................ και μένει απορημένη/ βουβή και δακρυσμένη/ πάνω από τα ερείπια/ η ψυχή/ μονάχα αυτή/ που πίστεψε βαθιά/ κι αρνείται απελπισμένα/ τη νομοτέλεια του θανάτου// ............................................................................ Τόλης Νικηφόρου από τη συλλογή Ανώνυμοι, 2021

το θέατρο του παραλόγου

οι απόκληροι/ που γεννιούνται καταδικασμένοι/ και χάνονται νωρίς/ χωρίς καμία ευκαιρία στη ζωή// ...................................................................... οροσειρές αδικίας/ ωκεανοί δακρύων// ............................................................................. οι ευτραφείς πομπώδεις ιερείς/ που υμνούν έναν πανάγαθο/ ένα παντοδύναμο θεό/ σε μεγαλοπρεπείς ναούς// ............................................................................. το αιχμάλωτο πλήθος που καταπίνει/ το τεράστιο ψεύδος/ ως καταφύγιο από χιλιάδες φόβους/ και κυρίως τον φόβο του θανάτου// ............................................................................. κι όσοι στην ερημιά απελπισμένοι/ από το θέατρο αυτό του παραλόγου/ γράφουν μάταιες λέξεις και δακρύζουν// ........................................................................... Τόλης Νικηφόρου από την συλλογή Ανώνυμοι, 2021