Παρατηρητής

Στο παρόν ενός αυγουστιάτικου απογεύματος,

ζευγάρι λιβελούλες εκτελεί επίμονο δρομολόγιο
πάνω στη λευκή, ακτινωτή μαργαρίτα

η καλαμιά δίπλα, 
έχει μόνιμα στραμμένο τον λαιμό δεξιά,
λες και κάποιο αγαπημένο πρόσωπο
περιμένει να φανεί στον ορίζοντα.

Πάνω στο γαλάζιο φόντο,
τα άτακτα μυγάκια 
μοιάζουν με μικρά, μαύρα στίγματα
που ξέφυγαν από πινέλο απρόσεχτου ζωγράφου,

ενώ παραπλεύρως,
κουνούπια σαν αποφασισμένοι σμηνίτες 
θέλουν να ρουφήξουν
τον λιγοστό ήλιο που ξέμεινε, σούρουπο, στο κάδρο. 

Μια ματιά πιο πάνω, 
τα σύννεφα με σταθερό πηδάλιο,
συνεχίζουν το δρομολόγιό τους προς νότον. 

Όλα αυτά να εκτυλίσσονται αρμονικά
σε δύο τετραγωνικά βλέμματος
ενώ εμείς δεν μπορούμε να συνυπάρξουμε ρυθμικά
σε μιαν ολόκληρη γη. 


Μαριάνα Λαλαούνη
από τη συλλογή ΄Έρμαιο, 2019
  

Οργασμός

Χίλιες καμπάνες ξεχασμένης βασιλείας δοξάζουν τώρα
τ' άγγιγμά σου.


Μαριάνα Λαλαούνη
από τη συλλογή Έρμαιο, 2019

Στάδιο πρώτο

Είναι άγρια η ζωή χωρίς εσένα.
Το θηρίο μέσα μου με ζόρι το κρατάω συνετό. 
Ξεροκαταπίνω, το χαϊδεύω με τ' ακροδάχτυλά μου
ταϊζοντάς το ψέματα και όνειρα.
Κάπως πρέπει να το κρατήσω ζωντανό. 

Αγριεύει, θυμώνει, με κατηγορεί.
Γδέρνει τα νύχια στο κλουβί του
και ύστερα λυπημένο, κουρνιάζει χάμω.  

«Θα συνηθίσεις» του λέω σιγανά.
Μα οι μέρες δεν κερδίζονται με ψέματα.
Το βλέμμα του μέσα μου πονάει.
Θυμίζει αργό θάνατο.
Σώμα σκέτο,
να παλεύει με το τίποτα για τη ελπίδα.


Μαριάνα Λαλαούνη
από τη συλλογή Έρμαιο, 2019
 

Γραμμένο παιχνίδι

                                                στον ϊωνα

Σε λόφο προαστίων 
συμπτώσεις με οδήγησαν
και στην καταπράσινη αυλή
με τις εξωτικές χορεύτριες
και τους νωθρούς θαυμαστές τους, 

ένα λευκό πουκάμισο 
μοιάζει να κατοικείται από άγγελο.
Οι άλλοι άνθρωποι γύρω,
στα μάτια μου πέτρες.

Κάποιο γραμμένο παιχνίδι 
εκτυλίσσεται στα άσπρο σπίτι απόψε
και νιώθω μονάχη στο πεζούλι. 

Τα νύχια μου στο ποτήρι,
αμήχανα ξύνω. 
Σαν με πλησιάζει 
νιώθω τον κόσμο μου
να χάνεται αναμεσα
σε δυο γαλάζια μάτια
και στον ζωώδη χτύπο της καρδιάς μου. 

Τίποτε ξανά δεν θα 'ναι το ίδιο. 


Μαριάνα Λαλαούνη
από τη συλλογή Έρμαιο, 2019

΄Ερμαιο

Τα χάδια σου 
είναι μια γάτα που ακροβατεί 
πάνω στη σπονδυλική μου στήλη
και τα όνειρά μου
ποντίκια στα νύχια της.

