Θυμάσαι;

Θυμάσαι;

Μαζί χτίζαμε πάνω στη θάλασσα χάρτινα φεγγάρια

Ώσπου μια μέρα τα σημάδεψες

Εκατομμύρια σημάδια πάνω στο χαρτί

Εκατομμύρια σημάδια πάνω στο φεγγάρι

Εκατομμύρια σημάδια πάνω στη θάλασσα

Αλήθεια πως ένιωσες;

Πως νιώθεις που ακόμη σκορπίζεις τα χάρτινα φεγγάρια μας στο άπειρο;

Που σημαδεύεις το χαρτί, το φεγγάρι, τη θάλασσα;

Μαριάννα Γεωργοτά

αδημοσίευτο

Θα βρω μια ήρεμη θάλασσα

Θα βρω μια ήρεμη θάλασσα

Θα μοιάζει με γαλάζιο λιβάδι που φυτρώνουν  παπαρούνες και στάχυα

Θα θερίσω ένα μπουκέτο γεμάτη αγκαλιά

Θα κλείσω τα χέρια σα μαγιάτικο στεφάνι

Θα γεμίσω το βάζο με δεκάδες από δαύτα

Θα είναι θέρος και ας είναι Αύγουστος

Το καλοκαίρι θα αρχίζει με τη γιορτή τη Παναγιάς

Θα τελειώνει με τη πιο μεγάλη πανσέληνο

Θα είναι λίγο μα θα ναι ολόκληρο, γεμάτο

Θα ζυμώσω με στάχυα

Θα φτιάξω κόκκινο γλυκό ψωμί

Θα αλωνίσω

Θα ζέψω μια όμορφη αντιλόπη

Θα σπείρω σε ακρογυάλια απόμερα

Θα ανοίξω σα βεντάλια ανοιχτή

Ο Αύγουστος είναι ο αγαπημένος μου μήνας

 Μαριάννα Γεωργοτά

αδημοσίευτο

Κρύφτηκες

Κρύφτηκες

Μαζί με τα παλαιολιθικά κοχύλια

Κόλλησες πάνω στο βράχο

Θυμάσαι άραγε;

Μονάχα με κοίταζες

Μετά ήρθε το υπέρτατο,το αέναο

Το άπλετο

Το ασυμβίβαστο

Τώρα χάθηκες μέσα σε καθαγιασμένα χώματα

Θα σε βρω την αυγή

Εκείνη την υπέροχη ώρα με τις μαβιές γραμμές

Που εσύ κολλάς στη σκέψη μου

Και ο ουρανός χαράζει

Μαριάννα Γεωργοτά
αδημοσίευτο

τα τιμαλφή της προσευχής

Λοιπόν ώρα για ποίηση
κι άλλα του λόγου τιμαλφή.

Στύβεις σα λεμονόκουπα
ώσπου ν' αδειάσεις την ψυχή
Στάζεις πηχτά αποστάγματα
σε μελανά στιχάκια
το εξαίσιο των λέξεων θυμίαμα
να μην εξατμιστεί
η μυρωδιά της σάρκας σου
που καίγεται βουβά
το αίμα των ονείρων σου
ευλαβικά βαθύ να φυλαχτεί
στης μνήμης το μπουκάλι.

Καθώς της νύχτας η σιωπή
μες στο δωμάτιο θα τρίζει,
σκυφτός εσύ προσεύχεσαι
ανόσιε, ρημαγμένε ποιητή. 


