Επιστρέφει

        Επιστρέφει το ποίημα

        με όλα τα καρφιά

        γδέρνοντας τις τρυφερές επιφάνειες

        Κουρελιασμένο

        Προφητεύοντας

        ανάμεσα σε αληθινούς

          
        ανάπηρους ανθρώπους

         Μυρτώ Αναγνωστοπούλου
         αδημοσίευτο 

Μεγάλες προσδοκίες

Ξόδεψα τη ζωή μου βηματίζοντας
απ' το μηδέν ως το μηδέν
κι άλλοτε πάλι
στο δέντρο της αναμονής κρεμάμενος
να σας κοιτώ από ψηλά, ελπίζοντας
πως θα μου γνέψει ο άνεμος 
να τον φιλοξενήσω. 
Εντούτοις, τι μυστήρια μουσική
να ψηλαφείς τα πλήκτρα του καιρού
χωρίς ν' ακούς ούτε κάτι σπουδαίο. 
Να λες, δεν γίνεται
θ' ανοίξει μια πληγή
να με τραβήξει επιτέλους απ' το τέλμα.
Ας πούμε ένας έρωτας ασύρματος
μια λέξη ανείπωτη μα χιλιοειπωμένη
ένα σκαρί με ραγισμένες μηχανές
μια Κυριακή χωρίς ισοπαλία. 

Χάρης Μελιτάς
από τη συλλογή Εξαιρέσεις, 2018

Λευκή κόλλα

Λυπάμαι Κύριε, είπε ο ποιητής
αφήνοντας στην έδρα το γραπτό του.
Χιλιάδες χρόνια δεν σας είδα πουθενά
οι βοηθοί σας επί γης παρέδιδαν
μαθήματα καθολικής ευθύνης.
Σ' ένα θρανίο έμπλεο οξείδια του φόβου
διδάχτηκα πως φταίω εκ γενετής
αρίστευσα στο τεστ των ενοχών
απολογήθηκα με λέξεις αλεξίσφαιρες
ενώπιον ανθρώπων και ανθρώπων.
Στα παιδικά φαντάσματα
στις εύφορες γυναίκες
στις διψασμένες θάλασσες
στις άπιστες σημαίες. 
Και τώρα άκριτος κριτής
μιλάτε στην σκιά μου
ζητώντας να δηλώσω ανομήματα
πριν υποστώ τις νόμιμες κυρώσεις.
Φοβάμαι θα με κόψετε αλλά
αδύνατον να γράψω πεθαμένος. 

Χάρης Μελιτάς
από τη συλλογή Εξαιρέσεις, 2018

Το παιχνίδι

Ήταν κάποτε, που λες, ένα παιχνίδι.
Παιζότανε με πιόνια μυστικά
φαντάσματα, τρελούς και γελασμένους.
Δεν παίχτηκε ποτέ μια Κυριακή
στα γήπεδα, στα πάρκα, στις πλατείες.
Μόνο στα χαρακώματα, ενίοτε 
σε χάρτες, σε κρυψώνες, σε σφαγεία. 
Δεν ήταν οποιοδήποτε παιχνίδι.
Σκληρό. Δαπανηρό. Ολισθηρό.
Ο παίχτης μάθαινε τυφλή σκοποβολή
πυροβολώντας έναν φόβο και μια μάνα.
Αν κέρδιζε γυρνούσε στο μηδέν
αν έχανε μαρμάρωνε μπροστά στους επισήμους. 
Παράξενο παιχνίδι. Αλλοπρόσαλλο. 
Τέλειωνε συνήθως πριν αρχίσει
κι άρχιζε ακριβώς μετά το τέλος του. 
Ήτανε κάποτε, που λες, ένα παιχνίδι. 

Χάρης Μελιτάς
από τη συλλογή Εξαιρέσεις, 2018

Ειρηνικό ανακοινωθέν

Κανένα νέο 
πλέον από το μέτωπο.
Μόνο ρυτίδες. 

Χάρης Μελιτάς
από τη συλλογή Εξαιρέσεις, 2018

Σχήμα πρωθύστερο

Πόσο λυπάμαι όταν ερωτεύομαι. 
Από νωρίς βουλιάζω στο αναπόφευκτο 
κατρακυλώντας τα σκαλιά της λογικής
να δω τι άφησε σε μένα ο ταχυδρόμος.
Παραμερίζω τους παλιούς λογαριασμούς
ψάχνοντας έναν φάκελο που εγκλείει 
την ημερομηνία λήξεως του έρωτα. 
Οι φίλοι, καρφωμένοι στο μοιραίο
τον θάνατο εξορκίζουν με τεχνάσματα
ποτίζουν με κονιάκ στο κυλικείο
το φίδι που τους τρώει τα σωθικά,'
υποψιάζονται πως σάλεψα γιατί  
πενθώ το δρομολόγιο της καρδιάς
κι όχι το αγγελτήριο της φυγής μου. 
Εντούτοις το εφήμερο του έρωτα
σκάβει βαθύτερα από τον φόβο του θανάτου. 

Άλλο να σε ξυπνάνε οι βροχές
κι άλλο οι εφιάλτες. 