Μαριάνα Λαλαούνη
από τη συλλογή  Έρμαιο, 2019

Έργο αρ. 21

Παρὰ πάσαν ἐλπίδαν σὲ μένα δόθηκε τὸ διπλάσιο!

Οἱ φίλοι στριμώχτηκαν στὴν νόμιμη μοίρα. Διάταξη

Τελευταίας βουλήσεως

Ὅριζε νὰ βροῦμε νερό· στὴν ἀνάγκη θ’ ἀλλάζαμε τὸν ροῦ

τῆς ἱστορίας· θ’ ἀνέβαινε τὸ βουνό, θὰ ἔμπαινε στὴν πηγὴ

Νὰ ξαναβγαίνει δάκρυ

Ἀπὸ τὴν κρήνη. Ἔτσι θὰ εἴχαμε γάργαρες συλλαβὲς στὶς Κορυσχάδες.

Μὲ τὸ πλεονέκτημα τοῦ δικαιώματος διάλεξα τὸ δῶμα

Ἅπλωνα τὰ στιχάκια μὲ τὶς τρεχούμενες στροφὲς ἀπ’ τὸ παράθυρο

Φύσαγε Βαρδάρης, στέγνωναν τὰ δάκρυα· ψίθυρος ἐκ διαθήκης.

Λάμπρος Σπυριούνης

από τη συλλογή Η εκ φύσεως, 2019

Προσχέδιο ιμπρεσσιονιστή (με νερομπογιές)

Κληρονόμησε δύο κήπους, τῆς γιαγιᾶς

Καὶ τῆς μητέρας, ὁ ἕνας πλάι στὸν ἄλλον

Ἄφηναν χῶρο ν’ ἀναπτυχθεῖ καὶ τρίτος

Μὲ αὐτὴν τὴν προοπτικὴ θὰ γέμιζε τὸ κάδρο.

Πελαργόνια, βαλεριάνες, ἀχιλέες, «μὴ μὲ λησμόνει»·

Θὰ φύτευε κι ἕνα ἄγαλμα ἀπὸ ὀπαλίνα

Ποῦ ὁμιλεῖ τὰ βράδυα στὰ κλαριὰ

Νὰ μεγαλώνουν τὸ πρωὶ τὰ φύλλα.

Θέλεις οἱ ψίθυροι, θὲς τὰ παραμύθια; Θυμήθηκε

Τὸ κολασμένο χαμόγελο τοῦ ρυθμοῦ του.

Σκέπτεται ν’ ἀφήσει τοὺς κήπους νὰ ρημάξουν

Ζιζάνια, τριβόλια καὶ διαόλια, «νὰ σὲ λησμόνει» ·

Νὰ βάλει τὸ κόκκινο φουστάνι, νὰ βγεῖ, νὰ πάει

Νὰ πάει γιὰ χορὸ στὸ Garden Bar ἢ στὸν γκρεμό.

Λάμπρος Σπυριούνης

από τη συλλογή Η εκ φύσεως, 2019

Με τ' ακροδάχτυλα της μνήμης

Νὰ ψηλαφίσω τὸ γόρδιο κρόσσι της

Νὰ ἀκουμπήσω τὸ χνούδι της

Νὰ χαϊδεύσω τὸ τούλι της

Νὰ θωπεύσω τὸ πέλος της

Νὰ ἀγγίξω το «νὰ τὴν, ἐδῶ»

Νὰ δῶ, ἔχει ἀφήσει στρίφωμα ἢ λήθη;

Νὰ ἀνατριχιάσω, ἔστω ἀπὸ τὸ ξέφτι τῆς μνήμης

Λάμπρος Σπυριούνης

από τη συλλογή Η εκ φύσεως, 2019

Συνταγή (γλυκό σταφύλι)

Λευκά, στενὰ χαρτιά, μολύβια δυὸ στὸ γραφειάκι

Παράθυρο γωνία, ὁ τοῖχος πλάτη γιὰ προστασία.

