Ήσυχα κοιμάται το σκοτάδι

Ακούω, περπατούν κόκαλα στο βάθος

ρίζες που τανύζονται, σκουλήκια·

έχει η γη μια ζωή που δε φαίνεται και με καλεί.

Άξια πλησιάζω τις ομιλίες των αιώνων

αυστηρή πατρίδα πώς βυθίζομαι μέσα σου!

Θέλοντας να γιατρέψω τις πληγές μου

εκεί όπου άλλοι φοβούνται μόνο να κοιτάξουν

χτίζω στέρνες με δάκρυα

σπίτια με ξύλα που σαπίζουν.

Εδώ είναι η χώρα των λησμονημένων.

Στοργικά κρατάω τα κρανία στις παλάμες μου

νανουρίζω τις άδειες κόγχες από μάτια που έλιωσαν

και δε φοβάμαι, δε φοβάμαι, δε φοβάμαι.

Στα πόδια μου σαν σκύλος

ήσυχα κοιμάται το σκοτάδι.

Κυριακή Αν. Λυμπέρη

από τη συλλογή Το ωραίο το φτιάχνεις, 2019

Το πένθος ταιριάζει στη γυναίκα

Ποιος ουρανός δανείστηκε το σώμα σου;

Θα έλειπα εγώ.

Και πέφτουν σαστισμένοι άγγελοι

σκοντάφτοντας σε περιοδεύοντα φεγγάρια.

A, γυμνόποδη σε ξαναβρίσκω

ανυπεράσπιστη

το πένθος λες και μου ταιριάζει·

η κλίνη μου, η κλίση μου

τραντάζεται

από την ανορθογραφία των ερώτων.

Θα μείνω όμως λέω γυναίκα  αμετανόητη

τα ξέπλεκα μαλλιά μου θα δωρίζω στους ανέμους

και στα ξεθωριασμένα μου φορέματα

στα βάθη των ωρών

θα γράφω με φιλιά την άβυσσο.

Κυριακή Αν. Λυμπέρη
από τη συλλογή Το ωραίο το φτιάχνεις, 2019

Τα παιδιά

Στα παιδιά ταιριάζουν τα παραμύθια

ομιλίες ανθρώπων για τ' αόρατα

νεράιδες, αερικά, τζίνι.

Τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν τι θα πει ποτέ, αύριο

απορία φυτρώνει στα μάτια τους

σαν δάσος που εργάζεται πλάθοντας ρίζες.     

Νανουρίσματα ζητάνε όλο τα παιδιά

με μικρές καλές μάγισσες και γοργόνες

κι ένα βλασταράκι ουρανό

να βάφει πάντα λουλακί το ταβάνι.

Θέλουν το φιλί της καληνύχτας από ζάχαρη

και το χάδι αεράκι από κήπους με γιασεμιά

να διανυκτερεύει πάντα στα φωτάκια του ύπνου τους.

Είναι σοφά τα παιδιά κι αφήνονται

στις χαρές της κάθε μέρας ολόσωμα

κι έχουν θαυματουργά δάχτυλα που ξέρουν

να ζωντανεύουν τους πεθαμένους.

Α, είναι τα παιδιά ρυάκια που καθαρίζουν τον κόσμο

και το κάθε γελάκι τους πρόκα στο μάτι του Κακού.

Κυριακή Αν. Λυμπέρη

από τη συλλογή Το ωραίο το φτιάχνεις, 2019

Πρόβα θανάτου

Είπες το τίποτα με πάρα πολλούς τρόπους.

Ας είχα αυτιά ν' ακούσω.

Πως ξεγελάστηκε μπορεί να πει κανείς

μόνο όταν δεν το 'χει επιτρέψει.

Λοιπόν η φαντασία είναι μια πόρνη

που σ' επισκέπτεται για μπελάδες

κι έχει στην καλτσοδέτα της την αυταρέσκεια

γαρύφαλλο κόκκινο.

Έμοιαζε με αίμα

αυτή η υγρασία που μου χάρισες

για λίγο, για τόσο λίγο όμως

για πόσο θα μπορούσα άλλωστε

να περπατάω με πόδια δανεικά;

Πώς ονομάζεται η δοκιμασία μου

Τέχνη ή Έρωτας

ή μήπως κι απ' τα δυο αρρώστησα μαζί;

Και τι φοβάμαι τώρα περισσότερο;

Πως στην ερώτηση αυτή

ίσως θα πρέπει ν' απαντήσω.

Κι έτσι στον ύπνο λέω ν' αφεθώ

ύπνο που θα τον πεις πρόβα θανάτου

πες τον, αν θέλεις, ύπνο εντελώς προβάτου

αφού και ξύπνιοι που είμαστε σημαίνει

ότι κοιμόμαστε με μάτια ανοιχτά.

Κυριακή Αν. Λυμπέρη

από τη συλλογή Το ωραίο το φτιάχνεις, 2019

  

Το κλειδί της μουσικής

Έστριψα τέλος το κλειδί της μουσικής.

Αντί για λάδι, δάκρυ απαίτησε η κλειδαριά.

Ίσως και να μπορέσω τώρα να παίξω κάτι για σένα.

Τα άλλα κρέατα κρέμονται στο περίπτερο ωστόσο

-νόμοι της προσφοράς θα έλεγε κανείς-

λοιπόν για δείπνο γνωριμίας φάτε μάτια ψάρια.

Στο μεταξύ

έχω στο στήθος μου ένα βάραθρο και κατεβαίνω

και δεν ξέρω αν θα φτάσω πού.

Να μπορούσα τουλάχιστον φιλτράροντας τη λύπη μου

να φτιάξω κάνα δυο ωραίους στίχους

στις πολυθρόνες της υπομονής που κοπροσκυλιάζω

με την αγέραστη μάγισσα την Απουσία

και με πνίγει στα σαλιάρικα νταχτιρντί του

το έκπαγλο βρέφος ενιαίο ύφος.

Κυριακή Αν. Λυμπέρη

από τη συλλογή Το ωραίο το φτιάχνεις, 2019