Άτιτλο (με μαλακό μολύβι ...)

με μαλακό μολύβι 
να γλιστράει στο χαρτί
γράφονται ποιήματα αγάπης

το άλλο το σκληρό του έρωτα
ζητάει κοφτερή ακίδα
βίαια να πέφτει 
να χαράζει τις σελίδες

κι όταν κουρέλι γίνει το χαρτί
να γράφει πάνω σου
κατάσαρκα

ποιος είπε ότι αστειεύεται ο έρωτας;
μα ούτε και η ποίηση άλλωστε


Διώνη Δημητριάδου
από τη συλλογή Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος, 2019

Άτιτλο (μιλώ γι' αυτους που από κοινού ...)

μιλώ γι' αυτούς που από κοινού 
μετάλαβαν τον χρόνο
τους γεννημένους λίγο πριν λίγο μετά
ή και ταυτόχρονα ακόμα

αυτούς που άνοιξαν
στα πράσινα τα σχολικά  θρανία
τα ίδια αναγνώσματα
και παίξανε στις ίδιες τις αυλές
σε κτήρια ετοιμόρροπα

αυτούς που άκουσαν πρώτη φορά
τραγούδια από πειρατικούς σταθμούς
και αδειάσανε κυνηγημένοι
το αίμα τους στους δρόμους
για κάποιο σύνθημα φρικτά καταργημένο

κάποιους που αράξανε ανένταχτοι 
κι άλλους που μέσα σε εκούσιες φυλακές
ποδοπατήθηκαν με τίποτα δεν αρνήθηκαν

που είδαν απρόσμενα τον ίδιο κόσμο
ν' αλλάζει τα παλιά πουκάμισα 
που κάνανε παιδιά που δεν τους μοιάζουν
και άλλους που δεν γεννήσανε συνέχειες

μιλώ γι' αυτούς που γράφουνε 
το ξόρκι του καιρού
μιλώ γι'  αυτούς που το διαβάζουνε
σαν να κοιτάζουνε παλιές φωτογραφίες


Διώνη Δημητριάδου
από τη συλλογή Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος, 2019

Άτιτλο (η μόνη αληθινή πατρίδα ...)

η μόνη αληθινή πατρίδα
χωρίς πατριδοκάπηλους
ανούσιους ψεύτες
θαλαμηπόλους υπηρέτες
μιας παραφουσκωμένης εκδοχής
χωρίς καδραρισμένους ήρωες
κοντυλοφόρους πληρωμένους
να γράψουν τα υπερφίαλα
μιας καταδικασμένης ιστορίας

μια μοναχή πατρίδα 
να επιστρέφουμε σ' αυτήν 
συνειδητά επαναπατριζόμενοι


Διώνη Δημητριάδου
από τη συλλογή Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος, 2019

Άτιτλο (μια διονυσιακή μανία ιερή ...)

μια διονυσιακή μανία ιερή
θαρρείς φυσά καμιά φορά στην ποίηση
και τότε ο λόγος συναντά τις ξέπλεκες μαινάδες
που τρελαμένες ψάχνουνε
ποια θα ξεσκίσει πρώτη τον άμοιρο θνητό
για να το κλάψει ύστερα πικρά μετανιωμένη 
για το φθαρτό του σώματος 
απ' την απάτη του θεού ξεγελασμένη

κι η ποίηση έτσι


Διώνη Δημητριάδου
από τη συλλογή Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος, 2019

Άτιτλο («φωτιά!» είπε κάποιος ...)

«φωτιά!» είπε κάποιος
και δεν ένιωσε πως όλο αυτό το φως
έσερνε πίσω του βαρύ σκοπό ανατολίτικο
σε σώμα λικνιζόμενο αργά
σαν κόκκινος κυματισμός μιας φλόγας
που πυρπολούσε τη στιγμή

έπειτα όλο αυτό εσίγησε 
και κόπασε ο ρυθμός

μόνο το σώμα
(από συνήθεια παλιά)
κράταγε ακόμη μιαν αναλαμπή
γύρω από ανύπαρκτη φωτιά


Διώνη Δημητριάδου
από τη συλλογή Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος, 2019

Άτιτλο (στέκομαι εδώ στα ριζά του λόφου ...)

                πρέπει να λογαριάσουμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο 
                                                                   Albert Camus

στέκομαι εδώ στα ριζά του λόφου
και μετρώ αυτό το μάταιο
του Σίσυφου πανάρχαιο ταξίδι
ως την κορφή και πάλι πίσω 
και αυθαιρέτως εκτιμώ 
πώς δίκιο είχε ο παλιός Εφέσιος
που ίδιο τον έβλεπε τον δρόμο πάνω ή κάτω

έτσι κι ο Σίσυφος της κάθε εποχής
σαν λίγο ατενίσει προς τα πάνω
όλα τα θέλει κι όλα τα ελπίζει
δεν ξέρω αν τότε είναι ευτυχής
ίσως ορθότερο να πω φέρελπις πως νιώθει

μα όταν συλλογιέται πάλι ξανά
το ανέβασμα στην κορυφή
καθώς κατηφορίζει αυτόν τον ίδιο δρόμο
για το παρά τη λογική  επαναλαμβανόμενο
   εγχείρημα
μάλλον θα νιώθει ευτυχής

