Χριστούγεννα

Θυμάμαι κάποτε,/ μόλις μια ανάσα χρόνου πίσω,/ τραγουδούσα ανέμελος των Χριστουγέννων κάλαντα/ σε ευπρόσωπες ανθρώπων γειτονιές/ -όπου και μοσχομύριζαν μελομακάρονα,/ κουραμπιέδες και γιορτινά εδέσματα-/ ασφαλής, αμέριμνος, με τρίγωνο στο χέρι,/ σ’ ολάνοιχτες πόρτες νοικοκυριών,/ με τσέπες που κουδούνιζαν πενηνταράκια και δραχμές// ............................................................................... Τώρα,/ βλέπω τον φόβο στους γονείς/ που συνοδεύουνε παιδιά εξίσου φοβισμένα,/ σε γειτονιές απρόσωπες, τσιμέντου,/ σε σφαλισμένες πόρτες, κάμερες ασφαλείας/ και συναγερμούς,/ κι ώριμος άντρας πια,/ αναρωτιέμαι πώς άφησα/ κι άλλαξε τόσο δραματικά ο κόσμος/ και πώς ψελλίζουν τα παιδιά/ «καλήν ημέρα άρχοντες»/ σε ώτα μη ακουόντων...// .............................................................................. Γιώργος Δουατζής// από τη συλλογή Χάρτινοι απόγονοι, 2021