ταμείο

 

Όλοι οι σκοτωμένοι 

γυρεύουν τα παπούτσια τους

πως έχουν αφήσει πίσω τους

πολλές δουλειές μισοτελειωμένες 

κι ο αγέρας φυσάει πυρκαγιές

αραχνιασμένων ονείρων

ερώτων που γίνονται σκουπίδια 

ούτε μαύρος ερημότοπος 

μήτε αγιασμένο χώμα

να τους δεχτεί στην αγκαλιά του.

Πού τραγούδια ορφανά

να βρούνε απάγκια λιμάνια

πού ψαλτήρια αιωνιότητας

να τάξουν ειρήνη στις ψυχές

εδώ οι αριθμοί τρελαίνουν 

τρελαίνονται και αβαθείς «αμέτοχοι»

τάχα ως σιωπηρή πλειοψηφία.

Ποια πληγή υπόσχεται σύντομη ανάρρωση;

Ποια χαρά ορκίζεται αέναη διάρκεια; 

Κοσμάς Ηλιάδης

από τη συλλογή Ουτοπία για τους νεκρούς, 2020