Μαρία Πολίτου
από τη συλλογή Επιτέλους αποβίβαση, 2018

πατρίδα

Στόματα ανήμπορα πικρά
μισοσκότεινα γεφύρια μάτια
βλέμματα όρνια αγριεμένα

Χρεωκοπούν οι τράπεζες
εκπορνευμένων μας ονείρων

Μόνη κι αγέλαστη η σιωπή
στην άρρωστη ρακένδυτη
να σέρνεται την πόλη

Κι αυτή η ασταμάτητη νεροποντή
νοικοκυρά να γδέρνει μανιασμένη
τις ανεξίτηλες ντροπές
από τα πεζοδρόμια της ιστορίας

Κι εσύ ακόμη λέξεις πιπιλίζεις
πάλι εσύ για ποίηση μιλάς; 


Μαρία Πολίτου
από τη συλλογή Επιτέλους αποβίβαση, 2018

θαλασσινό κοιμητήριο

Γέμισε η θάλασσα σταυρούς.

Χέρια υψωμένα αποζητούν τον ουρανό
παλάμες παιδικές σκάβουνε το νερό

-εδώ Θεός, εκεί Θεός, που 'ναι ο Θεός-

διψούν για ουρανό.

Λεπίδες το φως στο ηλιοβασίλεμα
τις τυραννισμένες φλέβες χαράζει
και βυθίζονται
βυθίζονται
αργά σπαραχτικά
βουλιάζουν
με τα μάτια ορθάνοιχτα
ανοιχτά και άδεια

γιατί κάπου τα ξέχασαν εκεί

στους γκρεμισμένους τοίχους του σπιτιού
στα ακρωτηριασμένα χέρια του πατέρα
στης μάνας το γέλιο το στερνό.

Κι έγινε κόκκινη η θάλασσά μου
Κι έγινε η θάλασσα μου μαύρη

η θάλασσα που με γέννησε

θλιβερό νεογέννητων
νεκροταφείο ελπίδων.


Μαρία Πολίτου
από τη συλλογή Επιτέλους αποβίβαση, 2018

μετάγγιση

                        και είδεν ο θεός το φως, ότι καλόν
                                                           Γένεσις,1.4

Με του φωτός την κοφτερή λεπίδα
βαθιά το ανέραστο χάραξε σκοτάδι
ξέσκισε ανελέητα τις σάπιες σάρκες

να
     στά
            ξει

στις παλάμες μας
σιγά σιγά κι ηδονικά

ο από μέσα ήλιος.


Μαρία Πολίτου
από τη συλλογή Επιτέλους αποβίβαση, 2018

γιορτινή ευωχία

Γεμάτο το τραπέζι μας
με κρέατα κι εδέσματα εκλεκτά
γλυκό κρασάκι ίαμα
άλικο κυματίζει
στα υψωμένα πρόποσης ποτήρια
δώρα στο σπίτι γέλια ή φωνές
λαμπιόνια και στολίδια
ξέφτια αληθινών χρωμάτων
την άστεγη μας ντύνουνε ψυχή
- ξέφτια ξενόφωνα -
από το γιορτινά της ρούχα

να μην ουρλιάζει ζώο μοναχό
μέσα στο κρύο κάτω
στο ανερμάτιστο κάλπικο φως

να μη φοβάται τέλος τέλος
τ' ολόγιομο σκοτάδι το δικό της

τίποτα να μη θυμίζει μια πληγή
τεράστια που χαίνει. 


Μαρία Πολίτου
από τη συλλογή Επιτέλους αποβίβαση, 2018

αποβίβαση

Σε πολιτεία εχθρική σταμάτησε το τρένο. 

Απ' την αρχή κάτι δεν πήγαινε καλά
σε τούτο το ταξίδι.
Τριξίματα
ήχοι παράταιροι μεταλλικοί
μαύρα τα σύννεφα οι καπνοί
των τζιτζικιών εμόλευαν
το πύρινο τραγούδι
και μουτζουρώναν τα θαυμαστικά
στις άκρες τ' ουρανού. 

Από καιρό πια ανήμπορο το τρένο. 

Τις ράγες χιόνι σκέπασε πυκνό.
Βαθιά κοιμήθηκαν τα όνειρα.
Τζάμια υγρά δακρύζουμε καμιά φορά
στα ποιήματα
σπόρος θεριεύει αρωματικός
ανθοφορία απρόσμενη
στη μέση του χειμώνα.