σε τούτο το ατέλειωτο παιχνίδι 
ανάμεσα στον πόθο για ερμηνεία 
και στην παράλογη σιωπή'
ο Σίσυφος περιγελά την τάξη αυτού του κόσμου
με μιαν απλή εξίσωση
«οδός άνω κάτω μία και ωυτή»*

* Ηράκλειτος.Περί Φύσεως, fragmentum B 60 Diels - Kranz


Διώνη Δημητριάδου
από τη συλλογή Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος, 2019

Happy end

Είμαστε σαν τους φυγάδες
στις αστυνομικές ταινίες,
ακολουθούμε την πιο μακρά διαδρομή,
τη δυσκολότερη, την πλέον απρόσμενη,
κάνουμε κύκλους
να αποπροσανατολίσουμε τη ματιά τους, 
κινούμαστε νότια
για να φτάσουμε βόρεια,
ανεβαίνουμε σε βουνά
για να βρούμε θάλασσα,
μετέχουμε της καθημερινής πλήξης
μην κινήσουμε υποψία, 
επιλέγουμε τη σιωπή,
μαθαίνουμε να επικοινωνούμε 
με το φευγαλέο των νευμάτων,
να αρκούμαστε 
στο ελάχιστο των συμβολισμών
και ελπίζουμε,
ματώνοντας ελπίζουμε,
πως η ιστορία
θα έχει happy end
πως ο χρόνος δεν θα φερθεί
σαν εκείνους τους σκηνοθέτες
που στο τέλος
τους σκοτώνουν όλους. 


Νεκταρία Μενδρινού
από τη συλλογή Σύννεφα στο νερό, 2018

Κλειδωμένες μνήμες

Ιδρωμένο μισοσκόταδο,
σπηλιά
από μύχιες ευωδιές
και από λαχανιασμένους 
ψίθυρους,
κλειδωμένες μνήμες, 
κρυφές
και η στιγμή εκείνη,
όπου το στόμα
δάγκωνε τον ώμο, 
να κρύψει του ονόματος την κραυγή,
η πιο κλειδωμένη 
απ' όλες.

- Εσύ, γιαγιά, 
τον απάτησες ποτέ τον παππού; 

- Ντροπή, παιδί μου, τι ρωτάς.

Κλειδωμένες μνήμες,
με το σώμα το δικό του
τον απατούσα.


Νεκταρία Μενδρινού
από τη συλλογή Σύννεφα στο νερό, 2018

Κρασί

Παλαιωμένο κρασί
η μοναξιά, 
μεστώνει η γεύση
με τα χρόνια, 
των χωρισμών η οξύτητα
πιο ήπια πια, 
τα δάκρυα, 
σαν στολίδια,
ισορροπούν στα χείλια τα γυάλινα,
οι πιο καλές σοδιές. 
οι πιο ευχάριστες συντροφιές, 
έχουν ζυμωθεί
σε ολοπόρφυρες χορδές,
οι απουσίες
έχουν χάσει
την αλλοτινή στυφάδα τους,
μια γεύση μεταξένια
κυλά ως την καρδιά, 
η πιο μακρά επίγευση
η μνήμη, 
οι συνειρμοί.

Παλαιωμένο κρασί
η μοναξιά,
σερβίρεται μονάχα
σε γιορτές ,,,


Νεκταρία Μενδρινού
από τη συλλογή Σύννεφα στο νερό, 2018

Παραδοσιακά γλυκά

Μαστίχα
και ανθόνερο,
φρεσκοψημένα αμύγδαλα 
και ζεσταμένο μέλι

ημέρες γιορτινές,
μητέρα

και στην κουζίνα
η μυρωδιά 
της απουσίας σου.


Νεκταρία Μενδρινού
από τη συλλογή Σύννεφα στο νερό, 2018

Μύθοι

Ησυχάζοντας τα δωμάτια
ξεκρεμούσε εκείνη 
το υφαντό 
τραβούσε την άκρη του
κι άρχιζε να ξηλώνει
αράδα αράδα
το σχέδιο της ημέρας

δίπλα της καθισμένη η Αριάδνη,
μάζευε το ξεκλωσμένο νήμα,
το τύλιγε στον δικό της μίτο
και κάπου κάπου, σαν κάτι να θυμόταν, 
κοίταζε απορημένη τα χέρια της
και ακινητούσε

«μα εγώ 
ανήκω σε άλλο μύθο»
ψέλλιζε αναστατωμένη
και τότε, η Πηνελόπη
την καθησύχαζε τρυφερά,
της έλεγε πως η φιλία τους
θα έμενε κρυφή, 
τη διαβεβαίωνε πως όσο ζούσαν,
ένας μύθος θα δέσποζε
στη γυναικεία τους φύση

αυτός 
της ακλόνητης καθημερινής ελπίδας.



Νεκταρία Μενδρινού
από τη συλλογή Σύννεφα στο νερό, 2018

Περί τέχνης

Κάθε έρωτας
φιλοτεχνεί ένα πορτρέτο

ένα πορτρέτο 
κάποιου
που δεν υπάρχει

κι ωστόσο 
το έργο αυτό
επιζεί του χρόνου
επιζεί της αλήθειας.


Νεκταρία Μενδρινού
από τη συλλογή Σύννεφα στον νερό, 2018