Τὸ τρίξιμο τῆς καρέκλας

Νὰ μοῦ θυμίζει πὼς στὸ ἴδιο κάθισμα ξαπόσταινε

Καὶ παραμίλαε, τί ἔκανε στὸν γάμο της - καὶ τί δέν.

Τὸ τρέξιμο τοῦ μολυβιοῦ

 «ε, ὃ

ε, ο, ἃ

ι, α, α, ἲ»

Πολλὲς φορὲς γλυκαίνομαι τὴν μία μὲ τὴν μητέρα

Μὲ τὴν θεὰ τὴν ἄλλη· σήκω κάτσε γράψε σβῆσε.

Ἀπὸ τὸν οὐρανὸ

Μὲ βλέπουν, ἀπὸ ἐκεῖ ψηλὰ νὰ εὐχαριστιέμαι

Τὰ γλυκὰ τῆς ἁγίας, καὶ τὸ πετιμέζι τῆς ἀγγέλου

Στὸν οὐρανίσκο

 «μὲ δυό, μὲ δυὸ σταγὸ

μὲ δυὸ σταγόνες λογισμὸ

ἡ φαντασία βράζει σταφυλάκι.»

Στὰ μάτια τοὺς τρέχουν σερμπέτια ἀνὰ-

Στάσιμα γιὰ νὰ κολλοῦν οἱ μελλούμενοι

Οἱ μελομένοι στίχοι!

Λάμπρος Σπυριούνης

από τη συλλογή Η εκ φύσεως, 2019

Από τη φύση του

Τὰ γενικὰ μέρη

Τὸ ἐντός, ἐκτὸς

Ὁ ἀντάρτης στὶς Κορυσχάδες

Ἡ ἀγρύπνια δεύτερη ζωὴ

Ποιητὴς ἀπὸ τὴν πηγή.

Τὰ βασικὰ κεφάλαια

Τὸ ἐδῶ, ἐκεῖ

Ὁ ἔλεγχος τοῦ γεμιστήρα

Ἡ δροσερὴ ἀγωνία στὸ παγούρι

Ποιητὴς στὸ χρῶμα.

Τὰ ἀναλυτικὰ τμήματα

Τὸ ἄλλο, ἀλλοῦ

Τὸ μάτι στὸ σκόπευτρο

Ἡ ἰδέα στὰ χέρια τῆς εὐθύνης

Ποιητὴς στὸ σχέδιο.

Τὰ εἰδικὰ θέματα

Τὸ δικό μου δικό σας

Ὁ κόκορας σηκωμένος

Τὸ ὅραμα τρέχει στὰ μάγουλα

Ποιητὴς ἀπὸ κούνια.

Οἱ συνθετικὲς ἑνότητες

Τὸ φαινόμενο στὸ μὴ λεγόμενον

Ὁ δείκτης στὴν σκανδάλη

Ἡ ἀνατριχίλα στὴν πλάτη τῆς συνείδησης

Ποιητὴς καὶ στὴ ζωή.

Οἱ ρυθμικὲς παράγραφοι

Τὸ αὔριο ντόρτια, μπορεῖ καὶ ἀσσόδυο

Ἡ πίστη στάζει στὶς παλάσκες

Τὸ μυστικὸ ἔξω ἀπὸ τὸν τάφο

Ποιητής, σοῦ λέω καὶ νεκρός.

Τὴν λαμπάδα σου δίνω

Γιὰ νὰ δεῖς στὸν καθρέφτη.

Δὲν τὰ ξεχωρίζεις;

Καταραμένος νὰ ’σαὶ

Καὶ σὺ καὶ τὰ στιχάκια σου.

Λάμπρος Σπυριούνης

από τη συλλογή Η εκ φύσεως, 2019