Χάρης Μελιτάς
από τη συλλογή Εξαιρέσεις, 2018

Black is black

Όχι.
Δεν θα λυγίσω σε ληγμένα λογοπαίγνια
στους κρεμασμένους ουρανούς των πυροτεχνημάτων.
Δεν θα φορέσω τις στολές των ποιητών
να ρίξω φως στο μαύρο νυφικό σου.
Είσαι το σκυθρωπό, σκληρό, σκοτάδι.
Αχόρταγο. Ατόφιο. Ανεξίτηλο.
Πνίγεις τα χρώματα, σκοτώνεις τα πουλιά
χιλιάδες κρέπια τυλιγμένα στο κορμί σου.
Δεν έχουν οι ιππότες πιθανότητες.
Ποιό ξίφος να ξεσκίσει τις σκιές;
Ποιό ποίημα μπορεί να σε διαλύσει;
Κι όμως, ξερνάει λάβα το σκοτάδι σου.
Δεν είναι λάβα
είναι τέφρα αλλοτινή
διάσπαρτη στις όχθες της πληγής
κοκκαλωμένη.
Όχι.
Δεν θα σκαλίσω τις ανταύγειες του χθες
δεν θα συλήσω συλλαβές να σε φωταγωγήσω.
Μ' ένα μαχαίρι τροχισμένο στην ψυχή
θα κόψω το σκοτάδι σου κομμάτια.
Να σε γευτώ
να χύσω μαύρο δάκρυ.

Χάρης Μελιτάς
από τη συλλογή Εξαιρέσεις, 2018

Εξετάσεις

Εντάσεις, υστερίες
υπερπροσπάθεια, πανικός. 
Μάτια θολά καρφωμένα στο άπειρο
χείλη σφιχτά μπλοκάρουν λες την ψυχή. 
Ευνουχισμένες προσωπικότητες
πίσω από τετράδιο Πανελλαδικών
ηναύς, τηςνεώς ...
η παραγώγιμη συνάρτηση f ...
η μεταβαλλόμενη κίνηση ...
η μαύρη τρύπα του μέλλοντος ...
... τους ρουφά ... κανένα έλεος !
Κάποτε τους ξερνά ζαλισμένους
σκυφτούς, οικογενειάρχες, δημόσιους υπάλληλους.
Η ξεδοντιάρα μηχανή του χρόνου
φτύνοντας τα γρανάζια της
έφερε σε πέρας το έργο !
Άλεσε για άλλη μια φορά
τα όνειρα μιας γενιάς
χάριν του Συστήματος.
Εύγε !

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου
από τη συλλογή Ψυχόγραμμα, 2014

Φωνές χαμένες

Φωνές χαμένες στα μονοπάτια των ονείρων.
Ονειρεμένα πρόσωπα που φύγαν
κι αφήσαν πίσω τους 
απομεινάρια αστρικής σκόνης -=
ασημένιες ανταύγειες 
στον ορίζοντα του κόσμου -

Αγαπημένες φωνές χαμένες, λησμονημένες
μέσα στο άπειρο του χωροχρόνου.
Ψιθύρισμα αστεριών, τρεμόπαιγμα βλεφάρων. 

Απομεινάρι μακρινό κι ανέγγιχτο
στο ζοφερό σκοτάδι των αιώνων.

Αγαπημένο όραμα ζωής
Απόμακρο όραμα ύπαρξης.


Αφροδίτη Διαμαντοπούλου
από τη συλλογή Ψυχόγραμμα, 2014

Error

Ανοιχτός υπολογιστής
Μυαλό κολλημένο
Error ...
Φιλίες που μυρίζουν ναφθαλίνη
Ιδανικά που ξεπουλιούνται όσο όσο
Αγάπες που τρέμουν μήπως φανερωθούν
Ζωές που πνίγονται σε τρικυμίες δακρύων
Error ...
Βοήθεια !
Θέλω να ξεκολλήσω από εδώ
Ας με βοηθήσει κάποιος
Άνθρωπος ή ... έστω Τεχνολογία

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου
από τη συλλογή Ψυχόγραμμα, 2014

Ούτε

Ούτε απόψε δεν έστειλες ένα σημάδι. 
Μάταια ψάχνω ...
Και δεν είναι αυτό που πονάει.
Αυτό που πονάει είναι 
ότι στο φως των αστεριών
ψηλαφίζω κάθε νύχτα
το ιδεόγραμμα των χειλιών σου.

Αφροδίτη Διαμαντοπούλου
από τη συλλογή Ψυχόγραμμα. 2014

Χορεύοντας στη βροχή

Στο δρόμο βγαίνω γυμνή

χωρίς κανένα ίχνος ντροπής

τα χέρια απλώνω προς τον ουρανό

προσπαθώντας να πιάσω τις πολύτιμες για μένα σταγόνες

τις κοιτάζω και χαμογελάω

ατελείωτη αίσθηση ελευθερίας κατακλύζει το κορμί και τη ψυχή μου

ενώ ταυτόχρονα χορεύω

απολαμβάνοντας το υγρό στοιχείο να πέφτει πάνω στο κορμί μου

και τότε σε βλέπω να με πλησιάζεις

μου πιάνεις το χέρι και μου λες

«έλα να χορέψουμε μαζί»

ενώ ταυτόχρονα με αγκαλιάζεις

και τότε εγώ σου χαμογελάω

πειράζοντας τα βρεγμένα μαλλιά σου

και παρατηρώντας τη βροχή στα χείλη σου

πλησίασα να απολαύσω τη γεύση της

και ολοκληρώσαμε ΜΑΖΙ έναν πανέμορφο χορό

το χορό της βροχής

το χορό της ΑΓΑΠΗΣ

Χριστίνα Νάκου

δημοσιευμένο στην ομάδα της στο facebook