ύπνο βαθύ ατελεύτητο
δεν πρόκειται να χτυπήσει τα πλευρά τους
να τρυπήσει το κρανίο τους πέρα ως πέρα
βιαστική απρόσεκτη αξίνα νακροθάφτη
που θα τους έλεγε τελειώσαν τα ψωμιά σας
καιρός να φεύγετε από εδώ
να πάτε αλλού τον ύπνο σας να συνεχίσετε
να τους βάλει σε μια μικρή λήκυθο
ή να τους απλώσει γιάγμα ανάμεσα
σε ένα σωρό ξένων μπορεί και άγνωστων νεκρών.
Κοσμάς Ηλιάδης
από τη συλλογή Ουτοπία για τους νεκρούς, 2020
είχες πάει για να ανέβεις
τη σαθρή κλίμακα
των εβδομήντα δύο σκαλοπατιών
είχες σταματήσει στο δεύτερο
σκαλί του φθινοπώρου
ήθελες κάπως να ανασάνεις
είχες συνεχίσει την επίβουλη άνοδο
έτρεμες από κούραση και φόβο
να μη σπάσουν τα σκαλιά
και θα βρισκόσουνα
σε απύθμενο βάραθρο
έλεγες βέβαια πως
από ψηλά ήθελε αν δεις
μια άγνωστη γαλάζια φωτεινότητα
έτριζαν τα σκαλιά μα σε κρατούσαν
σαν έφτασες στο κεφαλόσκαλο
είχε αγέρηδες ψυχρούς ομίχλη
ήταν η όραση θολή και πτωχευμένη
δεν είχες αγναντέψει θάλασσα
λαχτάρα πεθυμιάς μεγάλης
χέρια γάντζοι στο κεφαλόσκαλο
κρατιέσαι φοβισμένος μη κυλίσεις
ξυπνάς με κόπο ξεδιακρίνεις
μαύρη σκοτεινιά
όνειρο ή εφιάλτης άγνωστο.
Κοσμάς Ηλιάδης
από τη συλλογή Ουτοπία για τους νεκρούς, 2020
γυρεύουν τα παπούτσια τους
πως έχουν αφήσει πίσω τους
πολλές δουλειές μισοτελειωμένες
κι ο αγέρας φυσάει πυρκαγιές
αραχνιασμένων ονείρων
ερώτων που γίνονται σκουπίδια
ούτε μαύρος ερημότοπος
μήτε αγιασμένο χώμα
να τους δεχτεί στην αγκαλιά του.
Πού τραγούδια ορφανά
να βρούνε απάγκια λιμάνια
πού ψαλτήρια αιωνιότητας
να τάξουν ειρήνη στις ψυχές
εδώ οι αριθμοί τρελαίνουν
τρελαίνονται και αβαθείς «αμέτοχοι»
τάχα ως σιωπηρή πλειοψηφία.
Ποια πληγή υπόσχεται σύντομη ανάρρωση;
Ποια χαρά ορκίζεται αέναη διάρκεια;
Κοσμάς Ηλιάδης
από τη συλλογή Ουτοπία για τους νεκρούς, 2020
πάλι η Άννα
στη σκέψη
στα όνειρα
στο σπίτι
στη δουλειά
πού να θυμάμαι τώρα;
Τριάντα χρόνια με βασανίζει.
Μια παλιά φωτιά
τα σωθικά μου τρώει
σφιχτή λαιμαριά
σπασμένο ρολόι.
Μια καληνύχτα που δεν ειπώθηκε
ένα φιλί που δεν δόθηκε
ένα δάκρυ που δεν έγινε λυγμός
μια νύχτα που δεν ξημέρωσε
ένα αχ που δεν μ' αποτέλειωσε.
Η ζωή μου γεμάτη εκκρεμότητες.
Κοσμάς Ηλιάδης
από τη συλλογή Έξω ψιχαλίζει νύχτα, 2020
τις λέξεις
ευτυχισμένες
ελάχιστες
στιγμές
ποίηση
κτίζεις.
Όξινο
πικρό
θολό
νερό
τις άλλες.
Κοσμάς Ηλιάδης
από τη συλλογή Έξω ψιχαλίζει νύχτα, 2020
μην την ανοίξεις
θα ξαναχτυπήσει
το ρόπτρο της θα σπάσει
όμως εσύ
με δυνατή φωνή
σαν να διαβάζεις φωναχτά
για να ακούν
οι ανύπαρκτοι ένοικοι
με στρωτή φωνή
ή και με φάλτσα
δεν είμαι εδώ
θα λες στεντόρεια
για να πληγώσεις τη σιωπή..
Θρύψαλα
κομμάτια χίλια
ο μαύρος καθρέφτης
θα κονιορτοποιήσει
το παραμορφωμένο
σου είδωλο
καταπίνοντας την πάχνη
της αβάσταχτης ερημιάς.
Κοσμάς Ηλιάδης
από τη συλλογή Έξω ψιχαλίζει νύχτα, 2020
Αναρτήσεις