Μια Κυριακή με ρόδινο φιλί στέκει στην αποβάθρα.
Ας κατεβούμε από το θλιβερό βαγόνι.
Είμαστε ακόμη ζωντανοί, θαρρώ. 


Μαρία Πολίτου
από τη συλλογή Επιτέλους αποβίβαση, 2018

Παράπονο

μου έμαθες πολλά

τόσα πολλά

που επηρέασαν

δεν ήταν δυνατόν

σκέψη και ζωή

την αγαλλίαση που δίνει 

η εκπλήρωση του καθήκοντος,

τη χαλύβδινη θέληση

για την επιτυχία του σκοπού, 

την αγάπη, τη φροντίδα

για όλα τα παιδιά του κόσμου

που εξευγενίζει την ψυχή 

και φέρνει στα μάτια τους

το φως της ελπίδας

ένα όμως δεν μου έμαθες

αυτό που έχω ανάγκη

πάνω απ'΄όλα

που θα μου έφερνε

τη λύτρωση.

δεν μου έμαθες 

πώς να ζω χωρίς εσένα.

Θεσσαλονίκη, 11.9.2018

Βύρων Βλάχος

αδημοσίευτο

Η Λέσχη Ανάγνωσης της Ποίησης για τη Σύλβια Πλαθ

Μετά τη μεγάλη επιτυχία των εκδηλώσεων για τον Γιώργο Θέμελη, τον Ναζίμ Χικμέτ,τη Ζωή Καρέλλη, τον Τ.Σ. Έλιοτ, τον Γ.Θ. Βαφόπουλο, τον Πωλ Ελυάρ τον Ν.Γ. Πεντζίκη,τον Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι και τον Τάκη Βαρβιτσιώτη και μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, η Λέσχη Ανάγνωσης της Ποίησης παρουσιάζει το έργο της Σύλβια Πλαθ τηνΠαρασκευή, 5.10.2018, στις 8.00το βράδυ, στη Στέγη της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης, Δημοσθένους, 4 (πλάι στην Πλατεία Αριστοτέλους).

Εισηγήτρια η βιολόγος και ποιήτρια Μαρία Λάτσαρη. συντονιστής ο Τόλης Νικηφόρου. Θα προβληθεί η ανάγνωση δύο ποιημάτων της Σύλβια Πλαθ από την ίδια την ποιήτρια και θα αναγνωστούν ποιήματά της στα αγγλικά και τα ελληνικά από μέλη της Λέσχης Ανάγνωσης. Θα ακολουθήσει συζήτηση. 

Η εκδήλωση είναι όπως πάντα ανοιχτή σε όλους τους φίλους της ποίησης.

Το καταφύγιο

                              Στους γονείς μου και στη Χαρά και στον Γιάννη

Ένα μικρό εξοχικό εκεί κάτω στον Νότο
κρυμμένο με ασφάλεια μέσα στην πρασινάδα.
Κουκουναριές, αμπέλια, συκιές το περιβάλλουν
το αγκαλιάζουν στοργικά, γλυκά το προστατεύουν
με την πλανεύτρα θάλασσα κυκλώνοντας το τρυφερά
με απλοχεριά χαρίζοντας το γλυκοθρόισμα της.
Εκεί περνούσα από μικρή τα πιο γλυκά
τ' αξέχαστα μου καλοκαίρια. 
Εκεί μεγάλωσα, έζησα, ένιωσα λύπες και χαρές,
απώλειες προσώπων. 
Σαν καταφύγιο μικρό των παιδικών ονείρων,
μία γωνίτσα μυστική, αντίσταση στον χρόνο,
ένας παράδεισος μικρός που πάντα με προσμένει 
να με γεμίσει με όμορφες και ξέγνοιαστες στιγμές.

Σοφία Παπαχριστοφίλου
από τη συλλογή Νοσταλγός κατά συρροήν, 2018