Αυτά που πόθησες να πεις, δεν θα τα πεις ποτέ σου

                                                  Στον φίλο Τάσο Αρβανιτάκη

Μέρες Οκτωβρίου, Νοεμβρίου, Δεκεμβρίου
ραγισμένα κρύσταλλα και πώς
ν' αφηγηθείς μια ιστορία που ολοένα γίνεται
πιο ακατάληπτη; 
Πώς να μιλήσεις για ένα άδειο σπίτι; 

Αυτά που πόθησες να πεις, δεν θα τα πεις ποτέ σου.

Το σπίτι βούλιαξε στην ερημιά
το σκέπασε ο κισσός, το αγριόχορτο.
Χάθηκε όπως χάνονται ηφαιστειακά νησιά.
Τώρα αναδύεται στη μνήμη σου μονάχα. 

Κι όμως, 
ό,τι έχει γίνει δε μπορεί να ξεγραφτεί.

Φέρε τ' όστρακο στ΄αυτί, συγκέντρωσε την ακοή σου
κι άκουσε πέρα απ' το ρήγμα της σιγής
τπ βήμα γάτας που αντηχεί. 


Θόδωρος Καλαμπούκας
από τη συλλογή Αντοχή των υλικών, 2009

Ποια υπεροψία έδωσε στη μέρα τέτοια χρώματα

για να σκεπάσει με γαλήνη τόση αγωνία; 
Βλέπεις την πόλη από ψηλά, απλώνεσαι.
Σαν οσμή φτάνιυυν σ' εσένα των ανθρώπων τα βάσανα
- σχεδόν λησμόνησες τη δική σου θλίψη.

Η μάνα, ο πατέρας, η αδελφή, το παλιό σου σπίτι,
όλες οι καταχωνιασμένες εικόνες της παλιάς ευτυχίας
αναδύονται όπως φωτογραφίες μέσα στο νερό
που εμφάνιζε ένας πλανόδιος γέρος φωτογράφος.

Κάπου εκεί πρέπει να βρίσκονταν το σπίτι σου

δυσκολεύσαι να εντοπίσεις τα κομμάτια
της ζωής σου που δε μπορείς ν' αφηγηθείς 
αφού κι ο τόπος άλλαξε, τίποτα δεν αναγνωρίζεται
κι είναι σαν να εστιάζεις το φακό σε πρόσωπα
χωρίς να έχεις φωτογραφική μεμβράνη

Περίπου εκεί βρισκόταν το ρυάκι με τις λεύκες
και παραπέρα θύσανοι πλατάνων και άλλες εκβλαστήσεις
όλα ασημένια από τα χρόνια, κλειδωμένα στη σκέψη σου,
όπως κτερίσματα πλάι στ' ακριβό μέταλλο μαλλιών
της μάνας και του πατέρα που κοιμούνται.


Θόδωρος Καλαμπούκας
από τη συλλογή Η αντοχή των υλικών, 2009

Κάθε φορά που έρχεται η καταιγίδα

Θα θυμάσαι εκείνο το απόγευμα
που το φώτιζε κίτρινο
σχεδόν χρυσαφί φως του ολέθρου
αναλαμπή από ξανθά μαλλιά.

Ακόμα τώρα, με κάθε καταιγίδα χαίρεσαι
την ορμή του ανέμου στο πρόσωπό σου
τις μεγάλες σταγόνες της βροχής που ραπίζουν
την προσήλωση της φυσιογνωμίας σου
σ' ένα ηλεκτρισμένο σημείο του ορίζοντα
προς το μέρος όπου γεννιέται αστροπελέκι.

Τι θέλεις πια και τα θυμάσαι;
Γιατί δεν ξέχασες 
εκείνο το κιτρινισμένο απόγευμα; 

Βροντάει πίσω απ' τα βουνά, αντάρα έρχεται
και ξάφνου ανάμεσα στις αστραπές διακρίνεται
πουλί χαμένο που φτεροκοπάει.


Θόδωρος Καλαμπούκας
από τη συλλογή Αντοχή των υλικών, 2009

Έτσι άρχισε το ταξίδι ανάμεσά τους

Γυμνό ήταν το κορμί της στο γυμνό δωμάτιο
τόσο ωραίο που να σ' εκμηδενίζει
κι απ' το χλωμό παράθυρο το φως
έκλωθε πάνω σου το ρίγος

Χέρια πούκλωνα
σα μοίρα σε τυλίγουν
άνθος εκείνου του βυθού
με το θανάσιμο αγκάλιασμα της ανεμώνας. 


Θόδωρος Καλαμπούκας
από τη συλλογή Αντοχή των υλικών. 2009

Όπως παλιό χρονικό

Η καταγραφή αρχίζει
χωρίς σημείωση χρονολογίας, μήνα ή μέρας
δε θα 'χε άλλωστε σημασία
να οριοθετείς το διάστημα
του σύμπαντος χρόνου

Δεν αναζήτησες καμία αρχή
κι ούτε σε απασχολεί κανένα τέλος
για γνωρίζεις ότι δεν αρχίζει 
κι ούτε τε\ειώνει τίποτε
σ' αυτή την κίνηση που μετασχηματίζει
την κάθε ύπαξρη σε φως.


Θόδωρος Καλαμπούκας
από τη συλλογή Αντοχή των υλικών, 2009