Κόκκινες τιράντες

Διολισθαίνω πάνω σε μια φέτα ψωμί με βούτυρο και ζάχαρη ψιλή
Φορώ κοντά φουστανάκια με τιράντες κόκκινες
πλεγμένα κοτσιδάκια τα μαύρα μαλλιά
το παγωτό τρέχει στο τραγανό χωνάκι
η φωνή της μητέρας παρηγοριά και δροσιά
ξαπλωμένη αναπολώ τα μακροβούτια που τελείωσαν χθες
Κλαίω 
γιατί μεγάλωσα

Καίω τα λάθη μου
Μετρώ τα πάθη μου
Ανακατεύω μαρμελάδα δαμάσκηνο
Βουτάω τα μάτια στο αρχιπέλαγος των πνιγμένων μου πόθων
Ανασύρω ασπροκέντια ισόβιων ερώτων
Πίνω σπιτική λεμονάδα σε κρύσταλλο θυμωμένο
Ψάχνω το χαμόγελο μου στα βράχια που χτυπούσαμε χταπόδια
Δεν ήθελα να μεγαλώσω

Αλλάζω θέση σε όλα τα κάδρα του σαλονιού
Βγάζω στο σφυρί όλα μου τα δήθεν υπάρχοντα
Ξεφυλλίζω τα παλιά μου ποιήματα
-για κάψιμο είναι με ένδοξους αλαλαγμούς-
Σπάζω κομμάτια τα κοχύλια που μάζευα στην Αλόννησο
Γδέρνω τη μνήμη με όλα τα νύχια της απόγνωσης
Είμαι μεγάλη

Και για άλλη μια φορά
δεν με συγχωρώ που τα φουστάνια μου δεν έχουνε πια
κόκκινες τιράντες

Φιλαρέτη Βυζαντίου
από τη συλλογή Πυρ εσώτερον, 2018

Οδός Φωκαέων

Στην Οδό Φωκαέων
πωλείται μια νυχτόβια απελπισία
Πάτωμα αυθεντικό μαόνι
Πορτοπαράθυρα ακραιφνώς εμποτισμένα
παρελθόντα πάθη
Κουρτίνες βαριές
από αυλαίες περιοδευόντων πόθων
Και οι πολυέλαιοι
απαστράπτοντα όνειρα

Μα πιο πολύ μου άρεσαν
εκείνα τα παλιομοδίτικα κάδρα
με τις προσωπογραφίες μας
ασάλευτες στον διαρρέοντα χρόνο

Στην Οδό Φωκαέων
πωλείται μια ζωή ξεφτισμένη
από βαρύ βελούδο μιας άλλης εποχής
Εκείνης της ατόφιας ειλικρίνειας
των κάποτε μασίφ αισθημάτων

                         ( Πλάκα  Σεπτέμβριος  2017)

Φιλαρέτη Βυζαντίου
από τη συλλογή Πυρ εσώτερον, 2018

Τσιγαρόχαρτο πολυτελείας

Aργά βαδίζει η νύχτα
πάνω σε μεταλλικά όνειρα
χαμηλής αντοχής
Ακούγεται το σύρσιμο του σκοταδιού 
σαν μαύρη ουρά φιδιού
μέσα σε άσπρες πέτρες
Στις λακκούβες του Νοέμβρη σκοντάφτει 
ένας έρωτας 
Στα μάτια του γατζώνεται η δίψα μου
Σε σκέφτομαι

Αργά ξετυλίγεται η ζωή
σαν τσιγαρόχαρτο πολυτελείας
που καίγεται
Καίγονται και οι σκέψεις μου
Στο μέσον της πυράς η μορφή σου
Κρατιέμαι από την τέλεια περισπωμένη
των χειλιών σου
Χάσκει μπροστά μου το κενό
Μα δεν με νοιάζει

Δεν έχει το τώρα άλλη εκδίκηση
από το ακέραιο πάθος
της ελάχιστης στιγμής
Θέλω να ζήσω για ένα άγγιγμά της

Φιλαρέτη Βυζαντίου

από τη συλλογή Πυρ εσώτερον, 2018

Χωρίς άλλοθι

Σκούπισα τις πέτρες από τον ιδρώτα τους
Τις μικρές μου λύπες από τα μάτια
Τα λειψά θέλω από τις άμεσες προσδοκίες μου
Και κείνο το οδυνηρό σου ψέμα από τον ορίζοντα
Κι έμεινα γυμνή από κάθε άλλοθι

Πώς να χορτάσω τώρα την ύπαρξή μου
με τόση στιλπνότητα αισθημάτων

Φυγαδεύω ερήμην σου όλες μου τις αλήθειες
Αφήνω στο κλουβί μόνον τους πόθους μου
κι αυτούς γυμνούς από κατάνυξη

Σαν πέσουν οι νύχτες αιχμηρές πάνω μας
μη φοβηθείς
Τις έχω δασκαλέψει να παραστήσουν τις αθώες

Κανείς -ούτε κι εγώ- δεν θα μπορέσει να δει
πίσω από το απολύτως προσποιητό χαμόγελό τους
την εξαντλημένη δυστυχία μας

 ( Χαλκιδική  …ένα αδυσώπητο  καλοκαίρι…γεμάτο αγκάθια…)

Φιλαρέτη Βυζαντίου
από τη συλλογή Πυρ εσώτερον, 2018

Το μεγάλο ξύλινο ρολόι

Οι ώρες ,τα λεπτά , τα ασήμαντα δεύτερα
Από τον 4ο ακούγεται μάθημα πιάνου
Φάλτσο αλλά μου κρατάει συντροφιά
Η σπιτική βυσσινάδα της θείας Ερμιόνης
με γλυκοκοιτάζει 
Να με κοίταζε κάπως έτσι και η ζωή !

Οι ώρες , τα λεπτά , τα ασήμαντα δεύτερα
Ακούω τη φωνή της Κατερίνας του 5ου
''Δημήτρη , τώρα αμέσως σπίτι, νύχτωσε''
Εμένα κανείς δεν με φωνάζει πού ξενυχτώ
σκοτώνοντας ποιήματα
Να με καλούσε έστω η φωνή της καταιγίδας
σε μια κραιπάλη απελπισμένων αστραπών!

Οι ώρες , τα λεπτά, τα ασήμαντα δεύτερα
Κρυφοκοιτάζω πίσω από την κουρτίνα
Μήπως και φανείς
Μήπως και θυμηθείς πόσο μου αρέσουν οι φάλτσες καντάδες
Ο δρόμος κατοικείται μόνον από ίσκιους
Η μοναξιά μου κατοικείται μόνον από την ανάμνησή σου
Ίσως απόψε κάτι αλλάξει

Ανεβαίνω στο σκαμπό
Κατεβάζω το μεγάλο ξύλινο ρολόγι
Σπάζω τους δείχτες
Το ξαναβάζω στη θέση του

Οι ώρες , τα λεπτά, τα ασήμαντα δεύτερα
δεν μπορούν πια να απειλήσουν την ευτυχία μου

               ( Πατήσια …χαράματα μιας Κυριακής  του 2017)

Φιλαρέτη Βυζαντίου
από τη συλλογή Πυρ εσώτερον,2018